Stuck, and I hate to say it but I need help. [Open]

Mirdia liep rustig op een natuurlijk gevormd pad. Met haar trouwe boog op haar rug gebonden samen met een pijlenkoker waar 24 pijlen in zaten. Ze had geleerd om te schieten zodat die 24 pijlen gelijk stonden aan 24 levens. Al zat er natuurlijk nog een groot nadeel aan, als de vijand dichtbij staat heb je weinig aan een boog. En aangezien haar magie nog moeilijk te beheersen was ging ze daarin toch liever niet over. Ook al was ze in haar normale mens-vorm bleven die basis instincten hangen. Als er gevaar dreigde voelde ze dat als een haastige druk op zich leunen, ook was het gevoel van bekeken worden vergroot. En aangezien ze niet goed wist hoe ze die in moest houden probeerde ze die dingen maar te negeren zo ver het kan. Maar ook nu, in dit rustige plekje voelde ze een ongemakkelijke druk. Ze wist niet waarvan of wie, maar het was er zeker. Iets wat schichtig keek ze om haar heen en stond even stil. De rust nam het weer over zodat je alleen de wind en het ruisen van de bladeren kon horen. Zelf de vogels hielden hun snavel dicht zodra ze stopte met lopen. Na nog eens met haar blik tussen het struikgewas gezocht te hebben liep ze weer verder. De stilte werd wederom weer onderbroken door haar voetstappen en de vogels maakte weer hun geluiden.

Het duurde een hele tijd voordat haar instinct sterker werd en harder begon te drukken. Haar looppas werd sneller ze probeerde haar ademhaling vlak te houden. Ze wou niet veranderen, het was ongemakkelijk, pijnlijk en haar instinct nam het in het begin over. Ook werd het moeilijker om menselijk en helder te denken. Ineens keek ze achterom als door een wesp gestoken. Daar in de bossen zag ze een dierlijk gestalte staan, in haar ogen was het een overmatig groot zwijn maar ze kon zich vergissen. Al maakte dat haar nu weinig uit. Het beest keek haar wild aan en ze trok haar boog samen met een zwaardere pijl. Ze trok de pees naar achter en richtte op zijn oog toen hij naar haar toe kwam rennen. Altijd keek ze in een dier zijn ogen voordat ze schoot, want ook bij haar is dat het enige wat menselijk blijft. Toen ze zeker wist dat het een dier was schoot ze in zijn oog en zette het op het rennen. Zoals ze verwacht had was de schedel van het dier hard en zette hij de achtervolging in, hij was stervende dus niet al te snel. Jammer voor haar was het een groepsdier en kwamen zijn vrienden hem al snel helpen. Zo werd ze uiteindelijk door 6 zwijnen achtervolgt. Na nog een hele tijd rennen en een paar keer rennend geschoten te hebben voelde ze dat haar lichaam vermoeid werd. Haar pas werd slomer en ze struikelde vaker. Na nog een keer struikelen over een tak voelde ze hoe haar lichaam zich klaarmaakte om te veranderen, ze wist niet in wat maar dat boeide nu weinig. Ze duwde zichzelf omhoog en rende nog een stukje door waarna za naar de grond toe dook, in die val vervormde haar lichaam. Toen ze lande op nu haar 4 poten keek ze achterom naar de zwijnen die wat verbaast keken. Ja, nu was ze ineens geen mens meer maar een... vos? Nou ja, leuke beestjes en ze kunnen hard rennen wat ze nu wel nodig heeft. Ze schoot als een speer de struiken in en zorgde dat de zwijnen haar niet bij konden houden. Maar plots werd haar vlucht gestopt door iets van ijzer. Achter haar klapte iets dicht en ze keek om zich heen. Een kooi... leuk maar niet heus. Nou moest ze wachten op hulp, aangezien terug veranderen naar een mens even moeilijk was als naar een dier. Er zou hier toch heus iemand zijn? Minstens de gene die dit ding hier weg gezet had. En hopelijk zou die gene zien dat ze geen vos was door haar menselijke ogen, anders werd het nog moeilijk. Ze plantte haar kon neer op het koude ijzer en maakte een kreunend vossen geluidje, hopend op hulp.

[Open voor iedereen die wil c:]

Het had even geduurd voordat het kleine meisje de geniale ingeving kreeg om terug naar de plek te gaan waar ze haar zus voor het laatst gezien had. Het had ook even geduurd voor ze er eindelijk was gearriveerd. Hoewel ze deze plek voorlopig liever had willen vermijden, in verband met niet gewenste herinneringen, was het inderdaad een slim idee van haar geweest. Tenminste, als ze hem eerder had gehad, want Lily was nergens te bekennen in het gebied. Misschien had de jonge vrouw haar zoektocht hier dagen geleden al opgegeven en was naar een andere plek verhuisd. De gedachte dat de roze harige het misschien niet had overleefd, kwam niet bij het kleine meisje op. En zelfs als het dat al deed, duwde ze die gauw van zich af. Lily kon niet dood zijn. Evenmin als Aaron. Geen van die twee kon sterven, dat bestond gewoon niet. Doodgaan was een verzinsel, een nietig bijgeloof van de mens. Nee, haar konden ze niks wijsmaken. Evenmin dat Cuddles niet echt leefde. Hij was er 24/7 voor haar, dus moest hij wel een levend wezen zijn. Hij had gevoel. Wat Cathy niet besefte, was dat zij hem een deel van haar eigen leven gaf en dat ze dus vaak zelfmedelijden kreeg van de beer. Eén van de vreselijke bijeffecten van haar magie. Ondanks dat ze niet alleen was wanneer ze haar teddybeer leven schonk, was ze dus toch in haar eentje. Gelukkig was dat iets wat alleen Aaron en Lily wisten.

Vreemde, onbekende geluiden vulden algauw Cathy’s gehoorgang. Het waren, godzijdank, niet de geluiden die ze eerder in Aman Valley gehoord had, maar toch was er de angst dat ze de dieven weer tegen het lijf ging lopen. Vooral omdat ze dit misschien als hun territorium beschouwden en ze die nu opnieuw binnendrong. Dat waren echter niet de redenen dat Cathy bang was. Dat waren veel te ingewikkelde redenen voor een klein kind als haar. Ze voelde simpelweg angst, omdat ze in een gebied was waar zich een verschrikkelijk scenario had afgespeeld. Ondanks dat huppelde het meisje voort, terwijl ze een vrolijk deuntje neuriede. Dit deed ze om de stress te vergeten en gewoonweg wat afgeleid te zijn. Haar aandacht werd echter getrokken door een horde zwijnen die wild op haar afrenden en flink wat geluid maakten. Ze kon nog net op tijd aan de kant stappen of ze was waarschijnlijk geplet door de beesten. Verward keek Cathy ze na, terwijl een frons haar voorhoofd versierde. Waar ging dat nou weer over? Niet lang nadat ze de zwijnen was tegengekomen, hoorde ze een kreunend geluid. Nieuwsgierig ging ze erop af, denkend dat het iets met de zwijnen te maken had. Wat ze zag, had ze alles behalve verwacht. Een vos gevangen in een kooi. De kleine glimlach die net nog rond haar lippen had gestaan, viel van haar gezicht, terwijl ze een pruillipje opzette en haar wenkbrauwen omhoog trok. Arm dier. Dit was het werk van stropers. Als ze het niet hielp, dan werd het waarschijnlijk gedood. Cathy liep op de kooi af, legde haar teddybeer op de grond neer en greep het ijzeren voorwerp vast, waarna ze het even bekeek. Misschien… Misschien kon ze één van de spijlen smelten? “Maak je geen zorgen klein vosje,” sprak ze op een geruststellende manier. “Ik haal je hier wel uit.”

Het meisje concentreerde zich op haar energie en deed een poging om alles naar haar handen te laten stromen. Hoewel het moeizaam ging, voelde ze hoe haar handen langzaam warm werden. Het was echter niet genoeg om de spijl zodanig te laten smelten dat de vos kon ontsnappen. Cathy gromde geïrriteerd en begon vervolgens tegen de spijl aan te slaan. “Waarom. Werk. Je. Niet. Mee?!” mompelde ze tussendoor. Bij ieder woord gaf ze het een mep, maar, zoals verwacht, had dat ook geen effect. Nog een gefrustreerde grom verliet haar mond, waarna ze de kooi losliet en probeerde te kalmeren. Nee, ze moest het nog een keer proberen. Cathy controleerde haar ademhaling, liet het een ritme aannemen en probeerde opnieuw haar energie naar haar handen te sturen. Vervolgens greep ze weer twee spijlen vast die naast elkaar stonden en begon flink diep in en uit te ademen. Om zich nog meer te focussen, sloot ze haar ogen en blokkeerde alle geluide van buiten. De spijlen smolten dit keer wel, maar dat kreeg ze pas door toen ze niks meer in haar handen voelde. Cathy opende haar groene ogen en staarde naar haar prestatie. Het was haar gelukt! Trots welde al snel in zich op, waardoor ze een sprongetje de lucht inmaakte en juichte. Ze had de vos weten te bevrijden!

OOC: Het duurde wat langer dan de bedoeling was xD

Al een tijdje keek ze om zich heen en had ze de kreunde geluidjes verminderd. Dat veranderen had zeker zijn voordelen maar niet als je daarvoor eerst in de problemen moest komen en daarna gelijk weer in een andere terecht kwam. Toen ze wat hoorde spitste ze haar oren en ging staan in een springhouding. Zelf wist ze niet waarom het was eerder instinct dat zich er weer mee bemoeide. Al snel kwam er een gestalte te voor schijn en ze bekeek het nieuwsgierig. Te klein voor een jager en zo rook de geur ook niet. Toen de zonnestralen de schaduwen van het gestalte wegjoeg zag ze een meisje. Ze was nog niet al te oud en hielt in haar handen een teddybeer. Een zwaar gevoel dat op haar had geleund gleed nu weg, een kind zou toch wel helpen? Ze ontspande haar spieren en blafte een vossig blafje als begroeting. Daarbij kon ze het niet helpen dat haar staart lichtjes heen en weer bewoog. Dat rottige instinct zorgde voor beschaamde dingen. Haar blik nog rustend op het meisje zag ze hoe de glimlach vervaagde en hoe ze naar de kooi liep. Zou ze kunnen helpen? Nou ja, in ieder geval was ze nu niet meer alleen en dat was al veel waard. “Maak je geen zorgen klein vosje,” klonk de stem van het meisje geruststellend “Ik haal je hier wel uit.” Een klein, zacht maar vrolijk piepje verliet haar keel. Een warmte steeg op toen het meisje de pijlen vastpakte. Smelten? Wow, dat verwachte ze niet van dit kind dat ze midden in het bos had ontmoet. Ze kroop dus was naar achter om haar de ruimte te geven. “Waarom. Werk. Je. Niet. Mee?!” Hoorde ze het meisje zeggen toen het niet lukte. Troostend blafte ze en keek haar met menselijke ogen aan die zagen hoe ze opstond en zich weer kalmeerde. Daarna probeerde ze het opnieuw. Wat een uithoudingsvermogen had dit kind. Als ze een mens was geweest had ze geglimlacht toen ze zag hoe het ijzer smolt. Terwijl het meisje trots opsprong en juichte wachtte zij kort. Toen het ijzer afgekoeld leek sprong ze naar buiten. Dankbaar blafte ze en ging even zitten. Normale vossen hadden weggerend maar zij wou eerst terug veranderen. Hoe moeilijk kan het zijn? Dit kind heeft net ijzer gesmolten en zijzelf kan niet eens een mens worden? Ze zette haar gedachten op een rijtje en nam een aanloopje waarna ze sprong. Niks, nog steeds een vos. Even liep ze op en neer om wat te bedenken maar haar gedachten werden verstoord door een geluid ergens in de bossen. Instinctief sprong ze op en ze voelde hoe haar lichaam oplichtte en veranderen naar een mens. Net voordat ze de grond raakte maakte ze een koprol om haar val te breken, ondanks dat kwam ze niet al te prettig neer. Kort kreunend keek ze op naar het meisje en lachte lichtjes maar geruststellend. ''Bedankt voor je hulp, zonder jou was ik er nooit uit gekomen.'' Haar glimlach werd nu wat beschaamd. ''Ik ben Mirdia trouwens.''

Cathy stopte met het zegevieren van haar prestatie en keek toe hoe de vos de kooi uitliep. Ze had verwacht dat het, zoals alle andere wezens, weg zou rennen nadat ze een dankbaar geluidje had gemaakt, maar deze vos ging op de grond zitten nadat ze een dankbare blaf liet horen. Zoals ieder ander kind wilde ze op het wezen aflopen om het te aaien, maar kon zichzelf nog net op tijd tegenhouden. Niet omdat ze zich realiseerde dat het dier haar vast zou bijten of alsnog bang zou wegrennen, maar omdat ze in beweging kwam en door de lucht sprong. Cathy toverde een glimlach rond haar lippen en keek toe hoe het gebeurde. Vervolgens begon ze vermaakt te lachen. “Haha, gekkie! Wat ben je aan het doen?” vroeg ze nieuwsgierig. Niet dat ze daadwerkelijk een reactie verwachtte. De vos sprong nog een keer en begon toen wit op te lichten, waar Cathy daadwerkelijk van schrok. Wat gebeurde er? Voor ze doorhad waar ze mee bezig was, had ze haar teddybeer van de grond gegraaid en nam een defensieve houding aan. Dit was niet meer dan een menselijke reactie, die ontstond door de angst dat ze niet wist wat er aan de hand was, maar voordat ze iets kon doen, stond ze verbaasd te gapen naar de vos. Deze veranderde inmiddels langzaam van vorm. Het dier werd groter, terwijl haar ledematen vervormden en ze steeds meer een menselijke verhouding aannam. Het kleine meisje liet haar mondhoeken opkrullen, terwijl haar mond nog altijd openstond van verbazing. Dit was zo cool! Was dit een magiesoort? Dus ze had eigenlijk een mens gered in plaats van een vos? De jonge vrouw maakte ondertussen een koprol over de grond en bleef toen liggen, waarbij ze haar ogen op Cathy vestigde. ''Bedankt voor je hulp, zonder jou was ik er nooit uit gekomen.'' Een glimlach sierde haar gezicht, maar die viel ietwat toen ze haar zin vervolgde en zichzelf voorstelde. De paarsharige knikte zacht, nog altijd onder de indruk. “Wat gaaf! Was dat magie?” barste ze in één keer uit. “Dat zag er zo cool uit!” Anderen hun magie interesseerde Cathy vaak weinig, tenzij het om de één of andere rede haar aandacht wist te trekken. Aarons magie was hier ook een uitzondering bij en Mirdia had zojuist ook een plek op die lijst verdiend. “Ik heet Cathy! En dit is Captain Cuddles!” stelde ze zichzelf en haar teddybeer uiteindelijk voor, waarbij ze het pluche beertje voor zich uithield toen ze zijn naam prijsgaf.

Ze had de stem van het meisje niet gehoord toen ze veranderde, het koste altijd al veel energie. Toen ze eindelijk veranderd was hijgde ze van de inspanning. Ze deed ook niet eens moeite om op te staan. Wel bedankte ze haar redder met nu woorden en stelde zichzelf voor. Iets wat verbaast grijnsde ze om de reactie van het meisje “Wat gaaf! Was dat magie?” Ze knikte. ''Ja, ik kan van vorm veranderen tot nu toe alleen maar naar een vos of panter met veel moeite.'' Ze kreeg haar adem weer terug en keek even naar het kooitje waar ze in gezeten had. Wat was nu ineens klein, net zoals de rest van de omgeving eigenlijk. “Ik heet Cathy! En dit is Captain Cuddles!” Een grote grijns sierde haar gezicht. ''Aangenaam beide'' Ze stond eindelijk op en keek weer verast naar haar grote. Cathy had eerst zo groot geleken maar nu niet meer. Ook duizelde haar hoofd nog van de instincten en zintuigen die verminderde. Haar kleren trok ze wat rechter en ze haalde de boog en pijlenkoker van haar rug waarna ze die naast zich weg legde.

Hoewel het meisje op de grond bleef liggen – de rede waarom bleef Cathy een raadsel, die ze graag wilde oplossen – gaf ze wel antwoord op wat de jongste van de twee haar vroeg. ''Ja, ik kan van vorm veranderen tot nu toe alleen maar naar een vos of panter met veel moeite.'' Een lichte frons verscheen op Cathy’s voorhoofd. Hoewel ze een vos wel vaker gezien had tijdens haar gebruikelijke wandeltochten met Lily, klok het woord ‘panter’ maar vreemd in haar oren. “Panter?” herhaalde ze vragend, hopend hier ook een antwoord op te krijgen. Misschien veranderde Mirdia wel van vorm, speciaal voor haar. Bij die gedachte verscheen er een vreemde twinkeling in haar ogen, waarbij ze verwachtingsvol naar de oudere meid keek. Als Lily haar iets uitlegde, liet ze meestal ook zien wat ze bedoelde, zoals een nieuwe manoeuvre die ze had geleerd of ontworpen. Maar dan ook alleen als Cathy er zelf omvroeg. Met haar groene ogen registreerde ze dat Mirdia opstond en haar kleren rechttrok. De mantel die ze omhad, liet het kleine meisje denken aan de cliché superhelden die haar altijd werden beschreven wanneer haar een sprookje werd verteld. “Ben je een heldin?” floepte ze er ook zomaar uit toen ze zich dit besefte. Misschien kwam het als een vreemde vraag over, gezien het feit dat hij uit het niets kwam, maar daar dacht een zesjarige natuurlijk niet aan. Haar blik viel uiteindelijk op de pijlenkoker en boog van Mirdia, die haar alles behalve bekend voorkwamen. Nog nooit had ze zoiets gezien. Vragend staarde ze naar de voorwerpen, haar aandacht inmiddels alweer afgewend van de mantel die het meisje omhad. Wat waren dat nou weer voor dingen?

Haar blik bleef liggen op het gezicht van het meisje.  “Panter?” herhaalde Cathy vragend. Toen ze de volgende verwachtingsvolle blik zag stond ze op. ''Een panter is een grote kat met wildkleurige vlekken'' Ze dacht even na ''Ik zou proberen om te veranderen en het je te laten zien.'' Even nog op adem komen galmde in haar hoofd. Ze had haar pijlenkoker en boog naast zich gelegd en keek wat verbaast na Cathy's vraag “Ben je een heldin?” Grijnzend schudde ze haar hoofd. ''Nee dat ben ik niet maar ik sta bij je in het krijt dus als je hulp nodig hebt kan ik wel even een heldin zijn.'' Ze streek een pluk haar uit haar gezicht en volgde de blik van het meisje naar haar wapens. ''Dat is een pijl en boog'' begon ze met uitleggen ''Het is een lange afstand wapen.'' Ze pakte haar trouwe wapens weer op en keek naar de kleine hoeveelheid pijlen die ze nodig eens bij moest maken. ''Ik zou het eens voor doen.'' Snel legde ze een pijl op de boog en schoot hem af op een boom, het projectiel was niet met de oog te volgen en pas toen er een holle bong klonk zag ze het ding vastzitten op de bedoelde plek. ''Heel handig voor veraf maar als je dichtbij bent heb je er weinig aan'' Ze haalde de pijl weer op en bekeek de punt even om te zien of hij nog bruikbaar was, toen ze het zeker wist stak ze hem weg en legde haar handen in haar zij. ''Wil je nog een panter zien?'' Dus ze gaf nu een show? Die zou niet lang duren als dat veranderen nu maar zou lukken. Ze sloot haar ogen en dacht even na, hoe zou ze gedwongen kunnen veranderen? Een vragende oplossen verscheen in haar hoofd. Angst, ze zou zichzelf moeten opfokken. Met haar ogen nog steeds gesloten dacht ze aan haar leven als kind in het weeshuis, aan de slagen, de taken, kinderlijke angsten die toen zo erg waren. Haar ademhaling versnelde lichtjes maar het was nog niet genoeg. Meer, haar gedachten speurde in de herinneringen van het trainingskamp waar ze als jongen geleefd had. Daar was de angst om ontdekt te worden groot, ze had haar leven geriskeerd. Haar hartslag liep op en een zwakke gloed omlijste haar lichaam. De mensen zo verschrikkelijk minachtend, het hout en ijzer dat je lichaam in volle kracht raakte en de nacht van haar ontsnapping. Het waren dingen waaraan ze nachten wakker kon liggen maar het zorgde nu wel dat haar lichaam opgelicht was. Een instinctieve neiging om te gaan springen vulde haar hoofd, helder denken werd geschrapt en ze dook naar voren. In die val veranderde haar lichaam naar een panter en een wilde waas viel over haar gedachten. Haar pupillen verkleinde zich en ze keek kort dierlijk om zich heen. De omgeving was vreemd en een jachtgevoel stak op toen haar blik op Cathy viel. Een steek van herkenning dwong zich door de waas heen en haar ogen werden weer menselijk. Ze planten haar achterwerk op de grond en gaf het meisje de tijd om het lichaam te bekijken. Na een tijdje stond ze op en liep ze kort lang Cathy zodat haar zachte vacht tegen haar aan schuurde. Cathy was nog tamelijk klein vergeleken met het gespierde lichaam dat ze nu had. Ze zou eventueel op haar kunnen rijden? Met haar snuit tikte ze de hand van het meisje aan en knikte toen naar haar eigen rug. Misschien is een ritje wel leuk, zelf had ze het ook nog nooit geprobeerd.

Mirdia legde algauw uit wat een panter was en hoe het eruitzag, maar het beeld dat zich in Cathy’s hoofd vormde was waarschijnlijk anders dan het daadwerkelijke beest. Wat waren wildkleurige vlekken eigenlijk? Het oudere meisje besloot uiteindelijk voor te stellen om te veranderen of in ieder geval een poging tot te wagen. Een kleine glimlach vormde zich rond het kleine meisje haar lippen, waarna ze haar teddybeer wat dichter tegen zich aanhield. Ze ging een panter zien? Een echte nog wel! Nou ja, een half echte. Mirdia was natuurlijk geen volbloed panter. Of überhaupt een echte echte panter. Niet dat zoiets bij haar opkwam. Ze was al enthousiast over het idee om voor het eerst een panter van dichtbij te kunnen zien. Cathy’s glimlach veranderde langzaam in een zo breed mogelijke grijns toen Mirdia haar vertelde dat ze geen heldin was, maar dat wel wilde zijn wanneer het kleine meisje in gevaar verkeerde. Eerlijk gezegd had ze al een heldin; namelijk haar zus Lily, maar wat was er mis met twee heldinnen hebben? Dan kende ze twee heldinnen! En dat was bijzonder, toch? De oudste legde vervolgens uit wat een pijl en boog waren en Cathy luisterde vol belangstelling. Een lange afstandswapen, huh? Zo te horen klonk het heel anders dan hoe haar oudere zus vocht, wat ze dus gewend was om te zien. Iemand met een pijl en boog zien vechten, was een zicht dat ze nooit had mogen aanschouwen. Ze wist niet eens dat het überhaupt bestond.

Tot haar genoegen liet Mirdia zien hoe het wapen werkte. Ze pakte één van de pijlen uit hun koker en legde deze vervolgens op de boog, waarna ze haar ene arm strekte en de andere naar achteren trok, ervoor zorgend dat het touw van de boog met de pijl hetzelfde deed. Cathy staarde geïnteresseerd naar de weinige bewegingen die werden gemaakt. Het meisje liet al snel het touw van de boog los, waardoor de pijl als een projectiel naar voren werd geschoten en uiteindelijk tegen een boom aanknalde. De punt van het voorwerp verdween in de boombast. “Whoa!” Ze wist niet wat er net gebeurde, omdat het te snel ging, maar het zag er wel cool uit en daar ging het bij haar om. Mirdia liep naar de boom toe en trok de pijl eruit, waarna ze het leek te inspecteren en het weer mee naar Cathy nam. Het kleine meisje wilde meer reacties geven over hoe geweldig het wel niet was, maar Mirdia was haar voor en vroeg haar of ze de panter transformatie nog wilde zien. O ja! Panter! Ze knikte dolenthousiast, wachtend op het spektakel wat nu weer stond te gebeuren. Ze zag dat het meisje haar ogen sloot en besloot zich stil te houden, zich realiserend dat die persoon zich probeerde te concentreren en haar transformatie zou mislukken als het kleine meisje nu hardop begon te spreken. Vrolijk richtte ze haar groene ogen voor een moment op de teddybeer in haar armen, terwijl een twinkeling in haar kijkers was verschenen.

Toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat Mirdia een sprongetje maakte en vervolgens van vorm veranderde. Meteen gleed haar blik naar de inmiddels katachtige en nam elk detail in zich op. Dus zo zag een panter eruit? Wat gaaf! Toen het wezen ging zitten op haar achterwerk, nam Cathy haar kans om even een rondje om haar heen te lopen. Elk detail werd niet vergeten, ondanks dat haar aandacht al snel werd getrokken door Mirdia zelf. Toen ze weer terug op haar plekje stond, nadat ze een rondje had gemaakt, kwam de panter naar haar toegelopen. In eerste instantie keek ze vragend naar het dier, maar toen ze zag dat er naar diens rug werd geknikt, kreeg ze door wat de bedoeling was. Cathy liet er geen gras over groeien, deed haar best om op de panters rug te klimmen en pakte toen het diers nekvel stevig vast met één hand, zodat ze er niet vanaf kon vallen. Met haar andere hand hield ze Cuddles vast. “Yay! Voorwaarts mars!” riep ze, haar energie allang weer wedergekeerd. “Leid de weg!”

Dit meisje zat echt vol enthousiasme had ze gemerkt, eerst met de boog en nu hoe ze haar als panter zag. Ze was gaan zitten en keek met haar menselijk bruine ogen hoe Cathy een rondje om haar heen liep. Daarna had ze haar uitgenodigd om een ritje te maken. Het meisje probeerde op haar rug te klimmen en ze dook wat in zodat het simpeler ging. Ze ging uiteindelijk weer recht staan en keek op van het gewicht, dat helemaal niet zwaar was. Misschien had ze toch nog wel wat kracht in die rug. Ze voelde hoe haar nekvel vast gepakt werd en spitste haar oren bij het geluid van haar berijder “Yay! Voorwaarts mars!” Even zette ze een stapje achteruit om haar evenwicht uit te testen. Vanaf haar rug hoorde ze “Leid de weg!” Zachtjes schudde ze haar vacht uit en sprong behendig naar voren. Haar bewegingen beperkend zodat Cathy bleef zitten maar langzaam bouwde ze snelheid op. Na een tijdje was ze lekker behendig door de bossen aan het rennen en sprong ze over kleine opstakels heen. Zo rende ze steeds verder het bos in haar gedachte onthield ze de route nou keurig. Uiteindelijk kwam ze aan bij een klein open plekje bij een beekje waarna ze halt hielt. Ze ging op de grond liggen zodat Cathy eraf kon en liep naar het water waaruit ze gretig begon te drinken.

Cathy voelde hoe het dier lichtjes heen en weer schudde en even wilde ze loslaten om naar voren te leunen en vragen wat er aan de hand was. Helaas had ze daar de tijd niet voor, want Mirdia sprong behendig naar voren en bouwde langzaam maar zeker snelheid op. Het kleine meisje op haar rug moest in het begin moeite doen om haar evenwicht te behouden, omdat ze niet gewend was op iets te rijden, maar hoe meer tijd er verstreek, hoe beter het ging. Een brede grijns sierde al snel haar lippen en ze liet ook al snel haar genot horen door te joelen van blijdschap. Dit gaf een geweldige adrenalinekick. De wind die met haar korte haren speelde, de omgeving die steeds sneller voorbij suisde, de obstakels die ze behendig omzeilden. Cathy genoot van het ritje die Mirdia had aangeboden. Ze voelde zich vrij en hoewel ze als klein kind niet echt aan problemen dacht, voelde ze alsof ze die achter zich liet. Het enige waar ze mee zat, was het feit dat ze Lily was kwijtgeraakt en niet meer kan vinden, maar dat vergat ze voor nu even. Nu was ze niet meer het weerloze meisje wat amper voor zichzelf kon vechten. Nu was ze het kleine meisje dat plezier beleefde.

Helaas kwam aan al het goede een eind, want na een tijdje door de bossen te hebben gerend en vele bomen te hebben ontweken, ging Mirdia op de grond liggen. Ook al wilde Cathy niet; ze begreep dat dit het teken was om van Mirdia’s rug af te klimmen. Zodra ze op haar twee eigen beentjes stond, wankelde ze lichtjes. Goh, zou ze zo snel al kunnen verleren om te staan? Kon ze nog wel lopen? Voorzichtig deed ze een stap naar voren en merkte dat dit wel moeizaam ging, maar dat het niet onmogelijk was. Triomfantelijk grijnzend draaide ze zich naar de panter om en zag dat deze al van het water aan het drinken was. Ze waren bij een beek gestopt. Cathy rende naar voren, hield halt naast Mirdia en staarde naar het stromend water. Het stroomde zachtjes, maar ze wist nog altijd niet hoe ze moest zwemmen, dus erin springen deed ze niet. Wat ze wel deed, was hurken en haar handen in elkaar gestoken naar voren steken, zodat ook zij wat water kon verzamelen en drinken. Zodra ze dat gedaan had, liet ze zich aan de waterkant op de grond neerploffen en staarde weer naar de pantervorm.

Zonder er verder bij na te denken, stak ze haar hand naar voren in een poging Mirdia te kunnen aaien. Halverwege hield ze halt, niet zeker wetend of haar gezelschap dat wel wilde. Vragend keek ze met grote ogen naar het wezen, haast smekend om toestemming. “Ben je eigenlijk vaker mens of dier?” vroeg ze abrupt. “Ik heb wel eens verhalen gehoord van jonge kinderen die werden opgegeten door wilde dieren, omdat ze niet wilden luisteren. Dat ga je toch niet met mij doen hè?” Haar vragende blik veranderde in eentje die men kon vergelijken met een puppy die op z’n kop kreeg omdat hij iets had gedaan wat niet door de beugel kon. Om het pruillipje natuurlijk niet te vergeten.

Ze vond het fijn om haar spieren op te rekken in een ritje. Aan het gewicht van het meisje was ze snel gewent maar ze merkte ook dat haar behendigheid wat af nam. Met haar passen keek ze uit of ze goed voorbereid waren zodat de kleine Cathy mee kon bewegen. Het gevoel van vrijheid dat een hoge snelheid met zich meebracht was niet geheel verloren gegaan. Ook de gevoelens van een dier kreeg ze mee, dat het goed voelde om verder te kunnen reizen. Ze kon haar gedachten leegmaken, zo goed als. Alleen moest ze haar instinct in de hand houden, menselijkheid was snel te verliezen.

Na een tijd begon haar lichaam te laten merken dat ze nog niet genoeg gewent was aan deze vorm. Dat het meerdere malen veranderen ook energie kost en dat ze nou eenmaal was gebouwd op sprintjes. Alleen kon ze wel langer door, vooral als ze goed in haar lichaam thuishoorde. Maar vandaag was ze al meerdere malen verandert, en dat had soms zijn kosten. Uiteindelijk kon ze niks anders doen dan afremmen en te gaan liggen. Haar borstkas ging snel op en neer terwijl haar tong de weg naar buiten had gevonden en haar longen zich vol zogen met lucht. Toen het weinige gewicht van haar af was begon ze te drinken uit een beek waarbij ze waren gestopt. Het koele water gaf wat nieuwe energie mee, maar kon vooral de zandsmaak uit haar mond spoelen. Ze keek licht op toen haar gezelschap zich weer bij haar voegde en ging uiteindelijk naast haar zitten.

Toen ze in haar ooghoek een hand naar haar toe zag komen keek ze nieuwsgierig op. Maar die werd nog meer aangewakkerd toen ze in het midden van de handeling stopte en haar vragend aan keek. Met haar zacht grijzige snuit tikte ze zacht tegen haar hand aan als teken dat ze het gerust mocht doen. Het was wel eens fijn om als dier een aai te krijgen in plaats van een wapen gericht op je hoofd. “Ben je eigenlijk vaker mens of dier?” Ze keek op bij de vraag. Wat was ze eigenlijk? Met haar tamelijk grote poten schreef ze in de zachte aarde een woord, wat moeilijker was als dier dan als mens. Toch tevreden met het resultaat keek ze naar het woord Dier. Ja, ze was het liefst een dier, de vrijheid die het je gaf. Maar ze had ook plichten te doen als mens, dus moest ze soms terug. “Ik heb wel eens verhalen gehoord van jonge kinderen die werden opgegeten door wilde dieren, omdat ze niet wilden luisteren. Dat ga je toch niet met mij doen hè?” Die woorden werden gevolgd door een blik die zelfs een wilde panter zouden neerhalen. Haar staart zwiepte zich gerustellend om het meisje heen en haar massieve kop schudde een nee. Na dat gebaar stond ze op en ging achter Cathy liggen, waardoor ze tegen haar aan zou kunnen leunen. Haar hoofd legde ze om haar schoot terwijl haar staart in een zacht ritme heen en weer zwiepte.

Een brede glimlach sierde haar lippen toen ze voelde dat Mirdia haar kop tegen haar hand aanduwde. Ze liet er geen gras over groeien en streek meteen enthousiast haar uitgestoken hand over de panters hoofd, waarna ze geleidelijk meer naar diens hals toeging. Cathy had niet veel dieren in haar korte leven kunnen aaien, maar het leek een soort menselijk instinct om het toch te willen en kunnen. Qua ervaring zou ze niet horen te weten waar ze Mirdia precies aan mocht raken, maar het ging bijna vanzelf. Alsof het natuurlijk was. Het voelde wel vreemd om zulk zachte vacht te mogen aaien, aangezien ze tot nu toe alleen in contact was geweest met huid en af en toe de ruwe haren van Cuddles, maar het was zeker niet onaangenaam. Nadat Cathy haar vraag had gesteld, zag ze dat de panter nadacht over haar woorden. Vervolgens begon deze met haar poten in het zand te schrijven, maar helaas kon het kleine meisje nog altijd niet lezen. Lily had simpelweg de tijd niet om het haar te leren en hoewel ze het maar al te graag wilde leren, deed ze zelf ook nog niet echt de moeite om letters te begrijpen. Mirdia’s poging op het beantwoorden van haar vraag was dus tevergeefs, hoewel Cathy niet liet blijken dat ze niet kon lezen.

Haar groene ogen focusten zich op de staart van Mirdia, die langzaam om haar heen werd gewikkeld. Vragend keek ze op, alleen maar om te kunnen zien dat haar metgezel ‘nee’ schudde met haar kop. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog, waarna de panter om haar heen liep en zich achter haar neerlegde, haar kop inmiddels op Cathy’s schoot. Het kleine meisje trok Cuddles dicht tegen haar aan en liet de teddybeer daar rusten, waarna ze haar handen op de hals en kop van Mirdia legde. Vervolgens leunde ze ietsje naar achteren, zodat haar rug tegen het grote lijf van de panter aanrustte. “Gelukkig maar,” mompelde ze nog als reactie op Mirdia’s antwoord. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich heel veilig in de buurt van haar. Niet zoals ze met Lily had, maar nog steeds een sterk gevoel van geruststelling. Dat kon echter ook komen omdat Cathy vond dat haar nieuwe vriendin ook een heldin was. “Hoe zit het met jou?” vroeg ze wederom aan de panter. “Heb jij geen familie?” Voor een moment dacht ze terug aan haar eigen zus, maar aangezien ze zich daar niet veel beter door voelde, besloot ze dat maar even van zich af te zetten. Lily vond ze uiteindelijk wel weer, niet waar? Er was dus geen rede om zo down te zijn.