Zachtjes kraste er een veer over een vel perkament waar al een aantal woorden op stonden, woorden die het voor een paar mensen zou verduidelijken, en wat de rede was waarom de jongen zou weggaan. Vince hield van zijn pleegouders maar zijn broer was ook belangrijk voor hem. Hij kon niet zo goed meer tegen dat knagende gevoel dat aan hem vrat omdat Quinn misschien ergens rond zwierf opzoek naar hem. Ook mistte hij dat veilige gevoel die zijn broer altijd om zich heen had als hij bij hem was.. hopelijk zou zijn ‘moeder’ het wel begrijpen. Opdat moment schrok de tienjarige op toen de deur krakend openging en een donkere schim op hem afkwam gelopen, dat later zijn kleinere ‘broertje’ bleek te zijn. “Wat doe je nog zo laat op?” vroeg het kleine jochie zachtjes. Vincent keek op van zijn brief en probeerde het jongetje recht aan te kijken, die naar hem toe kwam lopen. “Ik ga weg... opzoek naar iemand,” antwoordde Vince met een serieuze blik op zijn gezicht. Chris keek hem ongelofelijk aan maar toen de oudere jongen het verhaal half uitlegde aan zijn broertje, scheen deze het wel te begrijpen. Chris was de enige die van zijn broer afwist en daar was hij blij mee want de jongen reageerde er vrij normaal op.
“Ik zal je missen.” Vince keek naar zijn broertje die in de deuropening stond met tranende ogen, zijn ouders sliepen nog gelukkig. De zwartharige knul legde een troostende hand op de blonde haren van het jochie en verzekerde hem ervan dat hij terug zou komen zodra hij zijn broer had gevonden. Vince knikte vervolgens naar het jonge vosje dat naast hem had gezeten, pakte het beestje op en begon er snel vandoor te lopen. Het was niet makkelijk maar als hij langer zou blijven ging het waarschijnlijk nog moeilijker worden voor hem. Vince liep de straat op en zag dat er nog veel mensen rondliepen op dit tijdstip, wat hij eigenlijk niet eens had geweten. Ugh grote mensen… hij zou er nooit wat van kunnen begrijpen, behalve dat hij die niet begreep. Xavi maakte een piepgeluidje waardoor de jongen stopte en het vosje dichter tegen zich aan drukte, die wat angstig uit zijn zwarte oogjes keek. Vincent aarzelde geen moment en haalde met zijn vlakke hand een aai over zijn kop heen. Xavi was niet gewend om in de drukte van een stad te zijn. “We zijn zo uit de stad, jochie,” mompelde Vince tegen het vosje die zijn snuit onder zijn oksel door wurmde.
De jongen vroeg zich af wat hij nu moest doen, hij was al een kwartier onderweg en wist nu al de weg niet meer terug te vinden. Vince voelde zich nogal ongemakkelijk tussen de grote mensen die hem en Xavi sceptisch nakeken toen ze langsliepen. Uiteindelijk besloot hij het vosje maar in zijn rugzak te laten rusten zodat hij zich toch kon terug trekken. Nadat hij dat gedaan had pakte hij zijn honkbalknuppel van zijn tas en begon zijn tempo wat op te voeren naar een steegje maar halverwege was hij de weg al weer kwijt… en in het steegje was het ook niet echt fijn, het was er nog donkerder. Waarom wilde hij ook alweer van huis weglopen? Om Quinn te zoeken toch? Langzaam liepen zijn ogen vol met water en probeerde vooral niet te denken aan de mannen die zijn ouders hadden omgebracht en de gevaren die het met zich mee zouden brengen in dit land. Even knipperde de jongen met zijn ogen om het overtollige water er uit te laten stromen.
Vince dacht iets te horen dat verdacht veel op voetstappen leek en klemde zijn handen beter om zijn knuppel heen terwijl hij terug dacht aan de woorden van zijn vader. Die had hem op het hart gedrukt dat hij dapper moest zijn.. vooral als de dag zou komen dat hij er niet meer zou zijn. Was dit dan misschien het moment om net zo dapper te zijn als Quinn en zijn vader.. die hadden gevochten tot het einde? Misschien niet voor Quinn maar zijn vader had wel tot het bittere eind moeten vechten. Nu was er geen tijd om daar over te piekeren want de voetstappen kwamen wel heel erg dichtbij misschien zelfs zijn kant uit, zo goed kon hij niet zien in het donkere steegje. De kleine jongen hield zijn wapen gereed en trok vervolgens zijn mond open. “W-wie i-is daar?” sprak Vince met bevende maar een vastbesloten ondertoon in zijn stem.. wachtend op de gene tot die tevoorschijn kwam.
