Snuggelwuggellishes

Lilith keek naar het papiertje dat ze van een random Request Board had afgehaald. De quest die ze nu in handen had, had wat gegiechel veroorzaakt bij de Guildmembers en freelancers die bij het Request Board hadden gestaan. Lilith begreep het wel, maar vond het niet erg professioneel. Haar blik gleed opnieuw over het papier.

Hallo, mijn dierbare Smuggelwuggel is kwijt. Wie kan haar bij mij terug brengen? Ze is ongeveer twee meter groot, heeft donzig, wit haar, een klein staartje, grote voortanden  en flaporen. Wees niet bang, ze bijt enkel als je haar treitert. Ze houdt overigens erg van wortels, daarmee zou je haar kunnen lokken als je haar ziet.

Snuggelwuggel klonk dus als een reusachtig monster konijn die het liefst haar kop eraf zou bijten met zijn grote voortanden. Gelukkig zijn we goed met dieren, grapte Ramath in haar hoofd. Lilith rolde even met haar ogen en stopte het papiertje in haar broekzak. Ze droeg gerafelde hotpants en een mouwloos naveltruitje. Door haar jaren in de jungle hield ze niet echt meer zo van kleding, dus bedekte ze vooral wat sociaal vereist was. Ze droeg dan ook geen schoenen. Die zouden toch steeds maar stuk gaan wanneer ze met Ramath versmolt. Lilith sloot haar ogen even en stelde haar geest open voor Ramath, waarbij ze Systis goed tegenhield. De tijger glipte gauw naar binnen en versmolt zijn geest met de hare. Toen Lilith haar ogen weer opende was ze weer bedekt in haar tijgervacht. De ronde oren op haar hoofd pikte geluiden van ver op, terwijl haar staart langs haar enkels zwiepte. Tijd om te gaan.

Terwijl Lilith vertrok en een prettig tempo probeerde te vinden, ging ze even over de informatie die ze had. Snuggelwuggel was een twee meter groot konijn die potentieel gevaarlijk was. Het beest was eigendom van een jong rijkeluismeisje in Celeber City. Ondanks dat was er geen enorme beloning uitgeloofd. Wel was er een indicatie van waar het beest ongeveer moest zijn: Tectus Lake. Blijkbaar was het mega konijn al eens vaker weggelopen en was dit een favoriet plekje van hem. Lilith haalde even haar schouders op. Ach, als het brood op de plank bracht. Haar lange benen brachten haar gestaagd in de richting van haar bestemming. De starende blikken van de mensen die ze passeerde was ze onderhand wel gewend. Ondanks het feit dat mensen zeer gewend leken te zijn aan magie, waren onmenselijke verschijningen nog altijd het staren waard. O well.

Na ongeveer een halve dag reizen kwam de jongedame aan bij het meer. Op haar hoede liep ze naar het water toe en nam er een paar beste slokken uit. Lilith stond weer op en veegde haar mond af met haar arm. Goed, waar was dat beest? Dan kon ze weer weg. Ze begon rond het meer te lopen en hield haar ogen open voor grote, witte, pluizige wezens. Hoe meer minuten er weg tikten, hoe geïrriteerder Lilith werd. Had ze verkeerde informatie ontvangen? Hoe moeilijk was het nou om een mega konijn te vinden? Ik kan je helpen, stelde de sissende stem van Systis voor, waarbij hij haar een beeld voorschotelde van haar slangenvorm die haar tong gebruikte om de lucht te proeven. Lilith zuchtte even. Ze wist dat hij gelijk had. Ramath had een uitstekend gehoor en geweldige neus, maar kon niet op tegen het reukvermogen van Systis. Oké dan, maar geen grappen! zei Lilith waarschuwend. Ze voelde dat Ramath zich met enige tegenzin terugtrok en Systis gretig zijn plek innam. In een oogopslag veranderde haar tijgeruiterlijk naar dat van een slang, inclusief groene schubben, neusgaten zonder neus, enorme staart en een lange, gespleten tong. De jongedame nam even de tijd om aan haar nieuwe vorm te wennen en haalde hierbij diep adem. Ze had jaren doorgebracht als tijger, dus haar tijgervorm voelde heel natuurlijk voor haar. Systis voelde echter nog altijd aan als een vreemde.

Eenmaal hersteld richtte Lilith zich op en schoot haar tong naar buiten. Een sensatie van geuren overspoelde haar. Gauw trok Lilith haar tong weer naar binnen en greep naar haar hoofd. Oef, dat was veel informatie. Een beetje hulp graag, gromde ze naar Systis. O, ja, sorry. Opnieuw schoot Lilith haar tong naar buiten, maar dit keer hielp Systis haar met het onderscheiden ervan. De geur van de lucht, het water en de aarde schoof Systis voor haar aan de kant, die waren niet interessant. Lilith verbaasde zich over de nauwkeurigheid van de geuren. Systis wist zelfs onderscheid te maken tussen een eikenboom en een berkenboom. Het duurde dan ook niet lang totdat Systis er een geur uit pikte die niet helemaal klopte. Het was konijnachtig, maar het had ook een beetje een muskus geur. Lilith draaide haar hoofd in de richting van de geur en schoot haar tong opnieuw naar buiten. Langzaam liep ze in de richting van de geur, waarbij haar staart over de grond kronkelde. De slangenvrouw had nog maar enkele stappen door de bosjes gezet toen haar oog viel op een grote, witte, pluizige berg. Snuggelwuggel.

Even bleef Lilith staan. Was moest ze nu eigenlijk doen? Ze had wel een stuk touw bij zich in de kleine schoudertas die ze droeg, maar wat moest ze daar mee beginnen? Terwijl de vrouw daar stond en zich probeerde te bedenken hoe ze dit aan moest pakken, hief Snuggel sniffend zijn hoofd. Hij keek achterom en Lilith zag zijn zwarte kraaloogjes twee keer zo groot worden. Het konijnbeest stootte een angstig gil uit en sprintte weg. Hierbij knalde het tegen een boom, maakte het rechtsomkeert en stoof hij op Lilith af. De slangenvrouw vloekte en spring aan de kant, maar met Systis was ze niet zo snel als ze gewend was. Het megakonijn denderde over haar lange staart en en Lilith siste van de pijn. O, juist, staart. Snuggelwuggel had haar waarschijnlijk als één of ander idioot roofdier aangezien. Systis, dankjewel. Ik zal het verder alleen moeten doen. De slang was een beetje knorrig van de pijn in zijn staart en trok zich gauw in haar geest. Ze voelde dat Ramath zijn plek in wilde nemen, maar ze hield hem tegen. Als hij al zo reageerde op Systis, wat zal dat konijn dan wel niet doen als hij een tijger ziet? Ramath, nu ook knorrig, trok zich terug. Hij vond het niet fijn om haar dit soort dingen alleen op te laten knappen.

Lilith stapte uit de bosjes en zag het grote konijn bibberend bij de waterrand zitten. Wat een watje was dit zeg. Lilith had zich voorbereid op een gevecht tegen een gemuteerd konijn dat haar strot eraf wilde bijten. Nu moest ze echter een twee meter groot konijn benaderen alsof het een dwergkonijntje was en er vooral voor zorgen dat het niet nog verder wegrende. "Hee lievie, het is goed. De enge slang is weg," sprak Lilith geruststellend, terwijl ze langzaam naar Snuggel toe liep. Het konijn ademde zwaar en keek haar angstig aan, klaar om weg te sprinten. Damn, had ze niet wat te eten mee ofzo? Ze klopte even voorzichtig op haar tas, maar er zat echt alleen een touw in en een flesje water. Haar blik ging rond en ze rukte gauw wat gras uit de grond. "Kijk, lekker gras. Ik doe je niks. Kom maar." Het konijn leek haar nu iets geïnteresseerder aan te kijken dan eerst, ondanks het feit dat het gras ook gewoon voor zijn voeten uit de grond groeide. Lilith stond nog maar twee meter van hem af en ze stak haar gebalde hand uit. Het konijn leek te twijfelen, maar rekte toen zijn nek en hapte met zijn tanden naar het gras. Zijn voortanden waren alleen al waren net zo groot als Lilith vuist, waardoor ze het gras van schrik liet vallen. Damn. Het konijn keek haar nogal wantrouwig aan, dus bukte ze langzaam en raapte het gras weer op en bood het nu schuin aan, zodat hij niet in haar hand kon bijten.

Het konijn leek te besluiten dat ze wel te vertrouwen was en nam het gras van haar aan. Met langzame bewegingen opende Lilith haar tas en haalde het touw eruit. Zo voorzichtig mogelijk legde/gooide ze het touw over de nek van het mega konijn en bond het touw aan elkaar, zodat ze een soort riem en halsband had. Tot haar stomme verbazing zakte Snuggelwuggel opeens plat op de grond, waardoor hij bijna een meter lager werd en keek haar verwachtingsvol aan. Wilde.. Wilde hij dat ze op hem ging zitten? Het is beter dan lopen, sprak Ramath schouderophalend. Lilith slikte even, greep het touw stevig beet en sloeg haar been over het konijn. Ze zat nog nauwelijks toen Snuggelwuggel al weer overeind kwam. “Kom, je moet naar huis,” sprak Lilith twijfelachtig. Bij de woorden ‘naar huis’ gingen Snuggels oren opeens omhoog, draaide hij zich in de richting van de weg en vertrok. Lilith slaakte een gedempte kreet en greep zich gauw vast aan het touw en een pluk haar. Met grote sprongen zette het konijn koers naar Celeber City.

Net zo snel als ze naar het meer gereist was, bracht Snuggelwuggel haar weer terug naar de stad. De rijke familie woonde op een (veel te groot) landgoed aan de rand van de stad. Bij de hek van hun landgoed hield Snuggelwuggel halt en liet Lilith zich enigszins trillerig van het beest glijden. Never again. Ze drukte op de zoemer naast het hek en verklaarde dat ze Snuggelwuggel terug kwam brengen. Nog geen vijf minuten later kwam een dolgelukkig zesjarig meisje naar het hek toerennen, welke werd geopend door de bediende die ze bij zich had. Diezelfde bediende overhandigde haar de beloning en haar touw. Lilith glimlachte bij het zien van de blijdschap van het kind en het mega konijn. Misschien moest ze vaker zulke quest gaan doen. Het gaf in elk geval een goed gevoel.