Finally, i am home.

Langzaam liep de veertienjarige Tyson met zijn kleine hondje de stad; Aquaia City binnen. De jongen kwam net van het Estar Forest vandaan, waar hij een missie had gehad. Alleen toen bleek dat Kevin zijn kaart te hebben gesaboteerd, zag de jongen het niet zo zitten om de missie voort te zetten. Al die voorbereidingen waren gewoon voor niets geweest door die lelijke baviaan van een Kevin... Tyson was het meer dan zat om het kleine broertje te zijn en in een schaduw te moeten leven van zijn oudere broer. Hij slaakte een diepe zucht om zichzelf te kalmeren. Gelukkig was Sparkle bij hem en stond hij er niet volledig alleen voor. De jongen liet zijn donkergrijze ogen door het dorpje gaan, dat nog vrij rustig was. Meestal was het rond deze tijd nogal druk op de marktplaats en stonden erover al marktlui rond te bléren om klanten te trekken. Tyson bleef staan om op adem te komen, maar er was iets anders dat zijn aandacht had getrokken. Een groepje dorpsbewoners hadden zich samengevoegd bij een of ander bord, waar een waarschuwing opstond. De jongen wist niet precies wat er gaande was, maar iedere dorpbewoner klonk nogal paniekerig. Ze hadden het over een of ander monster die naar dit gebied kwam en Escia dreigde te vernietigen. Tyson wilde het niet geloven, omdat het niet zijn probleem was. Het was meer een probleem voor de volwassenen, het enige probleem waar hij op stuitte waren zijn moeder en zusje. "Noemen jullie jezelf nou volwassenen?" snauwde Tyson naar de angstige Dorpsbewoners, die geschrokken een stap achteruit deden.

"Tyson?" De jongen draaide zich om toen hij een vertrouwde, zachte stem hoorde die hem maar al te bekend voor kwam. Het was zijn moeder die hem met een brede glimlach verwelkomde en twee armen om zijn nek heen legde. Achter haar stond zijn vierjarige zusje Fenna die wat onbeholpen naar haar broer keek. In de paar maanden dat hij niet thuis was geweest, was Tyson enorm veranderd, zo was hij een stuk gegroeid, zijn lichte spiermassa was ook duidelijk zichtbaar geworden en hij had veel geleerd in de natuur. Het meeste waar hij trots op was, was de groei in zijn magie. Zijn magie wilde nog niet helemaal doen wat hij wilde, maar hij had in die maanden vooral veel getraind op controle. Zo had hij nu wat dingetjes waarmee hij zichzelf en zijn familie mee kon beschermen. Tyson maakte zich los uit de greep van zijn moeder en hurkte voor Fenna neer, die snel in zijn armen sprong en begon te huilen. Tyson en Sparkle wierpen met elkaar een veelbetekende blik uit, hierdoor drukte de jongen het kleine meisje dichter tegen zich aan. "Het spijt me dat ik ben weggelopen, mam." Tyson keek weg van zijn moeder terwijl hij overeind kwam met zijn kleine zusje in zijn armen, en zijn blik op de grond gericht hield. Echter viel het meteen op dat zijn moeder dikker was dan normaal... had zijn vader dan toch zijn zin?

Eenmaal thuis zat hij met zijn moeder en zusje aan de eettafel. Er was bijna niemand in huis, godzijdank. Volgens zijn moeder waren zijn vader en broer al maanden in Celeber City om te werken dus was zijn moeder helemaal in haar eentje. De laatste keer dat hij zijn vader had gezien, hadden hij en zijn moeder ruzie over dat hij nog een zoon wilde van haar. Zijn moeder had geweigerd maar toch was ze nu weer in verwachting van die kwal. "Mam, ik wil dat jij de laatste paar weken zo min mogelijk gaat koken, huishouden en noem maar op," sprak Tyson resoluut tegen zijn moeder, die wat eten op tafel neerzette en amper aan de tafel kon zitten met haar dikke buik. De vrouw keek hem wat ongelovig aan maar de jongen bleef bij wat hij gezegd had. Nou ja, zo gezegd zo gedaan. Hij bracht die avond zijn kleine zusje naar haar bed toe en hing de was buiten, het bleek algauw dat hij deze klusjes nogal gemist had, maar vooral dat zijn moeder aan zijn zijde stond. Deze momenten had hij heel erg gemist in de maanden die hij in de natuur had doorgebracht. Zo ook zijn eigen bed. Na deze klusjes was hij bekaf en slofte vermoeid naar zijn kamer, die wonder boven wonder nog gewoon normaal uitzag. Het mandje van Sparkle stond nog altijd naast zijn bed. Het kleine hondje rende meteen op haar mandje af, waar ze zich in oprolde en meteen inslaap viel zo leek het althans.

Toen Tyson zich had omgekleed en op de veranda van zijn raam ging zitten, legde hij zijn hoofd tegen het hout aan. Het duurde niet lang of Sparky kwam hem gezelschap houden door op zijn schoot te kruipen. Hij besefte nu pas eigenlijk dat de wereld waarin hij leefde enorm op zijn kop stond, gezinnen werden uiteen gescheurd, en mensen leefden in armoede. Eigenlijk had hij het zo slecht nog niet hier, het probleem alleen was dat sommige mensen teveel aan zichzelf dachten. Zijn vader en broer inbegrepen. Ze dachten niet aan de consequenties van sommige dingen die er in het leven speelde, zoals met teveel kinderen in een huisje wonen, terwijl er te weinig geld was. Dat was net zoiets met die waarschuwing op het bord; Veel mensen geloven in dat soort flauwekul en namen dat allemaal met een korreltje rijst, wat hem nogal irriteerde. Het leek hem nog steeds geweldig om die Draak zelf te pakken krijgen, maar ondertussen had hij al ontdekt dat geweld niets oploste. Als er oorlog zou komen zou hij er alles aan willen doen om zijn moeder en zusje te willen beschermen al zou het zijn dood worden... niemand kwam aan zijn familie. Tyson keek naar zijn hondje die bij hem op schoot zat en tikte het beestje aan, die verbijsterd opkeek. "Sparky, het is fijn om weer thuis te zijn, niet?" mompelde Tyson tegen het hondje, die instemmend knikte en op haar achterpoten ging staan. Ze likte hem over zijn wang heen terwijl ze haar voorpoten tegen zijn nek had gelegd. Hij had besloten wat hij met zijn leven zou gaan doen, half dan. Met dat in zijn gedachte legde hij zijn armen om Sparkle's middel heen, terwijl hij naar de duizende lichtpuntjes staarde.