Looking around

Hoelang liep ze nu al te dwalen? Ach, het maakte weinig uit ze had toch niks beters te doen. Maar het was nu in de voormiddag en ze was in de ochtend vertrokken. Ze stopte met lopen en keek even om zich heen. Het was wel mooi, heel veel natuur en planten. Kalm ging ze in het gras zitten en pakte ze een logboekje. Met haar handen gleed ze zacht over de bruine kaft en liet ze haar vingers door het papier glijden. Ze begon te bladeren door de verschillende en oudere hoofdstukken die ze jaren geleden geschreven had. Het verschil in het handschrift en manier van schrijven werd steeds kleiner tot ze het laatste hoofdstuk bereikt had dat nog maar een week geleden geschreven was. Wanneer was ze eigenlijk begonnen met het opschrijven van dingen? Was het niet tijdens die langdurige trainingen? Wat waren die dingen saai, dat was ook de rede waarom ze de informatie in het kort opschreef in dit boek. Soms was er aan de onderkant van een bladzijde wat gekrabbeld in het oude vrouwenschrift, een schrift dat alleen vrouwen mochten leren. Het was ontstaan omdat vroeger de vrouwen geen gewone letters mochten schrijven en zo konden de mannen hun geschreven werk niet lezen. Mirdia vond het zelf wel handig want niet iedere vrouw kon het en zeker geen man. Ze had het geleerd in het weeshuis of zo als het zelf altijd noemde het gevang. Jammer dat ze pas tijdens de trainingen begonnen was met schrijven tijdens de trainingen, had ze dan echt niks nuttigs geleerd in het gevang? Nee, geheel niks. Nu gebruikte ze het boek om informatie op te schrijven over giftige en helende planten, ook schreef ze een soort van handleiding erin over het maken van een goede stevige handboog met redelijke pijlen. Tevens ook een recept voor de wat bijzondere pijlen die iets speciaals konden zoals met een zwaar ijzeren punt, die moesten hoger worden afgeschoten maar kon organen, spieren en weefsels doorboren met gemak. Ook tekende ze aan de achterkant kaarten van gebieden, tot nu toe was het nog niet veel wat ze getekend had maar het onderzoeken zou nog wel komen. Nu ging haar nieuwsgierigheid meer uit naar haar magie, waar ze weinig van snapte. ''Oké...'' zuchtte ze toen ze weer omhoog kwam en klaar ging staan. ''Hoe heb je het de vorige keer gedaan? Concentreer je op het dier en neem dan een aanloopje, dan duik je naar voren en als het goed is verander je in die duik van vorm...'' Ze nam het beeld van een panter voor zich, een van de twee dieren waar ze in kon veranderen. Ze spande al haar spieren één voor één en in haar beeld zag ze hoe dat eruit zag als panter. Toen ze dat gedaan had nam ze een aanloopje en dook naar voren. Gelijk voelde ze hoe ze haar vorm behield en kwam met een plof op de grond terecht. ''Leuk... heb je magie, kan je hem niet gebruiken...'' mopperde ze tegen zichzelf. Ze stond weer op en liep naar het logboek toe die ze door begon te lezen. Er stond toch nog iets in over magie gebruiken? Ze verdiepte zich in de oude lessen en vergat haar omgeving compleet. Als er iemand zou zijn, zou ze die niet opmerken. Maar met het trouwe gewicht van haar boog op haar rug had ze weinig te vrezen voor wilde dieren. Dus ze maakte zich weinig zorgen.

Gretig nam de bruinharige jongen een hap van zijn vers geplukte appel. Er ging niets boven vers eten als je het aan hem vroeg. Nee, als je fruit dat in het wild groeide vergeleek met fruit dat zorgvuldig door mensen werd geteeld, dan had hij veel liever wild fruit. Het smaakte anders. Met meer smaakt, als je het hem vroeg. Al zou dat ook kunnen zijn omdat duizenden insecten er hun behoeftes op hadden gedaan. Maar dat gaf niet, want hij had de appel zorgvuldig schoongemaakt door deze aan zijn kleding af te vegen voordat hij er een hap van had genomen. Hij stopte met lopen, en nam de tijd om zijn appel op te eten voordat hij besloot om verder te lopen. Met een achteloos gebaar gooide hij het klokhuis op de grond. Dat zou vanzelf wel vergaan. Misschien zou er zelfs nog wel een appelboom groeien, als de restanten van de appel niet werden opgegeten door het ongedierte dat er rond liep. Luid gapend rekte Aaron zich uit. Vandaag leek maar langzaam voorbij te kruipen. En het was nog tien keer zo erg als normaal omdat hij besloten had om vroeg op te staan,  in de hoop zoveel mogelijk mensen te kunnen ontwijken. En terwijl het hem gelukt was om zonder enig probleem het dorp uit te sluipen, begon hij zich langzamerhand te vervelen. Hij wilde dat er iets gebeurde. En dat was iets wat hij meestal juist vermeed als het maar even kon. Misschien had hij vandaag geluk, en zou hij een of ander losgeslagen monster tegen komen. Zodat hij iets zou beleven zonder dat mensen hem achteraf aangaapten. Want dat was nog wel wat hij het meeste haatte. Als mensen hem teveel aandacht gaven. Hij trok de kap van zijn zwarte cape iets verder over zijn hoofd heen, alsof hij bang was dat iemand hem plots zou herkennen. Een beetje vreemd, als je naging dat hij alleen was. Maar het was een gewoonte geworden. Want het niet dragen van zijn cape stond voor hem gelijk aan sociaal-moeten doen. Om te doen of hij ook maar iets gaf om de mensen die zich om hem heen wisten te verzamelen. En terwijl hij zijn rol altijd vol overtuiging speelde, gaf hij geen zier om die mensen. Want uiteindelijk gaven zij ook niet echt om hem, wat ze ook beweerden. En dat irriteerde hem. Dan mensen niet oprecht konden zeggen wat ze voelden. Want hij had veel liever dat mensen aan hem verklaarden dat ze hem haatten dan dat ze deden alsof hij hun grote held was. Want een held, dat was hij absoluut niet. En dat zou hij waarschijnlijk ook nooit worden. Prompt bleef hij stilstaan. Ergens in de verte zag hij een klein zwart stipje. Een ander mens. Tenzij het een of ander demoon was. Hij twijfelde. Hij was nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar de persoon die hij in de verte zag. Iets dat zijn afkeer tegen gezelschap teniet deed. Hij twijfelde kort, voordat hij zichzelf weer in beweging zette, en hij met trage, zorgvuldige passen in de richting van het kleine stipje liep. Zijn nieuwsgierigheid had gewonnen van zijn wens om alleen te kunnen zijn.

Kom op, het moest toch zeker ergens staan? Mirdia bladerde door het logboek op zoek naar die ene les. Ze lachte kort toen ze de goede bladzijde gevonden had, hoofdstuk 14. Snel las ze het door en bladerde weer verder. Was dat het? Meer niet? Lichtelijk geïrriteerd zuchtte ze uit. Terwijl ze verder las bekeek ze ook de andere hoofdstukken. Ineens vloog er een los blaadje weg en rende ze er achter aan. ''Come on...'' mompelde ze zacht. Toen ze het blaadje eindelijk te pakken had bekeek ze het even. Het was een kaart van een gebied... hoe kwam ze hieraan? En van welk gebied was het? Ze had het nog nooit gezien, al kwam het blaadje wel bekent voor net zoals het handschrift. Was dit... Een vrolijke glimlach speelde rond haar lippen. Dat was die kaart die haar vriend gestolen had van de zwaard-meester. Ze zag die man al weer helemaal voor zich, rood aangelopen van woede om  een stuk papier. De naam van die vriend was ze al lang kwijt maar zijn daden kon ze nog goed herinneren. Ze ging weer zitten en pakte een dun boekte dat ze in het logboek stak. Als ze nieuwe mensen tegenkwam zou ze de gegevens voortaan opschrijven, zo kan ze die niet meer vergeten. Hopelijk, waarschijnlijk raakt ze dat boekje kwijt. Ineens hoorde ze iets en keek in de richting van het geluid. Toen ze een schim zag stond ze op en pakte een pijl en haar boog. Ze spande hem aan en richtte hem op de schim. In haar ogen twinkelde iets wilds zoals ze altijd deden wanneer de haar boog op iets richtte. Ze zou pas schieten als ze aangevallen werd maar nu stond ze alvast klaar. Met haar blik op de schim gericht wachtte ze af.

Hoe dichter hij bij het zwarte stipje kwam, dat inderdaad een persoon bleek te zijn, hoe nieuwsgieriger hij werd. Het was niet de persoon zelf waar hij in geïnteresseerd was, maar door het boek dat hij had weten te onderscheiden. Niet veel mensen droegen boeken met zich mee. Soms omdat ze nooit hadden geleerd om te lezen, maar meestal omdat ze het nut er niet van in zagen. Want als je een boek wilde lezen, dan zocht je een rustige plek in een herberg. Of je ging desnoods naar een bibliotheek toe. Maar een boek lezen terwijl je ver van de beschaving af was, en terwijl er ook nog eens een kans was dat je werd aangevallen door een of ander beest met een slecht humeur? Dat werd algemeen beschouwd als een slecht idee. In zijn ogen was het in ieder geval een slecht idee. Want het leek hem niet bepaald makkelijk om je omgeving in de gaten te houden terwijl je aan het lezen was. De figuur scheen hem nu ook opgemerkt te hebben, en reageerde op een niet al te verrassende manier op zijn verschijning. De persoon had haar boog tevoorschijn gehaald, waardoor er nu een pijl op hem was gericht. Een lichte frons verscheen op Aaron’s voorhoofd. Wel, dat was niet bepaald een vriendelijke begroeting, als dit al een begroeting genoemd zou kunnen worden. Aan de andere kant, de persoon had niet direct de pijl op hem afgeschoten, wat hij als een goed teken op zou kunnen vatten. “Eyo, wees voorzichtig met waar je die pijl op richt, straks raakt er nog iemand gewond,” zei Aaron, om vervolgens zachtjes te glimlachen. Hij was echter gestopt met lopen, beseffend dat het niet al te slim was om iemand die een pijl op je had gericht te benaderen. Het was op zijn zachts gezegd onverstandig. Berekenend liet Aaron zijn blik over de persoon heen glijden. Het irriteerde hem dat enkel de onderste helft van het gezicht zichtbaar was. Maar het was voldoende. De persoon had een smal gezicht. Te smal om van een man te kunnen zijn, tenzij deze nog in de groei was. Dat kon natuurlijk een optie zijn, vooral als je de grootte van de persoon na ging. Aaron hield zijn handen kort in de lucht, alsof hij daarmee wilde aangeven dat hij niet uit was op een gevecht. Of nou ja, dat hij in ieder geval niet bewapend was, aangezien er waarschijnlijk meer dan genoeg magiërs waren die in staat waren om vanaf een afstandje iemand aan te vallen. Hij was echter niet een van die magiërs. Maar dat kon zij niet weten, of wel soms? “Anyway… Ik zou me een stuk comfortabeler voelen als je pijl niet meer op me gericht zou zijn,” zei Aaron in een poging zijn situatie iets te verbeteren.

Mirdia keek kalm toe hoe de schim langzaam meer vorm kreeg en uiteindelijk een jongen bleek te zijn. Haar ogen gleden over hem heen, hij was waarschijnlijk wat ouder dan haar maar ze schatte hem nog niet in de 20. Niet dat ze mensen zo goed in kon schatte maar alsnog. “Eyo, wees voorzichtig met waar je die pijl op richt, straks raakt er nog iemand gewond,” zei de jongen waarna hij zacht glimlachte. Oké, hij leek niet al te slecht maar ze vertrouwde het nog niet. Daarom hielt ze de pijl nog even op hem gericht, schieten zou ze pas doen als hij de aanval in ging. Ze hielt haar ogen daarom ook op zijn spieren gericht zodat ze iedere beweging op zou merken. Het was meer een natuurlijke reactie geworden omdat ze het er in gestampt heeft. Haar blik verzachte toen de jongen zijn handen even in de lucht stak en ze moest lachen. “Anyway… Ik zou me een stuk comfortabeler voelen als je pijl niet meer op me gericht zou zijn,” Goed, hij deed vriendelijk maar wat zou je anders doen als er een pijl op je gericht was? Ze ontspande de boog en bond hem weer op haar rug, de pijl stak ze terug in de pijlkoker. Met een simpele beweging deed ze de kap van haar mantel af en fatsoeneerde haar haren even. Ze lachte even beschuldigend ''Sorry, maar je verwacht toch niet van me dat ik iedere vreemde vertrouw?'' Als de vreemde moeilijk zou doen had ze haar boog zo te pakken, ze was een scherpschutter en met een handboog waren je schoten ook veel meer precies dan met een kruisboog. Waar trouwens iedere idioot mee kon schieten als je het haar vraagde. ''Zou ik je naam mogen weten of moet ik je gewoon vreemde blijven noemen?'' zei ze nu wat opgewekter. De nieuwsgierigheid duwde het wantrouwen weg en ze keek de jongen vragend aan.

Een opgeluchte zucht ontsnapte uit Aaron’s mond toen de in cape gehulde gedaante haar boog liet zakken. Ondanks het feit dat hij uit de baan van de pijl zou hebben kunnen teleporteren als de vreemdelinge zou hebben besloten om hem aan te vallen, betwijfelde hij of hij snel genoeg had kunnen reageren. Als hij eerlijk tegen zichzelf was, en dat was hij, dan wist hij vrijwel zeker dat hij niet snel genoeg zou hebben gereageerd. Hij zou waarschijnlijk geraakt zijn door de pijl, zelfs al zou het geen fatale plek zijn geweest. Hij was, hoe beschamend het ook was, roestig. Niet aan de top van zijn kunnen. Want hij kon beter dan hij nu was. Dat had hij zichzelf allang bewezen. De vreemdelinge had haar cap af gedaan, waarna Aaron tot de conclusie kwam dat ze inderdaad een vrouw was. Alhoewel, een vrouw… Aan haar uiterlijk te zien was ze eerder een meisje dan een vrouw. Niet dat daar tegenwoordig een heel groot verschil tussen zat- meisjes gedroegen zich tegenwoordig al snel volwassener dan de meeste volwassenen zelf. En dat wilde heel wat zeggen. De brunette lachte. ''Sorry, maar je verwacht toch niet van me dat ik iedere vreemde vertrouw?'' zei ze. Aaron glimlachte, en haalde vervolgens zijn schouders op. Vertrouwen… Dat was iets dat vaak ver te zoeken was tegenwoordig. Nee, hij gaf haar gelijk. Je moest iemand wiens gezicht je niet goed kon zien nooit vertrouwen. Maar om gelijk haar wapens te trekken? Dat was in zijn ogen wel een tikkeltje… drastisch? Maar dat was misschien omdat hij gewend was geraakt aan het feit dat mensen hem blindelings vertrouwden. Misschien was hij daarom ook wel de schuldige. De persoon die vreemd was. Want misschien was het tegenwoordig zelfs normaal om je wapens te richten op een vreemde voordat je tegen hem praatte. Wie zou het zeggen. ''Zou ik je naam mogen weten of moet ik je gewoon vreemde blijven noemen?'' vroeg het meisje vervolgens. Haar toon was vrolijk en opgewekt, alsof het een of ander spel was. Was het dat eigenlijk niet? Wie kan het meest over de ander ontdekken zonder dat die je in de haren vliegt? Aaron glimlachte, maar niet van harte. Hij vertelde zijn naam meestal niet aan vreemden als het niet hoefde. Maar dat was ook een deel van het spel, of niet soms? “Vreemde klinkt goed als bijnaam, maar… Nee. Mijn naam is Aaron,” stelde hij zichzelf voor. Hij had zijn hand willen uitsteken naar het meisje, maar besefte dat hij daarvoor veel te ver weg stond, waardoor hij maar genoegen nam met het afzetten van de cap die nog steeds de helft van zijn gezicht verborg. Ah, het licht was zo fel… Soms wenste hij dat hij een andere naam had. Een naam die afgekort kon worden, zodat hij zich voor kon stellen met de afkorting van zijn naam. Dat zou vast veel prettiger aan voelen dan hoe hij zich nu voelde. “En wat is jouw naam, vreemdelinge?” vroeg Aaron op zijn beurt. Nieuwsgierig keek hij het meisje aan. Zou ze meedoen met het spel? Of zou ze weigeren om haar naam af te staan? Aaron trok zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog. Hij vroeg zich af of het meisje hem genoeg vertrouwde om hem haar te laten benaderen. Of zou hij daarvoor meer informatie dan alleen zijn naam en gezicht vrij moeten geven?

Ze had je jongen naar zijn naam gevraagd en wachtte nu op een antwoord. Zoals gewoonlijk was ze met haar gedachten afgedwaald en lette ze niet geheel meer op de vreemde tegenover haar. Als hij een beweging zou maken zou ze wel opschrikken. “Vreemde klinkt goed als bijnaam, maar… Nee. Mijn naam is Aaron,” Een kleine glimlach speelde met haar lippen. Ja, ze mocht hem tot nu toe wel. Aaron, ze had het gevoel alsof ze hem ergens van moest herkennen. Dat ze die naam wel eens ergens had horen vallen. Maar het zou net zo goed een medeleerling geweest kunnen zijn met die naam. Zo zeldzaam was het zeker niet om twee personen met de zelfde naam te ontmoeten. Gelijk keek ze op vanuit haar gedachten toen de jongen zijn kap af deed en zo zijn ogen onthulde. Was het haar instinct dat zorgde voor een comfortabeler gevoel nu? Daar had ze ook nog problemen mee, het dierlijk instinct was nu dan wel niet heel sterk maar het was zeker aanwezig. Daarom vond ze het nu ook beter om Aaron's ogen te zien, ogen spreken meestal de waarheid. Natuurlijk kunnen sommige mensen hun blik ook veranderen maar de meeste niet. Ogen werden niet voor niks de spiegels van de ziel genoemd. “En wat is jouw naam, vreemdelinge?” vervolgde Aaron. ''Je kan me Mirdia noemen, al heb je gelijk dat vreemdelinge een leuke bijnaam kan zijn'' Mirdia ontspande haar spieren en zette een stap opzij. Het was maar een klein gebaar maar het betekende het zelfde als ze -kom verder- gezegd had. Maar deze manier was iets subtieler. Ze was niet uit op vijandigheid, het was gewoon een reactie geworden, gelijk pijl en boog trekken. Daar moest ze overduidelijk nog iets aan doen mocht ze vrienden willen maken. Rustig liep ze naar haar logboek toe en pakte hem op waarna ze hem opborg in haar tas. Terwijl ze dat deed hielt ze haar oog op Aaron. Toen ze weer opstond keek ze hem recht aan ''Is er een rede waaraan ik dit bezoek te danken heb? Of heb je ook last van nieuwsgierigheid?'' Haar toon was het soort vriendelijk waarmee je tegen vreemde praat, vriendelijk maar toch voorzichtig. Kort twijfelde ze, zou ze gaan zitten om te laten zien dat ze geen kwaad in zinnen heeft of blijven staan zodat haar boog beschikbaar blijft? Haar ogen gleden even over de jongen, ze zou nog blijven staan. Als Aaron antwoord zou geven kon ze het nogmaals overwegen. Maar nu, nu nog niet. Nu wou ze haar boog kunnen grijpen mocht het nodig zijn.

''Je kan me Mirdia noemen, al heb je gelijk dat vreemdelinge een leuke bijnaam kan zijn,'' had het meisje zijn vraag beantwoord. Aaron knikte. Mirdia. Dat was een naam die je niet erg vaak tegenkwam. Iets dat zowel een zegen als een vloek zou kunnen zijn, als je er over nadacht. Nu ze zich eenmaal aan elkaar voor hadden gesteld, leek het meisje zich iets te ontspannen. Mooi, dat betekende dat de kans dat er een pijl door zijn hoofd werd geboord al een stuk kleiner was geworden. Het meisje had een aantal stappen naar voren toe gezet, om hierna iets dat op de grond lag op te rapen. Hij was nieuwsgierig naar het voorwerp dat ze had opgepakt, en had willen vragen wat het was, maar bedacht zich op het laatste moment. Hij was niet van plan geweest om zich te bemoeien met de zaken van anderen. Dat deed hij normaal ook niet. Nou ja, niet echt. Hij vroeg in ieder geval nooit naar waar iemand mee bezig was. Hij observeerde de persoon altijd lang genoeg om zijn eigen conclusies te trekken. Zodat hij zijn eigen waarheid kon creëren. Want mensen vertelden leugens. Veel leugens. En leugens vertroebelden de werkelijkheid. Hij wilde niet dat zijn werkelijkheid werd vertroebeld. Hij wilde zijn eigen waarheid kunnen volgen. En dat kon enkel als hij zijn eigen conclusies kon trekken, zonder beïnvloed te worden door andere mensen. Het meisje had het voorwerp, waarvan hij had afgeleid dat het een boek was, in haar tas gestopt. Het was blijkbaar niet een of ander pronkstuk. Alhoewel hij dat ook al af had kunnen leiden aan het feit dat het op de grond had gelegen. Of misschien had ze hem alleen laten vallen? ''Is er een rede waaraan ik dit bezoek te danken heb? Of heb je ook last van nieuwsgierigheid?'' vroeg Mirdia plotseling. Haar stem had vriendelijk geklonken. Het was een oprechte vraag, geen aanval op zijn motieven. Aaron glimlachte. “Nieuwsgierigheid, ben ik bang,” antwoordde hij waarheidsgetrouw. De meeste dingen die hij deed waren uit nieuwsgierigheid. Omdat hij wilde weten hoe iets in elkaar stak. Als hem iets niet interesseerde, dan negeerde hij het. Dat was ook waarom hij naar de heuvels was getrokken. Omdat iets zijn interesse had gewekt. “Ik vroeg me af waarom iemand zich in zijn eentje op Indova Hill begaf, aangezien ik in de omringende dorpen steeds verhalen hoor over alles verslindende monsters,” zei Aaron. Hij haalde zijn schouders op. “Ah wel, het is niet alsof ik ze zelf al ben tegen gekomen, dus ik denk dat het gewoon verhalen zijn om de kinderen bang te maken.” Aaron grijnsde kort, alsof hij zojuist een of ander griezel verhaal had verteld. Hij had er ergens naar uit gekeken om een wild monster tegen te komen. Om een gevecht aan te kunnen gaan tegen een ontembaar beest. Niet omdat hij zo graag vocht, maar omdat hij zich voor een keer niet in wilde houden. Want mensen in toom houden werd na een tijdje eentonig, vooral als je naging dat het de bedoeling was dat hij de mensen kalmeerde. Hij mocht ze een schok geven die ze verstijfden. Niet een die ze verwondde. En eerlijk gezegd… was dat nogal saai. Het was saai in vergelijking met de adrenaline kick die hij kreeg wanneer hij tegenover iets stond dat een kans had om hem te verwonen.

''Is er een rede waaraan ik dit bezoek te danken heb? Of heb je ook last van nieuwsgierigheid?'' had Mirdia vriendelijk gevraagd nadat ze haar logboek had opgeruimd.  “Nieuwsgierigheid, ben ik bang,” antwoorde hij glimlachend. Ze was dus niet de enige die daardoor geleid werd. Het was ook erg, een gevoel dat steeds op je drukt totdat je er naar luistert. Al kon het je wel op prachtige plekken of avonturen brengen. “Ik vroeg me af waarom iemand zich in zijn eentje op Indova Hill begaf, aangezien ik in de omringende dorpen steeds verhalen hoor over alles verslindende monsters,'' Hij haalde zijn schouders op en vervolgde. “Ah wel, het is niet alsof ik ze zelf al ben tegen gekomen, dus ik denk dat het gewoon verhalen zijn om de kinderen bang te maken.” Ze had hier en daar wel eens wat van die verhalen gehoord maar deerde zich er weinig aan. Mensen vonden het nou eenmaal fijn om iets te spannender te laten klinken dan het eigenlijk is. Persoonlijk was Aaron het spannendste wat ze vandaag tegengekomen was. En de dag ervoor had een hert de eer om het spannendste van de dag te zijn, niet zeer indrukwekkend dus. ''Persoonlijk ben ik ook nog niks alles verslindend tegengekomen, ik ben hier gekomen omdat het ver weg is van mensen en ik kon oefenen,'' Ze grijnsde kort en keek Aaron even aan. ''Maar nu ik jou zo zie heb ik me daar blijkbaar in vergist.'' Haar toon was vriendelijk, om te laten zien dat ze het bezoek niet zeer vervelend vond. Van dat veranderen kwam toch niks terecht. Waarom kon ze het alleen wanneer ze écht moest, als ze geen andere keus had. Het was frustrerend maar geen ramp, ooit zou ze er wel eens op komen hoe ze moest veranderen. Hopelijk is ooit dichterbij dan het klinkt...

''Persoonlijk ben ik ook nog niks alles verslindend tegengekomen, ik ben hier gekomen omdat het ver weg is van mensen en ik kon oefenen,'' merkte Mirdia op. Aaron’s gezicht vertrok. Hij was het dorp uit gegaan in de hoop iets interessants tegen te komen. En het feit dat de brunette niets gevaarlijks tegen was gekomen, betekende dat er waarschijnlijk ook niets gevaarlijks was. Niet ergens in de buurt in ieder geval. Hij had blijkbaar weinig geluk vandaag. Ach ja, hij had tenminste zonder problemen het dorp uit weten te glippen. Dat was tenminste iets. ''Maar nu ik jou zo zie heb ik me daar blijkbaar in vergist,'' zei Mirdia. Aaron glimlachte instinctief. Meer omdat hij beleefd wilde zijn dan om een andere reden. Mirdia had willen trainen. Had het boek daar misschien iets mee te maken gehad? Wie weet. Hij was nieuwsgierig, maar wilde er niet naar vragen. Ze had hem weggestopt. Als ze ook maar iets over het boek had willen vertellen, had ze hem waarschijnlijk direct aan hem laten zien. Misschien zou hij het meisje moeten laten voor wat ze was, en zou hij verder moeten lopen. Dan zou hij op zijn minst nog een kans hebben om iets interessants tegen te komen. “Als ik je stoor met oefenen, dan kan ik misschien beter weer verder gaan?” vroeg Aaron. Ondanks dat hij op zijn minst geïnteresseerd was in wat het meisje had zitten oefenen, bedacht hij dat Mirdia misschien liever oefende wanneer ze alleen was. Want ze was er immers niet in haar eentje op uit getrokken in de hoop dat ze een vreemdeling zou ontmoeten die toe keek hoe ze oefende. Nah, dat was niet hoe logica werkte. Aaron fronste lichtjes. Zelfs had hij het juist op prijs gesteld als er iemand in de buurt was wanneer hij zijn magie gebruikte. Omdat hij bang was dat hij iemand zou verwonden. En als hij iemand verwondde, dan kon hij zelf niets doen om dat persoon te genezen. Hij kon hooguit om hulp roepen. Want zelfs de geringste aanraking was voor hem al taboe. Aanrakingen deden anderen pijn. Nee, eigenlijk deden ze hemzelf nog veel meer pijn. Niet fysiek, maar geestelijk. “Of… was je anders toevallig al klaar met je training?” vroeg Aaron. Ondanks dat hij er niet bepaald van hield om zich met mensen te omringen, was hij blij als hij gezelschap had. Zodat het in ieder geval leek alsof hij niet alleen was. “Om eerlijk te zijn ben ik opzoek naar een aantal bergtrollen,” begon Aaron, half twijfelend of het wel verstandig was om het meisje er bij te betrekken. “Een week geleden zijn ze gespot in een dichtbij gelegen dorp, waar ze blijkbaar de helft van de oogst hadden vernietigd. Ze zouden zich hier ergens in de bergen schuilhouden, dus het leek me een goed idee om naar ze opzoek te gaan,” legde hij uit. Opnieuw fronste Aaron. “Als je het niet al te druk hebt met je training zou je mee kunnen gaan? Als je wilt? Het is geen officiële missie waar je geld ofzo voor kan krijgen, maar… Je leert sneller in de praktijk dan met een oefening, niet waar?” Aaron glimlachte zachtjes. Niet veel mensen waren bereid om iets voor anderen te doen tenzij ze er iets voor terug kregen. Iedereen leek tegenwoordig egoïstisch te zijn. Ze gaven meer om het geld in hun buidel dan om de mensen om hen heen. En dat irriteerde hem. Nee, zijn vraag was misschien zelfs meer een test dan iets anders.

Ze keek iets op toen Aaron's gezicht vertrok, goed wat ze gezegt had was misschien niet al te vriendelijk maar het was wel de waarheid. Liever de waarheid dan dat het vriendelijk klinkt. Wie weet was dat niet eens de rede waarom het gezicht van de jongen tegenover haar vertrok, trok ze alleen een conclusie. “Als ik je stoor met oefenen, dan kan ik misschien beter weer verder gaan?” Gelijk schudde Mirdia haar hoofd, hij was veel interessanter dan steeds naar de grond toe springen in de hoop dat ze een andere vorm aanneemt. Ineens bedacht ze dat ze de jongen geen antwoord gegeven had omdat ze wederom in haar gedachten verzonken was. “Of… was je anders toevallig al klaar met je training?” zei Aaron net wanneer ze antwoord wou geven op de eerdere vraag. Ze lachte iets wat beschaamd ''Zo zou je het kunnen noemen...'' Kort veegde ze een losse pluk haar uit haar gezicht. “Om eerlijk te zijn ben ik opzoek naar een aantal bergtrollen,” begon Aaron. Mirdia keek hem nieuwsgierig aan. Bergtrollen? Die wezens kende ze wel, één keer was ze er een tegen gekomen met een ochtendhumeur die haar gelijk aanviel. Ze waren moeilijk te doden met pijl en boog, normaal werkte een pijl in het oog goed omdat je dan een grote kans hebt om de hersenen te doorboren. Maar het had weinig succes, het koste een flinke lading pijlen om hem neer te krijgen. Al waren haar pijlen nog niet zo sterk en zwaar als degene die ze nu heeft. “Een week geleden zijn ze gespot in een dichtbij gelegen dorp, waar ze blijkbaar de helft van de oogst hadden vernietigd. Ze zouden zich hier ergens in de bergen schuilhouden, dus het leek me een goed idee om naar ze opzoek te gaan'' vervolgde Aaron. “Als je het niet al te druk hebt met je training zou je mee kunnen gaan? Als je wilt? Het is geen officiële missie waar je geld ofzo voor kan krijgen, maar… Je leert sneller in de praktijk dan met een oefening, niet waar?” Mirdia moest even glimlachen. ''Ik weet niet zeker of mijn magie nuttig zou zijn maar ik zou je graag willen vergezellen en helpen met mijn pijl en boog.'' Ze dacht even na over de oogst van de mensen, dat was het enige dat hun in leven hielt. Iets wat twijfelend keek ze Aaron aan ''Als we die trollen doden vind je het erg als ik eventuele hoorns of andere dingen die geld waard zijn aan de mensen geven waarvan hun oogst verwoest is...'' Het liefst had ze haar capuchon weer opgedaan en gewoon gestopt. Dat rot instinct ook altijd, kon het niet gewoon komen opdagen als ze een dier is? Ze gaat zich toch niet laten commanderen door een dwingend gevoel? Nee. Met die gedachte nog in haar hoofd keek ze Aaron vriendelijk aan. ''Omdat die mensen het al moeilijk hebben, nu met hun verwoeste oogst en ik heb het geld minder hard nodig dan hun...'' Ja, stopt maar gewoon met praten waarom niet? Drumde haar gedachten. Kijk hem nu in ieder geval aan met puppy oogjes en hoop dat hij je nu geen volslagen idioot vind, al ben je dat wel. En zo gedacht zo gedaan, ze keek hem iets wat schuldig aan ''Sorry.. laat het anders maar...'' Jep, een volslagen idioot. Misschien vond hij het een goed idee, misschien ook niet. Ze zou zich niet zo moeten aanstellen. Nu, nu wou ze het liefst gewoon omdraaien en weglopen. Niet dat ze dat deed, ze bleef mooi staan en keek Aaron afwachtend aan. O please, zeg dat hij geen rot opmerking geeft. Gewoon vriendelijk doet, of het simpel weg negeert. Waarschijnlijk was de lichte wanhoop in haar ogen te zien.

Geduldig wachtte Aaron op Mirdia’s antwoord. ''Ik weet niet zeker of mijn magie nuttig zou zijn maar ik zou je graag willen vergezellen en helpen met mijn pijl en boog.'' Aaron knikte. Het gaf eerlijk gezegd niet heel veel als ze haar magie niet kon gebruiken. Haar pijl en boog zouden waarschijnlijk al meer dan genoeg zijn. Nee, misschien zou dit zelfs een uitstekend combo opleveren. Hij was niet zeker hoe goed het meisje kon richten, maar hij wist wel dat het raken van iets een stuk makkelijker ging als het stil stond. En dat was precies waar hij goed in was. Dingen stil laten staan. Mirdia keek hem twijfelend aan. Ah, er was zeker een maar? Een speciale conditie? Misschien wilde ze wel de overblijfselen van de trollen hebben, aangezien die nog best wel wat op wilden brengen op de markt. Ja, misschien zou hij dat haar na afloop geven. Dat zou meer dan voldoen als beloning voor deze nep-missie. Aaron keek haar vragend aan. ''Als we die trollen doden vind je het erg als ik eventuele hoorns of andere dingen die geld waard zijn aan de mensen geven waarvan hun oogst verwoest is...?'' vroeg Mirdia. Aaron knipperde even verbaasd met zijn ogen. Hij kon zijn oren niet geloven. ''Omdat die mensen het al moeilijk hebben, nu met hun verwoeste oogst en ik heb het geld minder hard nodig dan hun...'' Hij trok zijn wenkbrauwen op. ''Sorry.. laat het anders maar...'' Aaron keek haar kort aan, voordat hij in de lach schoot. Het was zeldzaam om tegenwoordig iemand tegen te komen die meer om anderen gaf dan om zichzelf. Hij besefte uiteindelijk dat zijn gelach nogal beledigend over moest komen, en deed een poging om zich te herstellen. “Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je uit te lachen. Het is gewoon zo dat het een tijdje geleden is sinds ik iemand tegen ben gekomen die iets voor anderen wil doen zonder er iets voor terug te krijgen,” zei Aaron, in de hoop dat zijn verklaring zou voldoen als verontschuldiging. “Nee, je hebt gelijk. Ik vind het een uitstekend idee. Zij hebben het geld waarschijnlijk veel harder nodig dan wij.” Opnieuw grinnikte hij zachtjes. Dit meisje… Ze was interessant. Het was voor de verandering eens fijn om iemand tegen te komen die niet vervuld was van egoïsme. “Goed dan, laten we op weg gaan. Ik neem aan dat ze wat verder bergopwaarts zitten,” zei Aaron, om vervolgens met zijn hoofd opzij te wenken. Hij hoopte ergens dat het meisje geen ijdeltuit was die om de paar minuten wilde uitrusten. Als het maar even kon, dan wilde hij het liefst aan een stuk door lopen. Dan zouden ze de trollen eerder vinden, en zou hij dus eerder was plezier kunnen beleven. Zijn vingertoppen begonnen al te tintelen bij het idee van het vinden van de trollen. Nee, eerlijk gezegd keek hij nog meer uit naar wat er daarna zou gebeuren. Als ze de trollen verslagen hadden, en ze terug zouden keren naar het dorp. Misschien dat de dorpsbewoners zo blij zouden zijn dat ze een feestmaal zouden maken. Een klein feestmaal was zelfs al genoeg. Nee, zelfs een stoofschotel was al genoeg. Zolang ze hem maar een heerlijk diner zouden aanbieden. Alleen het idee al zorgde er voor dat hij begon te watertanden.

Zoals verwacht begon Aaron te lachen, oké dat is normaal. Maar toch... Ze was al half omgedraaid toen hij stopte en begon te praten. “Het spijt me, het was niet mijn bedoeling om je uit te lachen. Het is gewoon zo dat het een tijdje geleden is sinds ik iemand tegen ben gekomen die iets voor anderen wil doen zonder er iets voor terug te krijgen, Nee, je hebt gelijk. Ik vind het een uitstekend idee. Zij hebben het geld waarschijnlijk veel harder nodig dan wij'' Ze was echt een complete idioot. Veel te vriendelijk, ze zou moeten verharden. De wereld om zich heen niet meer zo belangrijk vinden. Maar het ging gewoon niet, ze dacht altijd te veel na. Soms was het handig maar meestal niet. “Goed dan, laten we op weg gaan. Ik neem aan dat ze wat verder bergopwaarts zitten,” Aaron wenkte even met zijn hoofd en ze liep in die richting. Mirdia's pas was pittig en keek ondertussen wat rond. ''Weet je zeker dat je mij wel mee wilt? Ik kan mezelf al niet uitstaan dus ik wil je niet belasten'' Eerlijk, ze vond het wel fijn. Jagen deed ze graag en het was fijn om gezelschap te hebben. Ze vond een gesprekspartner of een helpende hand wel fijn maar om constant omringt te worden weer niet. Ze liep door op haar eigen pittige pas en dacht na over de trollen. Ze had er best zin in, ook was ze benieuwt over de magie van Aaron. Mirdia wou het vragen maar slikte haar woorden maar weer in. Dat was ten eerste onbeleefd en ten tweede zou ze daar zo achter komen. Ook zou hij dan waarschijnlijk vragen naar haar magie, veranderen van vorm. Wacht, dat heette toch eigenlijk anders? Die magie stamt af van de woestijnvolkeren dus dan is het waarschijnlijk ook zo'n soort naam. Ehm... nee het kwam niet opspelen. Ze zou het nog wel eens opzoeken in een van haar boeken. Wat dwaalde ze snel af met haar gedachten zeg, dat mocht ze wel eens veranderen. Weer uit haar gedachten pakte ze het logboek weer terug en pakte een los blad waar ze een ruwe schets op maakte van de omgeving. Misschien zou dat voorkomen dat ze later verdwaalt.

Het tweetal begon te lopen. Aaron was blij dat Mirdia een flink tempo aan scheen te houden. ''Weet je zeker dat je mij wel mee wilt? Ik kan mezelf al niet uitstaan, dus ik wil je niet belasten,'' zei de brunette. Aaron keek haar vragend aan. Waarom zou hij haar niet mee willen hebben? Als hij haar niet mee had willen hebben, dan zou hij haar in de eerste instantie niet hebben gevraagd of ze met hem mee had willen komen. “Je belast me niet. Ik heb zelfs liever dat je mee gaat, voor het geval het gevaarlijk word. Als er straks iets onvoorspelbaars gebeurt, wat het ook is, dan heb ik liever dat iemand mijn rug dekt,” zei Aaron, in een poging het meisje er van te overtuigen dat hij ze alles behalve een belasting was. Toegegeven, hij kon prima voor zichzelf zorgen. Bergtrollen waren niet bepaald wezens die er voor zorgde dat hij bang werd dat er iets met hem zou gebeuren, wat de situatie ook mocht zijn. Nee… dat was niet hoe hij mocht denken. Dat was hoe mensen die alleen op zichzelf vertrouwden spraken. Hij wilde niet zo’n persoon zijn. Hij wilde op anderen kunnen vertrouwen. Op Mirdia, in dit geval. En dat ging moeilijk als ze er van uitging dat ze niet meer dan een belasting was voor hem. Al vermoedde hij dat ze niet veel meer zou zijn dan dat als ze niet in staat zou zijn om haar magie tegen te bergtrollen te gebruiken. Of erger, als uiteindelijk bleek dat ze verschrikkelijk slecht kon richten met de boog. Of als bleek dat ze al bevroor van angst enkel bij het zien van de verschrikkelijke monsters. Maar dat was natuurlijk allemaal hypothetisch. Waarschijnlijk zou ze zelfs veel meer doen dan hemzelf. Hij hield er niet van om teveel te moeten bewegen. Nee, hij speelde liever eerst wat met de bergtrollen dan dat hij ze direct uit zou moeten schakelen. Maar aangezien hij iemand had uitgenodigd om samen met hem de trollen te zoeken, leek het er op het moment op dat hij daar de kans niet voor zou krijgen. Hij vroeg zich kort af of hij de andere appel die hij bij zich droeg alvast zou moeten opeten, maar bedacht zich daarna dat hij daar beter nog wat langer mee zou kunnen wachten. “Anyway, ik had er sowieso niet in mijn eentje op uit moeten trekken. Nou ja, niet zonder iemand te laten weten dat ik weg was gegaan, in ieder geval,” zei Aaron, om vervolgens kort te fronsen. “Dus ergens is het juist goed dat ik je tegen ben gekomen, denk ik?” Hij glimlachte kort. Misschien werd het eens tijd dat hij het goede voorbeeld begon te geven, in plaats van dat hij zijn titel gebruikte om te doen wat hij zelf wilde. "Ah, soms wilde ik dat ik geen verantwoording af hoefde te leggen aan anderen," zuchtte hij.

“Je belast me niet. Ik heb zelfs liever dat je mee gaat, voor het geval het gevaarlijk word. Als er straks iets onvoorspelbaars gebeurt, wat het ook is, dan heb ik liever dat iemand mijn rug dekt,” Het lag vast aan haar maar ze vertrouwde zulke praat niet. Daarvoor was ze te vaak bedrogen. Ze zou weer moeten leren om andere te vertrouwen, misschien was dit jacht uitje daarom wel goed. Ook had de nieuwsgierigheid veel geholpen bij die beslissing, ze was nieuwsgierig naar Aaron en zijn magie. Ook vond ze die trollen wel interessant. Graag wou ze zien hoe die monsters zouden reageren en hun manier van aanvallen. Gewoon omdat ze dan de vorige keer wist waar ze het best op kon richten en ze die sneller kan doden.  “Anyway, ik had er sowieso niet in mijn eentje op uit moeten trekken. Nou ja, niet zonder iemand te laten weten dat ik weg was gegaan, in ieder geval,Dus ergens is het juist goed dat ik je tegen ben gekomen, denk ik?” Zei Aaron. Mirdia fronste lichtjes ''Je bent toch aan niemand iets verschuldigd? Je kan toch gewoon weggaan wanneer je wilt, ik heb het gevoel dat je het best in je eentje zou kunnen redden. Dat mijn hulp niet noodzakelijk is, al ben ik wel blij dat ik mee mocht.'' Nu ze het gezegd had liep ze stil verder, al kon ze het niet laten om weer iets te vragen toen Aaron zei: "Ah, soms wilde ik dat ik geen verantwoording af hoefde te leggen aan anderen," Een nieuwsgierige twinkeling kwam in haar ogen ''En hoezo moet je dat?'' waren haar woorden. Wachtend op een antwoord keek ze weer voor zich uit.


[Sorry voor de late reactie]

“Je bent toch aan niemand iets verschuldigd? Je kan toch gewoon weggaan wanneer je wilt, ik heb het gevoel dat je het best in je eentje zou kunnen redden. Dat mijn hulp niet noodzakelijk is, al ben ik wel blij dat ik mee mocht.” Ha, hij zou wensen dat hij aan niemand iets verschuldigd was. Hij was anderen meer verschuldigd dan hem lief was. Nee, als het niet dankzij hem was, dan zou hij hier waarschijnlijk niet eens hebben gestaan. Dan zou hij ergens in zijn eentje hebben liggen wegrotten. Misschien zou hij dan wel niet eens meer in leven zijn geweest. Hij glimlachte kort, ergens verbaasd dat Mirdia door zijn leugen heen had gezien. Natuurlijk had hij haar niet echt nódig. Niet als het op vechten aan zou komen. Maar het was meer iets dat hij zichzelf wijs probeerde te maken. Dat hij niet alleen op zichzelf moest vertrouwen, maar ook op anderen. Anders zou hij er straks nog van uit gaat dat het normaal was om alles alleen te doen. En dat wilde hij niet. ''En hoezo moet je dat?'' vroeg Mirdia vervolgens. Aaron fronste. Het antwoord daarop was eigenlijk vrij simpel; omdat hij een Elite was. En dat betekende echt wel wat meer dan dat hij mocht rond paraderen en mensen commanderen. Want als hij iets verkeerd deed, zoals bijvoorbeeld per ongeluk iemand elektrocuteren, dan moest hij daar een verklaring voor afleggen. Want als een Elite iemand pijn deed, dan moest er natuurlijk wel iets mis zijn met dat persoon. Dat persoon zou vast en zeker een ‘slechterik’ moeten zijn, zoals ze dat zo mooi benoemden. Of hij zat bij een Dark Guild. Het was natuurlijk onmogelijk dat het simpelweg een ongelukje was geweest. Want Elite’s maakten nooit vergissingen. Alles wat zij deden was bewust. Want zij waren zo perfect. Maar niet heus. “Het… het is nogal een lang verhaal. Heel saai om naar te moeten luisteren,” zei hij uiteindelijk. Hij glimlachte hierna echter, als teken dat ze door mocht vragen. Nee, als zijn antwoord er voor zou vragen dat ze zou stoppen met praten, dan zou hij dat jammer vinden. Hij vond het niet erg om vragen te moeten beantwoorden. Hij haatte het alleen om te moeten toegeven dat hij een Elite was. Dus als het even kon, dan vermeed hij dat onderwerp. Aaron stopte kort met lopen, en wees vervolgens naar een grote modder poel, waar afdrukken in te zien waren. “Voetsporen. Blijkbaar zijn we op het goede spoor,” zei Aaron. De voetsporen schenen nog redelijk vers te zijn, waardoor hij vermoedde dat het niet lang zou duren voordat ze de bergtrollen zouden vinden. “Heb je al eens eerder op trollen gejaagd?” vroeg hij, om de brunette vervolgens nieuwsgierig aan te kijken.

“Het… het is nogal een lang verhaal. Heel saai om naar te moeten luisteren,” zei Aaron uiteindelijk. Mirdia gaf het punt dus op met de conclusie dat hij het niet wou zeggen. Iedereen had zijn geheimen toch? Misschien was het een gevoelig punt of praatte hij er liever niet over met een wild vreemde. Dat is wel te begrijpen. Uiteindelijk kwamen ze bij een grote modderpoel waar nog verse sporen in te zien waren. “Voetsporen. Blijkbaar zijn we op het goede spoor,” Ze knikte even en liet haar blik snel over de omgeving gaan. Her en der zag je wat onnatuurlijk platte bosjes en plantjes, nog een bevestiging ervan dat de trollen hier lang gekomen waren. “Heb je al eens eerder op trollen gejaagd?” Even dacht ze terug en een grijns speelde met haar mond ''Een keer eerder, ik was toen nog jong en had geen fatsoenlijk wapen. Ik had een slechte boog en handgemaakte pijlen die niks waard waren. Het duurde een hele tijd, drie schotten in zijn ogen en de rest van mijn 24 pijlen om hem te doden. Maar als beloning kon ik de jachtschatten verkopen en wat eten aanschaften.'' In haar gedachten maakte ze het verhaal compleet. Ze had niks tot haar beschikking omdat ze net uit haar trainingskamp ontsnapt was. Haar geslacht nog verborgen en onder de naam Mirdion trainde ze. Toen ze uit dat kamp weg was had ze helemaal niks, haar boog was gemaakt van een riet en een buigzame tak. Een paar jaar geleden had ze haar huidige boog gekocht, een die komt van de woestijnvolken waar haar afkomst ligt. Daarom kwam je haar naam hier niet veel tegen, het stamt van die oude volkeren af. Nu ze zo verder liep lette ze even op het vertrouwde gewicht van haar boog en pijlenkoker. Zonder dat gewicht voelde ze zich...naakt. Even keek ze opzij naar Aaron ''En jij? Heb jij al eens eerder op trollen gejaagd?''

''Een keer eerder, ik was toen nog jong en had geen fatsoenlijk wapen. Ik had een slechte boog en handgemaakte pijlen die niks waard waren. Het duurde een hele tijd, drie schotten in zijn ogen en de rest van mijn 24 pijlen om hem te doden. Maar als beloning kon ik de jachtschatten verkopen en wat eten aanschaften.” Het meisje had zijn vraag beantwoord, en zelfs nog beter dan hij had verwacht. Ze had ervaring met trollen, zelfs al was het niet met een hele horde trollen, maar met een enkele. Dit betekende dat hij zich minder zorgen zou moeten maken over het meisje als ze daadwerkelijk in aanraking met de trollen zouden komen. Ergens betwijfelde hij of hij zich überhaupt zorgen zou moeten maken. De vorige keer dat ze een trol had verslagen, was ze nog klein geweest, en waren de omstandigheden anders geweest. In haar nadeel, als hij dat mocht geloven. Nu waren de omstandigheden op zijn zachts gezegd in hún voordeel. Want wat was er makkelijker voor een boogschutter dan het neerschieten van iets dat niet eens bewoog? Langzaam verscheen er een grijns op zijn gezicht. Hij wist niet precies hoe het kwam, maar hij begon uit te kijken naar het vinden van de trollen. ''En jij? Heb jij al eens eerder op trollen gejaagd?'' vroeg het meisje plotseling. Aaron’s grijns verdween. “Hmm, ja. Ik heb wel eens op ze gejaagd. Nou ja, gejaagd… het was niet echt jagen. Het was niet bepaald noodzakelijk geweest om de trol uit te schakelen, als je het zo wil noemen. Ah, tenzij je de trol meerekent die we moesten uitschakelen van…” Aaron stopte abrupt met praten, alsof hij iets verkeerd had gezegd. Hij herstelde zichzelf echter direct, door verder te praten alsof er niets was gebeurd. “De laatste keer dat ik met een trol vocht was dat voor het plezier. Niet omdat het moest. Daar komt het op neer,” zei hij, om vervolgens tevreden te glimlachen, alsof het een hele prestatie was om jezelf te kunnen vermaken met het vechten tegen een trol. Nou ja, het was niet alsof het een leugen was. Hij hield er niet van om het op te nemen tegen andere mensen. Hij was bang om ze pijn te doen. Want dat was helaas een van de weinige dingen waar hij goed in was; anderen pijn doen. En natuurlijk was het zo dat trollen ook pijn konden voelen. Want het waren net zo goed levende wezens. Maar toch… Het voelde anders. Hoe racistisch dat ook mocht klinken. “Maar hoeveel ervaring we beide ook met de trollen hebben… Ik denk niet dat het echt een probleem zal worden om ze uit te schakelen als we ze eenmaal gevonden hebben. Ze zijn misschien sterk, maar ik betwijfel of ze erg slim zijn.”