On my way.

Luid snurkend lag een jongen in bed met zijn ledematen verspreid over zijn lakens.  Tyson had nog werkelijk geen idee dat de ochtend allang aangebroken was of dat zijn hond naar binnen kon glippen om hem wakker te maken voor zijn klusjes. Niet veel later voelde hij een kleffe nattige substantie over zijn gezicht heen en voelde een natte neus tegen zijn wang waarbij hij  zijn ogen opende en een hand op de kop van zijn hond legde. Het was nog vroeg.. rond een uur of vier, gokte hij. Tyson rekte zich uit en kwam vervolgens overeind om zijn broek aan te trekken, hij stroopte de pijpen van zijn witte broek op en maakte die vervolgens vast met een stuk touw dat aan zijn broekspijpen genaaid zat. De jongen grijnsde toen hij Sparky naast hem zag komen zitten, het beestje keek de jongen met trouwe hondenogen aan. “Ik heb liever dat je hier blijft meisje,” fluisterde Tyson tegen Sparky die hem schuin aanstaarde toen hij zijn jas aantrok.. een shirt erbij aantrekken vond hij niet echt nodig want het was zomer en zijn broer verklaarde hem al voor gek met zijn sjaal. Toen de jongen klaar was liep hij naar zijn bureau waar hij een opgerolde brief vanaf pakte die hij tussen zijn riem stopte en een leeg wit papiertje op het bureaublad neerlegde. Voor een moment dacht hij na over wat hij er neer zou zetten maar dat was toch niet echt zo simpel als gedacht. Hij wilde het zo kort mogelijk houden zodat hij voor morgen ochtend thuis kon zijn daarbij had zijn vader erop gerekend dat hij een baantje moest zoeken maar wie hield hem voor de gek? Hij was pas veertien. Niemand zou hem aannemen in dit dorp vanwege zijn leeftijd. Tyson gromde geïrriteerd toen hij terug dacht aan wat Kevin zei gisteren.. hij kon serieus doodvallen, voor zijn part in de rivier hier dan was hij van hem af net als zijn vader die kon ook doodvallen.  Tyson grinnikte om zijn eigen gedachte want als hij dat echt tegen hun zou zeggen dan had hij een zwaar probleem en dan was het niet zo zeer dat Kevin hem de wind van voren gaf. Eerder zijn vader.

Toen Tyson klaar was met zijn briefje aan zijn moeder stopte hij het in de koker aan Sparky’s halsband die op dat moment ging liggen. “Tot over twee dagen, Sparky. Pas goed op Fenna en mam,” sprak Tyson zo zachtjes mogelijk tegen zijn hond. Snel maakte hij zich uit de voeten en glipte geruisloos zijn kamer uit, gelukkig had de jongen zijn sandalen nog niet aangetrokken en dat zou hij pas doen als hij buiten stond want door het hout dreunde het nogal door. En als hij betrapt wilde worden moest hij vooral zijn sandalen aantrekken. Afijn nu hij dus ging bewijzen dat hij beter was dan zijn broer dan kon zijn vader tenminste inzien dat ook hij hard kon werken. In een Guild zou hij zich nooit helemaal thuis voelen dus werkte hij liever alleen.. hij wilde alleen maar dat zijn vader zou in zien dat hij net zo sterk was als zijn broer. Tyson hoorde op dat moment dat er een slaapkamer deur krakend openging, rende de jongen snel naar de voordeur toe, rukte hem open en sloeg hem achter zich dicht voordat zijn vader of moeder hem tegen kon houden. Tyson rende op blote voeten het tuinpaadje af en verstopte zich achter een boom waar hij snel zijn sandalen aantrok. Voor een moment dacht hij dat zijn vader hem achter na kwam maar de lichten in het huis bleven uit dus kon Tyson ervandoor gaan zonder gezien te worden. Hij begon te rennen richting het dorpsplein van Aquaia als hij deze plek kon bereiken dan hoefde hij alleen nog de waterval en de rivier weten te vinden zodat hij naar het bos toe kon.
Daar had hij een missie geaccepteerd.. het was geen missie die hem echt aansprak om te doen want hij dook veel liever het gevaar in maar beter iets dan niets. Tyson grijnsde toen hij een gestalte langs zag lopen, automatisch begon zijn ene hand te branden en rende zachtjes op die persoon.. zo zachtjes mogelijk natuurlijk dook hij in de dichtstbijzijnde bosjes. Zoals gewoonlijk kon hij het niet helpen om iemand te pesten en begon geniepig te grinniken.

Fronsend keek de bruinharige jongen naar het met blaadjes bedekte prikbord. De blaadjes, die in feite missies waren, waren keurig gesorteerd op hun inhoud. Nou ja, gesorteerd… Dat was een groot woord, want de meeste missies hadden dezelfde moeilijkheidsgraad. De makkelijkste moeilijkheidsgraad, om precies te zijn. Hij liet een geïrriteerd geluid horen, om zich vervolgens weg te draaien van het bord, en vervolgens op een dichtbij staand bankje te gaan zitten. Hij had gehoopt dat er een interessante missie bij zou zijn gekomen. Iets dat wat moeilijker was dan het vangen van een weggelopen kat. Maar het zag er naar uit dat dit ook vandaag het geval niet zou zijn. Hij ging op het bankje liggen, en haalde vervolgens een ietwat oude sandwich tevoorschijn. Gefrustreerd nam hij een hap van het broodje. Het was niet eerlijk. Er gebeurde de laatste tijd nauwelijks iets spannends. Ja, nee, tenzij je meerekende dat hij gisteren nog was weggerend door een veertien jarig meisje dat bijna een liefdesdrankje door zijn strot had weten te duwen. Het was eerlijk gezegd behoorlijk indrukwekkend geweest. Als hij ook maar een seconde later weg was gesprongen, zou hij nu waarschijnlijk als een jonge hond achter de blondine aan lopen. Hij stopte met nadenken, en nam de tijd om te genieten van de laatste hapjes van zijn oude sandwich. Het brood was ietwat aan de droge kant, maar dat gaf niet. Het was nog prima te doen als ontbijt. Beter dan de lunch die hij de vorige dag had gehad, in ieder geval. Ah, waarom was voedsel dan ook zo duur…  

Op het moment dat hij de laatste hap van zijn sandwich nam, werd zijn aandacht getrokken door een in harnas gehulde man die met behoorlijk wat lawaai op het prikbord af was gelopen. Een frons was op Aaron’s voorhoofd verschenen. Hij wist dat harnassen compleet van metaal waren, en dat ze daarom behoorlijk was lawaai konden maken tijdens het lopen, maar was dat verschrikkelijke gepiep echt nodig? Kon die man zijn harnas niet laten oliën? Zwijgend keek Aaron toe hoe de man een nieuw briefje aan het bord bevestigde. Zijn blik gleed naar het briefje toe, waarvan de titel verraadde dat het een officiële missie was, die was aangevraagd door een of andere officier. De burgemeester van het dorp misschien? Nee, vast niet. Die had dat nog nooit eerder gedaan. Aaron dwong zichzelf om het harnas van de man iets beter in zich op te nemen. Hij herkende het. Ondanks dat het ietwat aan de oude kant was, was het een van de harnassen die de bewakers van de stad droegen. Dus wat de missie ook in mocht houden, het was iets dat de hele stad aan ging. De man was klaar met het ophangen van het briefje, en draaide zich hierna om. Hij scheen verbaasd om Aaron te zien, waardoor hij hem enkel met een knikje te begroeten, om vervolgens snel weg te lopen. Waar sloeg dat nou weer op? Ietwat geïnteresseerd door de vers opgehangen missie, kwam Aaron overeind vanuit zijn luie positie, om vervolgens naar het bord toe te lopen. Nieuwsgierig las hij de inhoud van het briefje.

Helaas, de inhoud van de missie stelde hem teleur. Nee, dit was niet eens een missie te noemen. Het was niets meer dan een oproep van de hoofdbewaker. Er waren schijnbaar te weinig bewakers, waardoor hij een oproep deed aan Mages om zich aan te melden voor het Korps. Ja, alsof dat zou werken. Aaron grinnikte zachtjes. Alleen mensen die geen magie konden gebruiken meldden zich aan als bewaker, omdat ze dan beschikking kregen over fatsoenlijke wapens. Nee, geen enkele verstandige Mage zou zich aanmeldden als bewaker. Een Guild was naar zijn mening al erg. Vanuit zijn ooghoeken kon Aaron nog net een schim zien. Ah, er was nog iemand? Hij keek met zijn ogen opzij, en kon nog net iemand de bosjes in zien schieten. Zijn mondhoeken krulden omhoog tot een weinig goeds voorspellende glimlach. Dus de persoon wilde verstoppertje spelen? Wel, dat kon hij ook. Hij draaide zich weg van het bord, en zette een paar stappen weg, maar niet verder dan tien meter van de bosjes af. Hij haalde diep adem, richtte zijn gedachten vervolgens volledig op de plek waar hij wilde zijn, en sloot zijn ogen, om vervolgens een tel later zijn ogen weer te openen. Het was hem gelukt. Hij was geteleporteerd. En dan niet naar een random plek, maar naar de plek waar hij naar toe had gewild. Hij fronste lichtjes bij het zien van de jongen voor hem, wiens hand in de fik scheen te staan. “Weet je, het is niet echt aardig om mensen van achter te besluipen. Straks had je me nog laten schrikken.”

Tyson hield nauwlettend de gestalte in de gaten terwijl zijn grijns groter werd en de vlam op zijn vuist sterker werd toen hij er in kneep. Hij stopte alle opgekropte frustratie die hij voelde in deze vlam.. zijn haat tegen zijn eigen vader en broer waren de grootste oorzaak. Waarom deed hij dit eigenlijk? Mensen hun haar verbranden was dat de oplossing.. eigenlijk wel. De grijns op zijn gezicht verdween toen hij de gestalte niet meer zag. In plaats daarvan hoorde hij ineens een jongensstem vlak achter hem, “Weet je, het is niet echt aardig om mensen van achter te besluipen. Straks had je me nog laten schrikken,” hoorde hij de stem tegen hem zeggen. Tyson schrok zich ter pletter en gaf zichzelf een klap tegen zijn gezicht met zijn brandende hand waardoor hij achterover in de bosjes viel, hij voelde niks van die klap. De jongen gromde nijdig.. was dat nou niet de bedoeling van dit hele gebeuren? Pff wat interesseerde het hem of hij iemand liet schrikken en niemand deed ooit aardig tegen hem dus waarom zou hij aardig terug moeten doen? Tyson snoof, al die dorpelingen hier waren hetzelfde. Dit frustreerde hem meer maar toch had hij nog niet zijn mond opengetrokken het was nog niet zo dat hij geïntimideerd was door deze jongen? Wat boeide het hem eigenlijk, zijn broer intimideerde hem iedere keer met zijn loze dreigementen en toch voelde dit best wel slecht. “Hoe wist je dat ik hier zat?“ gromde Tyson uiteindelijk wat er ietwat grof uitkwam en krabbelde daarbij overeind, terwijl hij zijn broek en gezicht schoonveegde. Toen hij daarmee klaar was richtte hij zich op de jongen om tot de conclusie te komen dat het te donker was om hem in zich op te nemen. Tyson balde opnieuw zijn vuist die een kleine vlam produceerde zodat hij wat meer kon zien, deze vlam was minder gevaarlijk dan de vorige. Tyson was verder niet van plan om hem nog iets te doen.. maar door het weinige licht kon hij nog steeds niet de jongen volledig zien daarom wachtte hij zwijgend op een antwoord van de onbekende jongen.

-sorry voor de kortheid, bro-

Vaagjes herinnerde de jongen dat hij was als kind altijd een van die jongetjes geweest waar altijd ‘grappen’ mee uit werden gehaald. Grappen die leuk waren voor de andere kinderen, maar waardoor hij zelf het liefst in huilen uit was gebarsten. Het ergste was waarschijnlijk nog wel dat hij niets terug had kunnen doen. Want dat was te gevaarlijk. Alleen het idee al aan de straf die hij zou krijgen als hij er ook maar aan dacht om iemand aan te raken werd hem al te veel. Dat was waarschijnlijk waarom ze het steeds op hem hadden gemunt. Omdat hij niets terug deed. Nou ja, dat was totdat zíj het voor hem opnam. Toen werden ze samen het mikpunt van de zogenaamde grappen. Maar dat maakte niets uit, want ze hadden elkaar. En als er iets was wat ze niet deden, dan was het elkaar uitlachen. Niet om dat soort dingen in ieder geval. Nu, echter, was het zijn beurt om iemand terug te pakken. Een grijns was op zijn gezicht verschenen. Was dit hoe ze zich gevoeld hadden? Zo triomfantelijk? Het voelde bijna alsof hij de wereld te slim af was geweest. Helaas was dat niet zo, en was het enkel een jongetje dat hij te slim af was geweest. Ah… Nee, zo voelde het al een stuk minder goed. De reactie van de jongen maakte dit alles echter weer goed. Van schrik had hij zijn in vlammen gehulde hand in zijn gezicht geslagen. Ai, dat moest zeker pijn doen. De jongen scheen echter in orde te zijn, waardoor hij zichzelf er van weerhield om te vragen of hij geen pijn in zijn gezicht had. Nee, hij scheen eerder pissig te zijn omdat het hem niet gelukt was om hem te laten schrikken. Hij kon zijn pijn bijna voelen. Maar niet heus. Misschien had hij moeten doen alsof hij de jongen niet had opgemerkt. Aan de andere kant… Hij was niet zeker wat de jongen van plan was geweest met zijn in de fik staande hand. Misschien was het zelfs maar beter dat hij er voor had gezorgd dat de jongen hem niet had laten ‘schrikken’. Want waarschijnlijk was het dan niet bij schrikken gebleven. “Hoe wist je dat ik hier zat?“ gromde de roze-harige jongen. Het was duidelijk dat hij niet blij was dat zijn plannetje was verstoord. Aaron haalde zijn schouders op. “Ik zag een schim te struiken in schieten. Meer niet,” antwoordde hij. De jongen had zijn hand tot een vuist gebald, waarna hier een kleine vlam was verschenen. Vuur magie? Niet slecht. “Hoe dan ook… Wat was je van plan, dat je je in de bosjes verschool voor mij?” vroeg Aaron, om vervolgens vriendelijk te glimlachen. Hij had natuurlijk al een vaag idee dat de jongen het op hem gemunt had, maar… Het was niet goed om zomaar conclusies te trekken. Eerst vragen stellen, daarna de feiten bij elkaar optellen, om daaruit een goede conclusie te trekken. Dat was hoe hij te werk ging.

“Ik zag een schim te struiken in schieten. Meer niet,” antwoordde de jongen op zijn vraag. Een frons verscheen op het gezicht van Tyson toen hij naar het antwoord luisterde, daarna begon hij zich af te vragen of hij wel het zachtjes genoeg had gedaan. Het kon natuurlijk ook gewoon zo zijn dat deze jongen zijn omgeving goed in de gaten hield en dat hij er niks achter hoefde te zoeken. Kwam hij hier dan uit het dorp of was hij een reiziger? De jongen wilde net die vraag aan hem stellen maar weerhield zich ervan toen die gene zijn mond opentrok.  Tyson richtte zijn aandacht weer op de jongen, “Hoe dan ook… Wat was je van plan, dat je je in de bosjes verschool voor mij?” was de vraag van de jongen, die vraag had Tyson al een beetje verwacht. Het was eigenlijk ook wel logisch maar toch had hij het niet specifiek op hem gemunt.. in eerste instantie dacht hij dat hij een dorpeling was en wilde hij gewoon een geintje uit  halen, meer niet. Maar kwam er achter dat hij deze jongen nog nooit in dit dorp gezien had. “Nou eigenlijk… dacht ik dat je gewoon een dorpeling was…” begon Tyson en liet zijn hand zakken waardoor ook het vlammetje doofde. Het werd nu langzaamaan wat lichter omdat de zon langzaam op kwam dus zijn vlam was niet echt nodig meer. “Ik wilde alleen een geintje uithalen voordat ik vertrok op me missie,” voegde hij er nonchalant aan toe. Tyson sloeg het uiteinde van zijn sjaal naar achteren en krabde ongemakkelijk over zijn achterhoofd heen. Hij wilde eigenlijk zo snel mogelijk wegwezen hier voordat zijn vader erachter kwam dat hij hem gesmeerd was, alsof het hem wat kon schelen wat die oude drol dacht hij keek toch nooit naar hem om. Dus waarom zou hij deze keer wel wat geven om Tyson? Pff het was altijd Kevin die met de eer kwam strijken maar dit keer zou hij de gene zijn die met de eer kon gaan strijken. Tyson zette een brede grijns op maar richtte zich op de jongen voor hem. voordat hij besefte dat hij zich nog niet voorgesteld had. “Ik ben Tyson trouwens.”

Tyson’s grijns verdween even toen hij de frons opmerkte van de onbekende jongen, hij wist precies wat dat betekende. Iedereen in het dorp hier dacht dat hij niet geschikt was voor die klus maar hij kon dit aan! Dit was nou precies de rede waarom hij niks tegen zijn ouders had gezegd(eerder zijn moeder). Mam zou nog bezorgder zijn dan zijn vader die het allemaal niks kon schelen en Kevin… pff die sukkel kon hem wat. Hij voelde zich weer lichtelijk geïrriteerd worden toen hij aan die arrogante kwal dacht en staarde naar het stuk perkament dat hij tussen zijn riem had gestoken. Was dat de rede waarom hij uitgerekend die missie had gekozen? Om te bewijzen dat hij het wel alleen aan kon en dat hij verder niemand nodig had? Hij ging dit doen om mam te bewijzen dat hij dit aan kon zodat ze kon zien dat hij niet langer die kleine jongen was van vroeger. En zolang hij deze opdracht niet had voltooid dan keerde hij ook niet terug naar huis. Tyson sloeg met zijn vuist in zijn platte hand en zijn grijns keerde langzaam terug, opgeven.. dat zat er niet in bij hem en dat was precies de instelling die hij zijn zusje ook bij wilde leren. Mam had hem geleerd om niet op te geven voordat de strijdbijl begraven was.

“Oh, mijn naam is Aaron,” stelde de jongen zich toen ook voor. Tyson knikte als antwoord dat hij het gehoord had en keek even om zich heen. Het was nog iets te donker om te kunnen zien welke kant hij op moest lopen naar de Dalerion Waterfall.. want vanaf daar kon hij verder reizen naar het bos. “Wat voor missie ga je doen?” vroeg Aaron toen met een nieuwsgierige blik. Tyson grijns veranderde in een trotse glimlach en pakte toen het rolletje perkament tussen zijn riem vandaan maar luisterde aandacht naar de woorden van de jongen. “Ah, ik hoop voor je dat je niet door het Estar Forest heen moet. Het schijnt dat daar een spinnenplaag heerst. Lijkt me niet prettig om daar langs te moeten,” voegde Aaron er toen aan toe. Tyson grinnikte.. eigenlijk was dat dus de missie, hij moest die spinnen van kant maken omdat het op een handelsroute moest zijn. “Dat is eigenlijk precies waar ik moet zijn, in Estar Forest.” De jongen reek zijn hand uit met het stuk perkament er in waar de missie op stond geschreven, naar Aaron toe. Tyson slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen voor een moment, misschien moest hij maar het hele verhaal vertellen maar aan Aaron.

“De reden dat ik zo vroeg vertrek is omdat mijn moeder me anders niet zou hebben laten gaan omdat dit gevaarlijk kan worden,” begon Tyson zijn verhaal en opende toen resoluut zijn ogen. “Well.. Mijn missie is dus om die spinnen nest uit de weg te ruimen in me eentje,” sloot Tyson zijn verhaal vastbesloten af. Hij sloeg zijn vuist opnieuw tegen zijn platte hand aan en keek naar het perkament. Hij was enorm gemotiveerd voor deze missie ook al had hij uit veiligheid, Sparky thuis moeten laten, dat was eigenlijk zijn enige levende vriendin die hij waar hij echt om gaf. Buiten zijn moeder en zusje dan..

Tyson die zwijgend toekeek hoe Aaron de beschrijving las. Hij kreeg het vreemde gevoel dat hij nog niet af was van deze jongen. Ergens wist Tyson wel dat het gevaarlijker was in het bos met al die wezens maar hij was zowat de enige Magiër in dit dorp die er niet voor terugdeinsde om zich het gevaar in te storten. Zelfs Kevin had dezelfde instelling als zijn vader en de rest van de stad. Pff, lafaards. Dat waren ze stuk voor stuk. “Wel, dan zit er niets anders op,” hoorde hij Aaron opeens zeggen waardoor Tyson niet had opgelet dat de jongen het stuk perkament wilde teruggeven. Hij pakte het aan en stak het terug tussen zijn riem voordat hij besefte dat Aaron net iets gezegd had. “Het is onverstandig om alleen op een missie te gaan. Al helemaal voor kinderen,” vervolgde de jongen waarbij Tyson hem met een strakke blik aankeek, langzaam voelde hij zich weer geïrriteerd raken. “Ik heb slecht nieuws voor je. Je zit aan me vast. Als je van plan bent om die missie uit te voeren, dan zal je mij op sleeptouw moeten nemen. Het is voor je eigen veiligheid,” hoorde Tyson Aaron zeggen waarbij het zachtjes kloppen op zijn hoofd niet ontging. Hij wist dondersgoed dat hij verkeerd bezig was omdat hij pas veertien was geworden en hij in zijn eentje dat bos in wilde, dat wist hij. Wat hem het nog meest ergerde was op de manier hoe hij het had gezegd.. maar Tyson was niet anders gewend, zijn broer deed dit voortdurend.

Tyson richtte zijn blik weer op de jongen en wilde net zijn mond opentrekken toen Aaron hem voor was, “Bovendien, als je mijn verzoek afwijst, dan breng ik je direct terug naar je huis. Of naar het politiebureau, als je dat liever hebt,” zei Aaron waarschuwend maar dat deed hem niet echt veel, dreigen met de politie, die gasten deden niks anders dan zich vol proppen met donuts. Maar wat hem wel iets deed was dat mam zwaar teleurgesteld zou zijn als hij de hulp niet zou accepteren. Goed, hij zat dus aan Aaron vast? Maar wat dan nog zolang hij nie- oké wat hij nu deed was ook niet bepaald volwassen, op deze manier kwam hij ook nergens. Daarbij kon hij de hulp wel gebruiken of hij het nou wilde of niet. Tyson wilde net zijn mond opnieuw opentrekken toen hij Aaron er iets aan toe hoorde voegen, “Wees niet bang. Ik zal je alleen helpen als het gevaarlijk wordt, oké?” was het laatste wat Aaron er aan toevoegde. Tyson slaakte een diepe zucht en keek hem toen resoluut aan maar voordat hij iets kon zeggen hoorde hij een bekend geblaf. Hij wilde net zijn rugzak pakken om zijn kaart eruit te halen toen hij merkte dat hij zijn tas niet aan zijn schouder voelde hangen en die waarschijnlijk nog op zijn kamer lag.

“Het begint al lekker,” gromde hij kwaad tegen zichzelf. Vervolgens richtte hij zich opnieuw op Aaron maar voelde op dat moment twee poten tegen zijn been. Tyson keek omlaag en zag Sparky daar vrolijk kwispelen met zijn tas in haar bek, die daar triest bungelde. “Ik heb niet echt een keus, huh?” vroeg Tyson om het voor zichzelf nog even te bevestigen, wierp hij een blik op het kleine hondje en Aaron. Sparky was zijn tas helemaal komen brengen zonder dat ze wist waar hij heen gelopen was.. terwijl hij duidelijk had gezegd dat ze thuis moest blijven. Tyson schudde grijnzend met zijn hoofd en pakte zijn rugzak aan van zijn hond die hem zielig aankeek, aaide hij nog snel over haar kop heen. “Goed dan Aaron gaat mee.. maar jij gaat naar huis,” zei Tyson waarbij hij het beestje streng aankeek. Sparky bleef echter koppig zitten. De jongen gromde nijdig en trok zijn tas open maar ergens voelde zich wat ontroerd dat Sparky koppig bij haar standpunt bleef en alsnog met hem en Aaron meewilde. “Kom hier..” verzuchtte hij en opende zijn tas zodat het kleine hondje in zijn tas kon proppen met haar kop en voorpoten eruit gestoken zodat ze een soort houvast aan zijn schouder had. “Ik hou het geen minuut langer uit hier, laten we gaan..”


-ik wist niks beters..-

Na eerst een diepe zucht te hebben geslaakt, had de jongen hem resoluut aangekeken. Alleen al daar aan was te merken dat hij het absoluut niet met Aaron’s besluit eens was geweest. Maar wat had hij dan moeten doen? Doen alsof hij de jongen nooit tegen was gekomen, en hem dan laten gaan? Want als straks bleek dat er iets met hem gebeurd zou zijn, dan zou hij dat zich persoonlijk aantrekken, ondanks dat hij de jongen niet echt kende. Hij zou zich verantwoordelijk voelen. En dat wilde hij niet. Als hij met Tyson mee ging… Dan zou het anders zijn. Als er dan iets zou gebeuren, dan zou hij ook daadwerkelijk verantwoordelijk zijn. Dan had hij tenminste een terechte reden om zich rot te voelen. Bovendien, de kans was veels te groot dat er niets zou gebeuren als hij met hem mee zou gaan. Met zijn ogen volgde Aaron de hand van de jongen, die naar diens schouder toe ging, waar hij naar iets tastte wat er niet bleek te zijn. “Het begint al lekker,” gromde de jongen. Het was duidelijk dat hij alles blij was over zijn situatie. Toegegeven. Hij zou zelf ook niet blij zijn geweest als een vreemdeling hem zomaar had gedwongen om met hem mee te gaan. Sterker nog, hij zou er alles aan gedaan hebben om van de vreemdeling weg te komen. Maar… Zijn bedoelingen waren in ieder geval goed. En dat was wat telde. Toch…? Ah, misschien dat hij zelfs nog wat van de jongen zou kunnen leren.

“Ik heb niet echt een keus, huh?” zei de jongen weer, waardoor Aaron zich weer focuste. Terwijl hij verloren was geraakt in zijn eigen gedachtes, was er blijkbaar een of andere hond aan komen wandelen, die de roze harige jongen een tas overhandigde. Ah, dat was wat Tyson had geprobeerd om te pakken, zijn tas. Dan moest die hond zeker van hem zijn. Aaron strekte zijn arm uit, en aaide de hond kort over zijn rug. Zulk zacht haar… Hij werd waarschijnlijk goed verzorgd. “Goed dan Aaron gaat mee.. maar jij gaat naar huis,” zei Tyson, om de hond vervolgens streng aan te kijken. De hond bleef echter zitten, weigerend om naar zijn eigenaar te luisteren. Aaron liet een zacht gegrinnik horen. Wat een koppige hond. Was dat waarom hij de tas naar zijn baasje had gebracht? Om hem tegen te houden? Nee. Tegenhouden was niet het juiste woord. Dan zou de hond wel meer hebben gedaan dan alleen op de grond zitten. Er scheen een korte wedstrijd plaats te vinden tussen de twee, waar de hond uiteindelijk de winnaar van bleek te zijn. “Kom hier..” zei Tyson uiteindelijk, waarna hij zijn tas opende, zodat het kleine hondje er in zou kunnen gaan. Dat zou vast nog zwaar worden.

“Ik hou het geen minuut langer uit hier, laten we gaan..” zei Tyson toen hij klaar bleek te zijn. Aaron knikte, en hees zichzelf overeind vanuit zijn gehurkte positie. “Hoe heet hij? Je hond?” vroeg Aaron, half negerend wat Tyson zojuist had gezegd. Hij fronste lichtjes, zich plots bedenkend dat de hond nog best wel eens een hindernis zou kunnen worden. Wat als hij zou flippen bij het zien van de spinnen, en hen hierdoor juist in gevaar bracht? Was het eigenlijk wel veilig om hem mee te hebben…? Ach, het was hoe dan ook te laat om daar nog op terug te komen. Bovendien, was dat niet waarom hij had geëist dat hij mee zou mogen? Voor de veiligheid? Nee… Hij had de missie duidelijk gelezen. Het was een E-rang missie. Wat er ook zou gebeuren, het was niets dat hij niet aan zou kunnen. Dit was waar hij voor was opgeleid. Als hij zoiets niets zonder problemen op zou kunnen knappen, dan zou hij het beste ergens in een hoekje dood kunnen gaan. “Hoe dan ook, je hebt gelijk. Laten we gaan. Leid de weg maar, ik volg wel.”