Who are you?

De zachte zonnestralen van de winter schenen over de rivier. Het was een prachtig gezicht als er niet aan gedacht werd dat er monsters in konden leven, aan een van de twee oevers stond een meisje, of eerder puber. Ze heet Ausna. Ze keek om zich heen en het was erg stil en vredig, de wind waaide zachtjes en Ausna liep steeds meer dieper het water in. Het water werkte kalmerend voor haar, het had enkel voor haar een geneeskrachtige werking. Even keek ze om zich heen om te bevestigen dat er echt niemand was en dook ze onder water, na een tijdje was ze helemaal onderwater en deed Ausna haar ogen open. Al was het water een klein beetje troebel, was het prachtig. De vissen die dieper zwemmen zijn veel mooier dan die bij de oppervlakte zijn, meteen ging Ausna met haar magie oefenen. Al verreisde deze vorm veel energie, nu was ze onderwater en daardoor kreeg ze weer energie. Ze trok haar boog en 'trok' veel water naar haarzelf toe, door naar de boog. Nu had die een blauwachtige kleur gekregen en zag er daardoor veel sterker uit, wat die ook is. Snel zwom Ausna naar boven en hapte naar lucht. Ook al kon ze onderwater ademen, dit was voor jaar veel fijner. Nu viel het pas voor jaar op; een jongen, bijna recht voor haar neus.

Ooc. Gelieve alleen Risper.

"Jij idioot! Weet je wel niet wat je net hebt laten vallen?" Schreeuwde de man waar Risper voor werkte. Denk, Risper, denk! Er was toch een boek waarin zoiets gebeurde? Daarin maakte de hoofdpersoon een grapje en toen was het weer goed. Een grap... "Eigenlijk niet, nee..." Mompelde hij toen hij geen mop kon verzinnen. "Ah! Je bent hopeloos, jongen..." Verzuchtte de man. "Maar... Op een geweldige manier?" Vroeg Risper. "Risper, ik ken niemand die zo veel ongeluk heeft als jij... Pak je doos weer op en ga door met je werk!" Beval zijn baas hem. "Ja ja... Je hoeft heus niet te schreeuwen, hoor..." Mompelde hij terwijl hij weer doorging met zijn werk.
Na eindeloos dozen te hebben gesjouwd, was hij eindelijk klaar. De man gaf hem wet geld, waarna Risper meteen naar huis ging om het geld te geven aan zijn oom. Hij doorzocht zijn zakken, struikelde over een steen, liet de sleutel vallen, raapte hem weer op en ging naar binnen. "Hey! Nu al terug?" Groette zijn oom hem. Risper zuchtte. "Misschien heb je het niet gemerkt, maar ik ben laat vandaag..." Mompelde hij, wetend dat zijn oom niet zou luisteren. Die was te druk bezig met medicijn maken. "Ik ga naar buiten!" Schreeuwde hij. "Oke! Je hoeft heus niet te schreeuwen! Oh, en neem wat van die kruiden mee! Die bij de rivier!" Antwoordde zijn oom. "Doe ik!" Zei Risper voordat hij de deur achter zich dicht deed. Hij begon te rennen in de richting van de rivier. Onderweg struikelde hij nog een paar keer, maar hij viel niet, wat hij al heel knap van zichzelf vond. Hij was al halverwege toen hij zich bedacht dat hij ook een tasje nodig had om de kruiden in te doen. Hij draaide zich om en wilde terug rennen, maar een papieren zakje vloog tegen zijn gezicht aan. Een gelukje bij een ongelukje… Hij deed het door toeval geschonken zakje in zijn broekzak en rende weer naar de rivier, om zich heen kijkend voor gevaar. Hij was bijna vergeten dat hier ook mythische wezens rond liepen. Hij liep naar de rivier toe en knielde neer. Deels wilde hij erin zwemmen, maar dat deed hij maar niet. Niet omdat hij niet durfde, maar omdat hij het dan koud zou krijgen. Hij leunde nog iets verder naar voren en staarde naar het water. Het voelde alsof er iets in zat… Iets interessants.
Ineens kwam er een meisjesgezicht uit het water. Risper schrok zich bijna dood en viel naar achteren op de grond. “Wah! Wie ben jij! Waar! Hoe! Wah!” Schreeuwde Risper als schrikreactie. Na een beetje gekalmeerd te hebben, ging hij zitten en keek het meisje aan. “Sorry… Dus… Ben jij een vis-mens? Wacht, dat noemden ze zeemeerminnen… Eh… Eet me niet! En… Ik weet zeker dat er knappere jongens hier komen, dus… Als je me niet vermoord…” Zei Risper onhandig, zichzelf proberend te redden. Ze is zo mooi als een zeemeermin… En ze komt uit het water… Ze moet er wel eentje zijn! Zijn zwarte ogen staarden in haar rode ogen, wat niet slim zou zijn als ze echt een zeemeermin zou zijn, terwijl hij wachtte op haar antwoord, hopend dat ze hem niet zou vermoorden.

[OOC: Tada! Het is er! Hoop dat je er wat mee kunt...]

Zij was niet de enige die schrok want de jongen tja die was nogal in shock “Wah! Wie ben jij! Waar! Hoe! Wah!” Ausna sprong uit het water en rekte haarzelf even uit terwijl ze zei "namen doen er nu niet toe nu had de jongen zochzelf gekalmeerd en overbelasste haar met vragen “Sorry… Dus… Ben jij een vis-mens? Wacht, dat noemden ze zeemeerminnen… Eh… Eet me niet! En… Ik weet zeker dat er knappere jongens hier komen, dus… Als je me niet vermoord…” Hij was onhandig, erg onhandig, " ehmm, nee ik ben geen zeemeermin ,hoezo denk je dat?" Wat zou er in het hoofd van deze jongen wel niet omgaan? Denken dat ze een zeemeermin is? Haar ogen keken recht in zijn ogen, alsof die probeerden de gedachtes van de jongen te raden.

Ooc. Ik snap het al wat je bedoeld xD

"Namen doen er nu niet toe." zei ze. Dat was dus duidelijk... "Euhm, nee ik ben geen zeemeermin, hoezo denk je dat?" vroeg ze daarna, nu uit het water gestapt. Oh, oeps... "Nou... Eh..." zei hij en hij begon een beetje te blozen. "Je... Eh... Bent best mooi en... Je was in het water... Dus ik dacht... Eh... Wacht, begrijp het niet verkeerd! Het is niet dat... Eh... Ik bedoel... Ah, laat ook maar." zei hij uiteindelijk. Wat was er mis met him? Niet dat hij dit niet vaker had... Vrijwel bij elk meisje die hij tegenkwam- nee, bij elk persoon dat hij tegenkwam deed hij zo. "Eh... Doen namen er nu wel toe? Ik ben... Eh... Wie ben ik? Ik ben Risper! Ja, dat is wie ik ben. Denk ik. Hm... Ja, dat moet haast wel. Dus, ik ben Risper. En... Hoe heet jij?" kwam er uit zijn mond. Hij kon niet geloven dat hij dit net serieus had gezegd. Maar goed, hij kon het nu niet ongedaan maken. Hij zuchtte en ging met zijn rug tegen een boom zitten. Natuurlijk zat precies de kant van de boom waar hij met zijn rug tegenaan leunde onder de mos, wat nu op zijn rug zal plakken. Hij haalde zijn schouders op en bleef koppig zitten wachten op het meisje's antwoord.

[Blegh, te kort... Naja, het is alles wat ik kan bedenken op dit moment... Hoop dat je er wat mee kunt en sorry dat het zo lang duurde x3]

Hij leek nog steeds iets in paniek en begon stotterend te praten, alleen verstond zij maar een deel ervan "Je... Eh... Bent best mooi en... Je was in het water... Dus ik dacht... Eh... Wacht, begrijp het niet verkeerd!" aha, zo kwam hij dus aan het idee dat ze een zeemeermin was! Natuurlijk wist de jongen niet dat dit een deel van haar magie was dus Ausna mocht hem daaraan niet beoordelen, of ze het nou wou of niet. Nog voor ze het doorhad begon de jongen weer te stotteren, en hopelijk voor hem dat hij dat niet meer zoveel ging doen aangezien het haar nu echt op Ausna's zenuwen begon te werken. "Eh... Doen namen er nu wel toe? Ik ben... Eh... Wie ben ik? Ik ben Risper! Ja, dat is wie ik ben. Denk ik. Hm... Ja, dat moet haast wel. Dus, ik ben Risper. En... Hoe heet jij?" ze begon wel een beetje medelijden te krijgen met de jongen, dat hij in de war raakte over zijn eigen naam. Een klein, bijna onopmerkbaar zuchtje verliet haar mond en sprak "nou, omdat je mijn naam dan zo graag wilt weten, Ausna" ze zag dat de jongen tegen een boomstronk aan het leunen was, waarschijnlijk was die helemaal bedekt in mos omdat het er nogal groenig uitzag. Om een stilte te voorkomen vroeg ze aan de jongen "ik ven gewoon benieuwt, maar wat is jouw magie? Als je die tenminste heb dan" waarschijnlijk was het niet zo beleeft van haar, want volgens de blondine was het net als dat iemand naar je leeftijd gaat; iets persoonlijks. Even dacht de blondine eraan om haar magie te vertellen, of zou ze wachten tot de jongen het aan haar vroeg? Na een klein tijdje haar gedachten te laten gaan besloot ze toch maar te wachten tot de jongen erom vroeg.