And this was supposed to be easy

Het mistige bos was overdekt door een duister gordijn, dat elke avond sloot en de volgende ochtend weer opende om de zonnestralen door te laten. Een ritueel dat zich constant herhaalde. En zo herhaalde Ace ook zijn passen. Ze waren snel, gehaast. Waarom? Hij wou zo snel mogelijk dit bos uit. Zijn voedsel voorraad was schaars, te schaars om nog een dag vol te houden, dus het werd tijd de beschaving weer eens op te zoeken en de boel in te slaan. Maar dan eerst dit bos. De grootste obstakel in zijn weg. Altijd had Ace gedacht dat een bos maar gewoon een bos was. Niks bijzonder, het had bomen, struiken, wilde dieren en paden om te volgen. Paden die je eruit zouden leiden. Echter leek dit bos het andersom te doen. Het leed je verderweg, dieper het bos in, weg van de bewoonde wereld.
Bij het aanschouwen van het bos, in de ochtend, leek het de magiër een makkelijke trip. Niets anders dan anders, behalve dat beetje mist dat er hing. Wel, dat beetje mist was enkel bij de bosrand, want naarmate Ace verder het pad op liep, werd de mist dikker. Zijn grootste fout was toen dat hij er niet aan dacht terug te lopen.
En dus, nu vele uren later, dwaalde hij er nog steeds. Zeurende steken schoten door zijn voeten, smekend om wat rust. Alleen gaf hij die zichzelf niet. Nóg niet. Er moest eerst verandering komen in de omgeving. Hoewel Ace die omgeving niet al te best kon zien doordat het donker was, had hij zo'n vaag vermoeden dat hij rondjes aan het lopen was. Elk gewas, elke boom, alles leek hetzelfde. Zelfs het smalle paadje waarop hij liep leek niet te veranderen. Zo langzamerhand begon dat in te spelen op zijn gedachten. Het stelde zijn geduld, zijn doorzettingsvermogen op de proef. Misschien was het een soort test. Een test om te kijken of hij Escia en haar "gevaren" aankon. Dat hij klaar was voor de avontuur die hier beginnen zou. Hij slaakte een zucht, wou net richting een boom lopen om daar tegenaan te gaan zitten, tot hem opviel hoe het pad verbrede en uiteindelijk opsplitste in drie verschillende richtingen. Zijn koele, verrassend kalme blik gleed van het linker pad naar het rechter, en vervolgens naar die recht vooruit leidde. Wat nu? Dit bos was verradelijk, als hij het verkeerde pad nam was hij nog verder van huis. Ace sloeg zijn armen over elkaar heen, voor zijn borstkas langs. Vanaf de buitenkant leek hij kalm, maar zijn hersens waren flink aan het werk. Welke kant was het beste? Welke kant zou hem terug brengen onder de mensen? Een sterke windvlaag joeg enkele witte plukken voor zijn ogen terwijl hij niet echt meer zijn aandacht op de omgeving rondom hem lette. Een goede keuze hielt hem nu teveel bezig.


|| Voor de people(tjes) die willen xD

Estar Forest. Een plek waar ieder normale ziel eigenlijk vandaan zou willen blijven, omdat het gevaarlijk was gebleken. Niet alleen de wezens die hier ronddwaalden, die je elk moment konden aanvallen om je op te mogen peuzelen, maar ook het bos zelf was verraderlijk. De dikke mistwolk die zich in dit bos bevond, kon je makkelijk doen denken dat je hopeloos verloren was en de weg niet meer terug kon vinden, maar ook de vele paden wisten je op een dwaalspoor te brengen. Dit bos werd vaak beschreven als een doolhof door de inwoners van een dorp in de buurt, maar er was altijd wel iemand die groot en sterk genoeg was om zich een weg door dit bos te willen banen. Deze mensen dachten vaak dat het ‘doolhof’ gedeelte maar lariekoek was en dat de wezens ervoor zorgden dat men niet terugkeerde, maar vaak werd van deze mensen dan ook niks meer vernomen. En als ze er levend uit waren gekomen, waren het slechts wrakken geworden, die zich nooit meer op een doolhofachtige plek durfden te vertonen—die al panisch werden bij het zien van de splitsing van een weg. Dit keer, echter, stond men versteld van degene die het bos betrad op eigen risico. Althans, als men er überhaupt bij had gestaan wel. Niemand die had gezien dat een klein meisje met haar teddybeer het Estar Forest in huppelde. Niemand die haar had kunnen waarschuwen, want ze had duidelijk geen idee van de gevaren van dit bos. Nou ja, de ideeën had ze wel, maar het besef dat ze daadwerkelijk dit bos in liep, dat was er natuurlijk niet.

Terwijl Cathy neuriënd doorhuppelde, keek ze af en toe eens zoekend om zich heen. Haar zoektocht naar haar zus was nog in volle glorie bezig en no way dat ze die zomaar stop legde. Het was al moeilijk genoeg om zo eenzaam rond te lopen elke dag. Haar teddybeer gaf haar nog een beetje aandacht en steun, vooral als hij vrij rondliep, maar helaas kon dat niet 24/7. Zo goed had ze haar magie niet onder controle. Denkend aan dat feit hield ze Cuddles steviger vast en probeerde een nieuw deuntje te verzinnen om te neuriën. Aan negatieve dingen denken had weinig zin en dat wilde ze niet, dus kon ze enkel het beste van de situatie maken. Die elke stap verder het bos in steeds erger leek te worden. Cathy stopte abrupt met lopen—iets wat ze na een tijdje had gedaan, omdat huppelen te vermoeiend was geworden—en keek ditmaal om een andere rede zoekend om zich heen. Waar was ze in hemelsnaam naartoe gelopen? Was ze hier niet al geweest? Wauw, betekende dit dat ze verdwaald was? Met een pruillipje vervolgde ze haar weg, maar hoe verder ze liep, hoe groter haar pruillip werd. Zelfs haar jonge brein kon ontrafelen dat ze inderdaad verdwaald was en dat dit dus een ernstig probleem was. Toch weerhield ze zichzelf ervan om te stoppen met lopen en ergens zielig zitten te gaan doen omdat ze de weg kwijt was. Het was niet slim, dat realiseerde ze zich. Nadat ze nog een paar minuten rond had gelopen, zag ze dat het pad voor een deel breder werd en toen weer op de normale breedte verder doorliep. Dat was echter niet het enige opvallende, aangezien ze ook nog een ander figuur op datzelfde pad zag staan.

Vrolijk versnelde ze haar pas, terwijl ze er niet over nadacht dat dit figuur misschien gevaarlijk kon zijn. Tja, er was haar alleen maar verteld niet met vreemden mee te gaan als ze haar snoep aanboden en het leek er niet op dat dit persoon dat ging doen. Hij leek eerder na te denken over iets. En als hij haar snoep aanbood, had ze nog altijd Captain Cuddles om het snoep voor haar te stelen… En haar te beschermen natuurlijk. Cathy liep door tot ze pal voor hem tot stilstand kwam en bekeek hem eens van top tot teen, terwijl ze haar lippen tuitte en haar linkerwijsvinger ertegen aanduwde. Het figuur bleek een mannelijke magiër te zijn, die sneeuwwit haar had en turqoise gekleurde ogen. Een opmerking over zijn vreemd gekleurde haar maakte ze echter niet, aangezien ze zelf paarse haren had en niet eens wist dat wit abnormaal was bij een mens. Toen ze hem in zich had opgenomen, liet ze haar hand weer naast haar lichaam zakken, terwijl ze onschuldig heen en weer wiegde en een onschuldige glimlach op haar gezicht toverde. Deze jongen leek haar niet gevaarlijk. Hij kon haar vast helpen. Voordat ze zich daar echter op kon focussen, viel haar blik op de sjerp die zich van zijn middel naar zijn schouder bevond en waarschijnlijk vanaf daar weer terug naar zijn middel liep op zijn rug. Cathy hield haar hoofd vragend scheef en wees er uiteindelijk naar toen ze nog iets bij zijn schouder vond. “Wat heb je daar?”