'Vertel mij waar dat bord staat,' kwam sissend uit Skylers mond. De man, met een bloedende neus, probeerde vrij te komen uit de ijzeren greep die de blond harige op zijn slachtoffers keel uitoefende. Snakkend naar adem opende de man diens mond, maar een enige vorm van antwoord geven was vrijwel onmogelijk. Skyler verslapte zijn greep iets, zodat de ander wat ademruimte had. 'Nou?!' Ongeduldig knarste hij op zijn tanden. Hij had gehoord van de missie borden, speciaal voor magiërs. Het was een manier om je krachten eens extra te beoefenen, er geld voor te krijgen en de wereld te verbeteren. Of juist verslechteren. En naar dat laatste was de jongen naar opzoek. De wereld kon hem wat. De mensheid, die kon hem wat. Zij waren degenen die van alles verwoestten. Was het hun leefomgeving niet, dan wel een ander mensenleven. Skyler was verbitterd. Het was de mensheid dat zijn leven verwoest had. Nu was het zijn beurt om wraak te nemen.
'D-d-die kant op.' Was het antwoord dat hij kreeg. Zijn blik volgde de trillende vinger van de man, die naar rechts wees. 'Volg de weg, dan kom je uiteindelijk uit bij een café. Sla daar links af en dan meteen aan de linkerkant.. Alsjeblieft.. Laat me nu gaan, je hebt je antwoord!' Vervolgde het slachtoffer smekend. Langzaam trokken de mondhoeken van Skyler zich in een grijns. Een spottende grijns. 'Maar natuurlijk.' Ruw liet hij de man los, waarna hij die een aantal vernederende klopjes op het hoofd gaf. 'Maar natuurlijk..' Herhaalde hij mompelend. Zonder de man nog een blik waardig te gunnen, stapte Skyler in de richting dat hem werd aangewezen. Zijn voetstappen echoden tussen de donkere, vieze muren. Langs de verrotten deuren stonden een en al troep. Een schemerige achterbuurt, waar velen zich 's nachts zich niet durfden te wagen. Linksaf... Ja. daar hing het.
Met een hand in zijn zij las Skyler elk briefje dat er hing. Een aantal spraken hem wel aan, vooral die ene missie. Zijn blik bleef er weer op hangen. Dat zou een perfect begin zijn van de paniek. De waanzin die ooit eens zal losbarsten. Maar ergens twijfelde hij. Zou hij zo'n missie helemaal alleen kunnen doen? Had hij er geen hulp bij nodig? Wellicht moest hij eerst maar eens dat politiebureau inspecteren voordat hij de missie aan zou nemen. Want hoeveel agenten zouden daar aanwezig zijn? Was er een gemakkelijke ontsnappingsroute? Twijfelachtig reed hij zijn hand op, liet hij zijn vingertoppen rusten op het stuk papier. Nemen... Of toch niet? Ging hij de uitdaging aan? Toen hakte hij de knoop door. Net op het moment dat zijn vingers het papier van het bord wou scheuren, hoorde hij voetstappen. Dichtbij. Iemand naderde hem én het bord. Meteen was Skyler op zijn hoede. In dezelfde houding, haast bevroren, bleef hij staan. Zijn oren waren gespitst om te analyseren waar deze persoon precies heen ging.
