Encountering a stranger.

Een diepe zucht verliet de mond van de 28 jarige man. Met zijn ogen gesloten zat hij op een van de hogere delen van de ruïne. Zijn vest hing los om zijn blote bovenlijf heen. Zijn armen steunden krachtig op het steen achter hem. Zijn atletische skills hadden het mogelijk gemaakt voor hem om hier bovenop te komen. Echt een kunst was het niet geweest, er waren genoeg stukken torens en richeltjes waar je op en aan kon gaan hangen. Als je een beetje armkracht had, kon je jezelf makkelijk omhoog hijsen. Jared deed deze kleine oefeningen puur om zichzelf in vorm te houden. Echt een training kon je het niet noemen, omdat hij hier niet sterker of behendiger van zou worden. Toch genoot hij er van, deze kleine fysieke oefeningen. Het hield zijn bloed stromend en zijn spieren in vorm.

Ondanks de mystieke verhalen die hij over de Espea Ruins had gehoord was Jared nooit echt geïnteresseerd geweest in wat er nou mee aan de hand was. Hij vermoedde dat het voor het grootste deel spookverhalen waren, die je ongemakkelijk moesten maken in de buurt van het gesteente. Omdat je door het te weten dingen gaat voelen in de buurt van de ruïnes, zouden er altijd mensen blijven komen die beweerden dat er iets mis mee was. Jared merkte er niets van. Hij zat duidelijk niet zo ver met zijn hoofd in de wolken als andere avonturieren. Voor hem was het slechts een oud, vergaan bouwwerk, wat hij zelfs met zijn Guild niet zou willen onderzoeken. Het zou een verspilling van tijd zijn.

De jonge man had gedacht dat hij de hele dag alleen bij de ruïnes had kunnen doorbrengen als hij daar zin in had gehad. Vanzelfsprekend was dat niet zo: hij moest nog eten en drinken en wilde ook nog een poging tot leden werven doen. Alleen zij die het echt waard waren om Extremis te joinen zouden er bij mogen, en die mensen moest hij eerst persoonlijk kennen. De persoon die Jared naderde trok op het eerste gezicht niet zijn aandacht. Sterker nog, als Jared niet op had gelet, had hij hem waarschijnlijk niet gezien. Zijn aandacht werd echter getrokken door de kalmte waarmee de vreemdeling de ruïne naderde. Dit was of iemand die niet in de spookverhalen geloofde – net als Jared -, of iemand die van plan was de ruïne flink te onderzoeken. In beide gevallen kon dit voor Jared gunstig of juist helemaal niet gunstig aflopen. Dus besloot hij de vreemdeling te benaderen. Hij liet zich van zijn veilige gesteente af vallen, nam enkele tellen om overeind te komen en het vuil van zijn handen, die de grond hadden geraakt, af te vegen, en sprak toen tegen de persoon voor hem. “Vanwaar het pantser? De oorlog is allang voorbij…” Hij gniffelde om zijn eigen ‘grap’, zelfs al was deze niet grappig. Het was meer een aanduiding dat het niet de bedoeling was dat zijn zin serieus genomen zou worden. Dat zijn eigen kledingstijl inhield dat zijn huid zo veel mogelijk bloot moest zijn, vond Jared een waardig excuus om grapjes te maken over andermans klederdracht. “De ruïnes zijn een vreemde plek om te bezoeken op zo’n mooie dag. Wat brengt je hier, vreemdeling?”

Er was iets aan de manier waarop de vreemdeling sprak dat Jared het gevoel gaf alsof hij ongewenst was. Hij moest toegeven dat hij een punt had toen hij over de wezens begon. Jared was echter niet zo handig met wapens dat hij zijn magie zomaar opgaf. Hij was veel beter af als hij de hitte van zijn huid gebruikte als wapen dan als hij met zwaarden ging vechten. Hij begreep niet dat sommige mensen zwaarden als een verlenging van hun lichaam konden zien. Als mensen zoiets als zwaarden nodig hadden gehad, zat het wel letterlijk aan hun lichaam vast.

Het tweede antwoord van de vreemde liet Jared verbaasd zijn wenkbrauwen ophalen. Als hij zich eerder al niet welkom voelde, zou dat nu wel zo zijn. Schijnbaar was zijn nieuwsgierigheid verkeerd opgevat – mogelijk door zijn manier van spreken, besefte hij zelf. Erg had hij hier echter niet in. Als iemand zo snel conclusies trok over een vreemdeling, hoefde Jared niet veel van diegene te weten, hoe ironisch dat ook maar niet mocht zijn. Hij had zijn poging gedaan en paste duidelijk niet in het boekje van de vreemde. Toch was hij niet van plan om hem zo snel te laten gaan. Zijn reactie was arrogant geweest, maar had iets van waarheid in zich. Jared wist echter ook met waarheden te spreken. “Het verschil ligt in dat ik wél interesse heb in wat mijn medemensen te zeggen hebben.” Zijn blik was strak op de jonge man gericht. “Een zeer goede eigenschap, als je het mij vraagt. Interesse.” Hij legde extra nadruk op het laatste woord, en legde vervolgens zijn gespierde armen over elkaar. “Nu zou ik nogmaals dezelfde vraag kunnen stellen, maar ik vermoed dat daar geen ander antwoord van gaat komen, of heeft mijn vermoeden het mis?” Dit was een retorische vraag; Jared verwachtte er geen antwoord op, dus sprak hij rustig verder. “Mag ik wel informeren naar waar deze vreemdeling vandaan komt, of is dit ook een detail wat hij niet zal vertellen omdat hij het niet van mij wil weten?”

Een diepe frons ontstond op Jared zijn voorhoofd toen de vreemdeling begon over het lot. Deze opmerking had hij totaal niet zien aankomen en hij zag ook niet in hoe dit een zinvolle toevoeging aan het gesprek was. Zeker dat de vreemde een lach liet horen kwam bij Jared niet over zoals waarschijnlijk de bedoeling was. Hij besloot het echter te laten rusten, wetend dat hij anders de vreemde misschien weg joeg, wat momenteel nog niet zijn bedoeling was.

“Leren en lesgeven,” antwoordde Jared op de vraag wat zijn interesses zoal waren. “Niet uit boeken, maar door praktijk.” Zijn blik ging even rond de ruïne, wat een goed voorbeeld was van wat hij bedoelde. Hij hoefde niet in boeken te lezen dat er een stel idioten was die dachten dat er iets mis was met deze plek. Door het zelf te bezoeken was hij er al snel genoeg achter gekomen dat er niets vreemds aan was. Nou moest hij toegeven dat hij het nog niet volledig onderzocht had – wat hij ook nog steeds niet van plan was – en dat zijn beeld van de ruïne dus nog niet compleet was, maar wat hem niet kon schelen zou hij geen aandacht aan besteden.

Hij wilde echter ook nog weten waar de vreemdeling vandaan kwam, wat hij gelukkig zonder al te veel gekloot vertelde. Schijnbaar was hij geen man afkomstig uit Escia zelf maar een gebied er buiten. Jared had wel eens over deze locatie gehoord en hoewel de verhalen niet oninteressant waren had hij niet de behoefte gevoeld om zich er verder in te verdiepen. Hij had immers nog een groot deel van Escia waar hij nog niet eerder geweest was en was meer geïnteresseerd in zijn eigen land dan een plaats er buiten. De vreemde leek zelf ook niet helemaal tevreden te zijn met zijn geboorteplaats. Na zijn eigen verhaal te hebben gedaan vroeg hij naar waar Jared vandaan kwam. Hoewel hij best wel zin had om ‘nee’ te antwoorden, besloot hij om vriendelijk te blijven en een normaal antwoord te geven. “Ik ben opgegroeid in een huisje niet ver van het Estar Forest. Niet veel aan, als je het mij vraagt.. Dus ben ik op vrij jonge leeftijd gaan reizen.” Op dit moment besloot hij echter dat de vreemdeling hem niet genoeg interesseerde om een potentiele bondgenoot te zijn. Hun communicatie was te vroeg misgelopen en dat was juist een belangrijk onderdeel van het leven in een Guild. Hij verwachtte sowieso dat de kans klein was dat deze vreemdeling zijn mening over Elites deelde, voornamelijk omdat hij van zo ver kwam. Hij had waarschijnlijk geen idee wat er daadwerkelijk in Escia gaande was, en hoewel Jared het hem best kon leren, voelde hij daar weinig voor. Hij zou nog met de vreemde blijven praten tot hij er echt zat van was, en zou daarna vertrekken naar een andere locatie. Een waar hij hopelijk meer succes had.