just an ordinary night

Het was een Woensdag avond en Rochendil was weer door de bossen aan het struinen opzoek naar gewonden dieren of mensen. Na een paar uur gelopen te hebben vond Rochendil een gewonden paard met zijn ruiter. Hij liep naar de ruiter toe en keek even of die nog leefde. Hij knielde langs hem neer en legde 2 vingers in zijn hals om zijn hartklopping te kunnen voelen, maar hij voelde helaas niks meer. Hij zuchte even en begon in de zakken van de ruiter te voelen of die iets van geld had, maar blijkbaar waren er mensen al voor hem geweest, want hij kon niks vinden. Hij stond weer op en liep naar het gewonde paard en pakte zijn kruikje met water die hij bij zich droeg voor dit soort gevallen. Hij kneelde langs het paard en legde zijn hand op de wond van het paard en deed zijn ogen dicht en haalde diep adem in de tussen tijd goot hij een beetje water op zijn hand, zodat die de wond kon genezen. Toen Rochendil klaar was ruimde hij zijn kruik weer op en zag dat het paard weer langzaam op stond. Hij liep weer richting het paard en pakte zijn halster vast en begon hem te aaien. “Jij gaat met mij mee. Morgen zorg ik er voor dat je een nieuw baasje krijgt op de markt maak je maar geen zorgen,” zei Rochendil tegen het paard. Wat zou hij met een paard moeten dacht Rochendil, ook al zal haar zusje het leuk vinden, maar ze hebben nu gewoon niet genoeg geld voor om het paard te onderhouden. Ze hebben de laatste tijd al moeite om genoeg eten voor twee personen laat staan dan ook nog voor een paard. Hij begon nog een stukje verder in het bos te lopen voor dat die terug naar huis zou lopen. Hij hoopte dat zijn zusje al in bed zal liggen, want de laatste tijd heeft ze de neiging om wakker te blijven. Hij hoorde in de verte iemand lopen en stond even stil. In de hoop dat er niemand slechts zijn kant op kwam. Er kwam een konijn de bosjes uit gesprongen. Rochendil begon er om te lachen “Gelukig, het is maar een konijn,” dacht hij, maar hij vertrouwde het nog steeds niet echt en bleef even stil staan voor de zekerheid.

Het Estar Forest! Toen hij hier pas was gekomen had het dagen geduurt voor Cryler zijn weg naar buiten gevonden had. Nu kwam hij naar het mistige bos voor Missies! Het leden werven liep nog niet lekker, maar zijn geduld zou vast snel beloond worden? Cryler liep rustig door het bos en luisterde aandachtig. Het woud beheerde verschillende monsters en sommige waren al kostbaar als je een enkel lichaamsdeel kon bemachtigen!? Zijn oren de kost geven sloot Cry zijn ogen, want de mist zou hem zo wie zo geen uitkomst geven tenzij het te laat was. Gegrom en gegrauw was al aardig snel te horen. Het waren grote wolven. Zo groot als paarden... Cryler glimlachte. Hij had van zijn oude leermeester geleerd om zijn andere zintuigen te verscherpen. Zijn tast en gehoorzintuig. Door regelmatig trainen met een blinddoek voor kon je daarmee op de been blijven. Het geroffel van poten donderde over de grond en Cryler wachten met getrokken zwaard. Hij gebruikte zijn magie nooit echt tegen monsters alleen als ze te sterk bleken te zijn. Alle dieren in de buurt vluchten weg voor het gevecht.. Zijn zwaard flitste door de lucht en Cry hielt al die tijd zijn ogen gesloten. Hoewel het die monsters niet uit maakte of nu wel of niet blind zou zijn. Maar zodra Cryler zijn zwaard tusen de ribben van de alfa weg zinkte rende de roedel hard jankend weg. treurend om hun verloren leider. Cryler opende zijn ogen en keek naar het kolosale beest. Fijn nu moest hij her mee zien te slepen? Voetstappen lieten Cry weer alert worden en wachten geduldig af op wat komen ging...

Cathy’s zoektocht door het Estar Forest was nog altijd volop aan de gang. Toen ze hier voor het eerst een voet neerzette, kreeg ze zo het gevoel dat deze plek ontzettend groot was. Ze had ook geleerd dat je hier makkelijk kon verdwalen, dus misschien kon ze hier wel een bepaald persoon vinden die ze zocht. Als ze ouder was geweest, had ze haar zus misschien niet aangezien om hier ook maar in de buurt te komen. Het was vrij dom om dit bos te betreden als je de weg niet kende en om nog een keer terug te komen om op zoek te gaan naar iemand was gewoon zelfmoord. Enfin, ze was zes jaar oud en was, helaas, ook niet veel slimmer dan een zesjarige. Gevaren begreep ze dus niet en kon ze niet zomaar opmerken. En als ze dat wel deed, dan dacht ze nog altijd dat haar teddybeer, Captain Cuddles, haar wel kon beschermen. Oh, hoe naïef ze kon zijn… Misschien wist ze het wel, maar wilde ze het niet onder ogen zien. Cuddles was slechts een kleine beer, die enkel en alleen leefde door middel van haar levensvuur. Zolang ze hem geen leven gaf, had hij deze niet en hij kon alleen vechten wanneer zij hem dat opdroeg en er de kracht voor had om dat te doen. Zoals hij nu was, was hij niets meer dan een levenloos object. Gelukkig was Cathy niet oud genoeg om zich dit te bedenken, anders had ze zich vast een stuk depressiever gevoeld dan ze nu eigenlijk was. Zelfs bij het betreden van dit gevaarlijk bos huppelde ze vrolijk erdoorheen. Niet dat iemand het haar kwalijk kon nemen. Ze had een doel voor ogen en had alleen oog voor dat doel.

Uren later bevond ze zich nog altijd tussen de bomen. Het meisje was verdwaald. Alweer. Ze kon toch zweren dat het bos er zo niet uit had gezien de vorige keer. En dat terwijl ze op dezelfde plek naar binnenging… Toch? Cathy keek om zich heen. Wat nu? Misschien kwam ze wel iemand tegen als ze doorliep. Ja. Dat moest wel. Het was alleen zo moeilijk om in het donker iets te kunnen zien en ze was best moe van al dat lopen. Haar voeten deden ontzettend zeer. Het was alsof ze in brand stonden. Wacht eens, brand! Vuur! Vuur gaf licht, niet waar? En dat kon zij besturen! Cathy hield haar rechterhand voor zich en opende hem, zodat ze naar haar vlakke hand staarde. Als ze zich concentreerde, kon ze vast vlammen laten verschijnen rond haar hand. Het enige wat ze hoefde te doen, was haar energie te laten stromen naar haar hand, net zoals ze deed als ze Captain Cuddles leven probeerde te schenken. Met veel moeite wist ze een beetje energie naar haar hand te sturen en inderdaad wat kleine vlammetjes op te wekken. Ter grootte van haar vingertop. De vingertop van haar pink… Veel licht gaf dat niet eens. Cathy zuchtte. Waarom werkte zoiets nooit wanneer ze het nodig had? Op dat moment hoorde ze het geluid van voetstappen en schrok ze op, waarna ze alert om zich heen keek. Heel even vertrouwde ze het niet, waardoor ze het op een lopen zette, maar een aantal meter daarna tegen iets heel hards aan knalde. Het meisje viel pardoes achterover op de grond, belandend op haar achterwerk. Grommend keek ze op en zag een man in een pantser staan, met daarnaast een enorme gedaante die ze niet echt goed kon zien. Het bewoog niet en ze voelde geen energie van de grote hoop. Het leefde dus niet? Cathy stond op, klopte haar rok af en richtte wederom haar blik op de gepantserde man, totdat ze verderop nog wat energie voelde. Daar was nog iemand. Wat een toeval! Nog een verloren ziel? “Ik ga erheen!” gilde Cathy eigenlijk tegen niemand, omdat ze de ijzeren man niet eens kende. Vervolgens rende ze terug naar waar ze net vandaan kwam, hopend dat ze niet opnieuw tegen een harde plaat opliep.

Rochendil hoorde de voetstappen steeds dichter bijer komen en voor dat die het wist knalde iets tegen hem op en viel. Hij draaide zich om een keek even het was een jong meisje, maar te jong voor zijn zusje. Het meisje stond al snel weer op en klopte haar rok af. Voor dat Rochendil iets kon zegen gilde het meisje “Ik ga erheen!”en rende weer als een gek weg. Rochendil had er geen goed gevoel bij en rende achter het meisje aan met het paard die hij net vond. “Hey, wacht even waar ga je heen?” schreewde Rochendil er achter aan. Hij was even vergeten dat het gevaarlijk kon zijn om door dit bos te schreeuwen, aangezien er ook mensen en wezens rond liepen die je liever niet tegen kwam. “Wacht nou even!” riep Rochendil even later weer.  Hij vergat nu om zich heen te kijken, omdat hij zich zorgen maakte om het het meisje. Ze zag ernaamelijk nog jong uit. Was ze haar ouders verloren? Of was ze gewoon van huis weg gelopen? Weet ze neit hoe gevaarlijk het hier kan zijn? Rochendil hoopt trouwens dat het meisje hem niet in gevaar zal gaan brengen, maar oke dat waagde die er nu maar op.

De geluiden die hij hij hoorde waren eerst klein, maar al snel hoorde hij een kleine meisjes stem die gevolgd werden met die van eeein jonge mannen stem. Cryler hoorde ook iets anders. De wolven waren terug! Ze werden aan getrokken door het geroep van beide! Met snelle stappen rende hij in de richting, maar hielt zijn ogen gesloten. Die twee en een viervoetige maakte genoeg kabaal om alle gevaren te horen aankomen. Met een grauw wilde de eerste wolf naar het meisje uithalen... Hij zou te laat zijn met zijn zwaard, maar nu moest Cry zijn magie gebruiken omdat dat sneller was. Een felle licht bal schoot van zijn handpalm weg en schoot als een kogel op de wolf af. Zijn oog werd geraakt en het dier trok zich even jankend terug. 'Wegwezen! Stelletje snerbeesten!' gromde Cryler en sloeg met zijn zwaard richting een andere wolf die dichterbij stond. De dieren waren niet van plan om weg te gaan en wilde het meisje maar al te graag voor hun prooi! Cryler liet dit niet gebeuren en cree'erde een reeks aan nieuwe licbtballen die een voor een afgeschoten werden. Het was niet meer dan een waarschuwing, want Cry wist zelf ook dat deze vorm van zijn magie er weinig schade toe bracht. Cryler hielt ze scherp in de gaten, maar miste er eentje die doorbrak en hem in de schouder wilde bijten. Slechte keuze. Zodra Cryler zijn voorpoot voelde gaf hij gelijk tegendruk en dwong zichzelf om recht te blijven staan. Deze monsters waren echt erg zwaar! De wolf beet toe, maar spieste zichzelf aan de scherpe lange punten die op zijn schouderharnas zaten. Cryler had nu bijna geen bewegings vrijheid, maar zag nog maar 1 uitweg hoe gevaarlijk die ook voor zijn omgeving zijn kon... Cryler maakte een licht bol en stopte die in zijn zwaard. Een helder wittig licht kwam van zijn zwaard nu en Cryler hakte eerst de gespieste nog wel levende wolf zijn kop af. De magie in het zwaard begon al te groeien en Cryler moest snel zijn of het ging weer mis. Met de wolvenkop nog aan zijn harnas hangend stormde Cryler met een rauwe kreet op de wolven af. Twee ervan wilde nog vechten, maad de rest vluchten. Gelukkig kon Cry dit snel afhandelen. De eerste door stak hij met zijn zwaard waarna het dier dood viel en de tweede die wilde bijten in zijn arm hapte eigelijk in zijn zwaard. Cryler liet de magie los en de kop van de wolf explodeerde. Een lastige bijwerking waar Cry nog aanwerken moest om dat te voorkomen. Rustig draaide Cryler zich om en opende zijn ogen. 'En wat doe jij eigenlijk hier jonge dame?' vroeg Cryler rustig en liep met zijn zwaard op zijn schouder naar haar toe, maar stopte op korte afstand. De voetstappen van haar metgezel en paard waren nog te horen... Cryler wachten geduldig, maar hielt zijn wapen vast voor het geval er nog andere schepsel het in hun koppen zouden halen om nu aan te vallen. Waar de wolvenpoot hem op zijn borst had geraakt bloeden Cryler lichtjes, maar het meeste bloed dat over zijn linker zij stroomde kwam van de wolven kop die daar nog steeds aangespiest hing.

Edit door Cathy: Let op godmode! Op het einde van je post zeg je dat Rochendil erbij komt staan, maar in zijn vorige post staat niet dat hij zich erbij voegt. Gelieve dit aan te passen.

Terwijl Cathy zich voortbewoog, hoorde ze de man haar nog na roepen. Wat hij precies zei, dat registreerde ze niet, voornamelijk omdat ze daar niet echt op lette. Ze was meer gefocust op die andere levensvorm die ze wilde vinden. Ze kwam er te laat achter dat zich plots meerdere levensvormen om haar heen begonnen te vormen en dat ze dus gevaar liep. Abrupt stopte ze met lopen en bleef even staan, proberend de wezens of mensen van het donker te kunnen onderscheiden. Ze faalde hierin, maar aan het gegrom te horen, waren ze niet menselijk. Cathy raakte inmiddels in tweestrijd met zichzelf. Moest ze opnieuw proberen licht te creëren om te kunnen zien wie haar belagers waren, of moest ze dat juist niet doen om haar locatie geheim te houden? Dat had waarschijnlijk niet eens nut, want nu ze er zo over nadacht konden zij haar waarschijnlijk wel in het donker zien. Toen ze de beesten eindelijk kon onderscheiden, omdat ze nu beter kon kijken vanwege het feit dat haar ogen gewend raakten aan de donkere omgeving, zag ze nog net dat een klauw haar kant op kwam. Voordat deze echter kon raken, schoot een of andere lichtbol tussen haar en het wezen door, die de kop van haar aanvaller wist te raken en hem jammerend terug liet deinzen. Cathy zuchtte opgelucht, zelfs al was het gevaar slechts tijdelijk ontweken. 'Wegwezen! Stelletje snertbeesten!' hoorde ze een zware mannenstem grommen. Ze keek opzij, waarna ze erachter kwam dat hij de levensvorm was waar ze origineel een kijkje bij had willen nemen. Veel tijd om hem helemaal in zich op te nemen had ze echter niet, omdat de wolven haar blijkbaar als een prooi zagen en maar al te graag met zich mee wilden slepen. Twijfel sloeg bij het kleine meisje toe, niet wetend of ze haar magie moest gebruiken of niet. Terwijl de nieuwkomer zijn best deed om haar te beschermen, nam ze uiteindelijk het besluit om Captain Cuddles op te roepen, maar hoe hard ze het ook probeerde, hoe meer ze erin faalde. Om de één of andere rede lukte het haar niet om haar teddybeer leven te schenken.

Cathy richtte haar aandacht na een aantal pogingen weer op de vechtende man en zag net dat hij de laatste wolven aan hun einde hielp. Met een grimas staarde ze naar het tafereel. Ze was blij dat de avondhemel zo donker was en dat ze het niet in kleur hoefde te zien, want ondanks de onduidelijkheid had ze nog altijd kunnen zien wat er precies gebeurde. 'En wat doe jij eigenlijk hier, jongedame?' Het meisje keek op, merkend dat de man naar haar toe kwam gelopen en op een klein afstandje bleef staan. Haar oog viel op iets dat op zijn schouder zat, wetend dat een silhouet van een schouder er normaal niet zo uitzag. Met een schuin hoofd keek ze ernaar, proberend te ontcijferen wat het nou precies was, maar besloot uiteindelijk antwoord te geven op zijn vraag. “Weet ik niet meer?” sprak ze vertwijfeld. Wat deed ze ook alweer hier? Voordat ze het levensvuur van deze twee had gevoeld, natuurlijk. Oh, dat was waar ook. Ze was hier op zoek gegaan naar een teken van leven van haar oudere zus. Die had ze helaas niet gevonden. Cathy hield haar teddybeer wat steviger vast bij die gedachte. Waarom was het vinden van iemand zo moeilijk? Het was net een speld in een hooiberg zien te vinden. Een hele, hele grote hooiberg.

Hij kwam steeds dichterbij het meisje die net tegen hem was aan gebotst. Voor dat die het wist zag hij dat het meisje voor hem stil stond en aan de andere kant van hem kwam op eens een grote licht bal wat de bos even verlichte. Het duurde Rochendill even voor dat die realiseerde wat die zag. Het was de eerste keer voor hem dat die iemand in het bos zag vechten met wolven. Hij keek weer even naar het meisje en  zag dat ze druk bezig met haar teddy beer was. Hij begreep niet goed wat ze wou proberen. Hij controleerde voor de zekerheid hoeveel water hij nog bij zich had voor het geval dat zo zou moeten healen. Het was genoeg voor 2 mensen te genezen. Hij hoopte dat het niet nodig was en die man goed wist waar die mee bezig was.  Rochendill bleef tot die tijd van een afstand toe kijken. Dat leek hem het slimst voor nu.

Na het gevecht liep de man richting het meisje en vroeg haar “En wat doe jij eigenlijk hier, jongedame?” Het meisje reageerde na een tijdje met “Weet ik niet meer?” Voor dat Rochendill dichterbij kwam bestudeerde hij de man beter en zag dat er wolven resten op een van zijn schouders zat en dat die op zijn borst bloede. Tenminste het leek op een wond voor hem. Hij kwam dichter bij de 2 staan en zag dat die zijn zwaard nog paraat had.  Rochendill vroeg aan de man “Gaat het? Het lijkt net of je een wond hebt op gelopen op je borst.” Hij wachtte even op een antwoord en hield het kleine meisje in zijn ooghoeken in de gaten.

Cryler vronste even zijn wenkbrauwen. Kinderen! Ze deden altijd iets inpuksief om later te verklaren dat ze niet meer wisten waarom ze het deden. Zelf was hij ook zo geweest, maar gelukkig had Cry een goede en geduldige leermeester gehad. 'Het is al goed. Voirlopig ben je veilig.' zei Cryler met een vriendelijke glimlach en keek naar de schim die dichterbij kwam tot deze zich tot een jonge man ontpopte. Hij vroeg naar Crylers wond en Cry grinnikte even. 'Dit is nog niks. Enkel een scham. Ik maak me eerder zorgen om waar de tanden zich door het panser heen hebben weten te boren.' zei Cryler en wees even met zijn duim naar de wolvenkop die gespiest aan zijn schouderpantser zat. Bij elke beweging voelde Cryler de tanden in zijn vlees drukken en de wonden verder open duwen. Nee Cryler was erger gewent, maar het bleef pijn doen.

Edit door Cathy: Beste Cryler, dit is de tweede keer dat je een te kleine post maakt. Doe je dit een derde keer, dan zal ik je een waarschuwing moeten geven.

De man reageerde simpel dat het al goed was en dat ze voorlopig veilig was. Wat bedoelde hij daarmee? Dat ze veilig was, zolang ze maar bij hem was? Cathy fronste. Ze kon evengoed voor zichzelf vechten, hoor! Ze mocht dan wel een kind zijn, maar ook zij bezat krachtige magie. Of ze het ook onder controle kon houden, dat was een ander verhaal. Daar dacht ze echter niet aan, omdat haar kinderlijke trots zich meester van haar had gemaakt. Terwijl ze haar wangen bol blies, kwam een andere gedaante erbij staan. Het was de man waar ze net nog tegenaan was gelopen. Hij besteedde echter aandacht aan de andere volwassene en omdat het zo donker was, kon Cathy niet zien dat ze in de gaten werd gehouden. Zij was blijkbaar de enige die niet goed kon zien in de nacht en dat idee frustreerde haar alleen maar meer. Opnieuw balde ze haar rechterhand tot een vuist en gromde toen zacht, waarna haar frustratie zich in energie omzette en uiteindelijk bij haar hand ontvlamde. Het meisje schrok zelf van haar actie, maar was eigenlijk alleen maar trots op haar prestatie. Daarnet was het haar niet gelukt, maar dit maakte haar faal van eerder weer goed. Nu kon ze tenminste wat zien. Met een tevreden glimlachje keek Cathy op, recht naar de twee mannen die blijkbaar allebei een harnas droegen. Het was maar goed dat ze vaart had geminderd voordat ze de tweede man ontmoette, anders was ze waarschijnlijk weer tegen iets hards aangelopen. Haar oog viel toen op de wolf die aan één van de mannen hun schouder hing en haar glimlach maakte plaats voor een grimas. Goed, natuurlijk was ze wel gewend aan zulke dingen te zien, maar het was nog altijd goor om zoiets te moeten aanschouwen. Zeker voor een jong kind als haar. Met een droog hoofd staarde ze ernaar en opende haar mond. “Je hebt daar iets zitten,” mompelde ze op eenzelfde toon, maar wees er niet naar. Het enige wat ze deed was ernaar staren. Moest ze nu eigenlijk niet wegkijken?

Hij zag dat de man grinnikte en zei “Dit is nog niks. Enkel een schram. Ik maak me eerder zorgen om waar de tanden zich door de pantser heen hebben weten te boren.” En de man wees met zijn duim naar de wolven kop. Rochendill keek er even naar en pakte zijn kruikje en vroeg “Als je wilt kan ik je wond verzorgen.” Het enigste waar Rochendill bang voor was hoe hij die wolven kop zonder pijn ging verwijderen van zijn schouder.

Terwijl dat Rochendill op een antwoord wachtte hoorde hij een lichte gegrom, hij keek de kant op waar het vandaan kwam en voordat die het wist zag hij vuur uit de hand van het meisje komen. Niet alleen hij schrok, maar hij zag dat het meisje ook schrok. Ze bleef uit eindelijk rustig staan met vuur uit haar hand komend. Blijkbaar kon ze niks zien in het donker anders had ze het vuur wel uit gemaakt. Rochendill herinnerde zich nu pas weer dat die vergat te vragen hoe het met het meisje ging. Hij liep haar kant op en knielde voor haar neer “Hoe gaat het met jou eigenlijk?” vroeg Rochendill vriendelijk. Nu dat hij het meisje beter on bestuderen zag die dat het meisje kinderlijk gekleed was. Hij vond het wel leuk en kreeg een beetje het idee van haar karakter. Hij vroeg zich af waarom ze haar teddy beer bij haar had, Zal ze hem mee genomen hebben, omdat ze niet zonder hem kan of durfde ze hem niet thuis te laten?

Rochendill  keek even naar boven toe om te kijken hoe laat het was en zag aan de donkerte en de hemel dat het al bijna 1 uur ’s nachts is. Hij hoopte dat het gezelschap slim was en zo ging vertrekken, hij wou namelijk ook weer naar huis en in bed gaan liggen. Rochendill moest tenslotte morgen vroeg op om naar de markt te gaan om het paard zien te verkopen. Hij stond weer op en keek de 2 mensen aan die hij zo net levend ontmoet had op deze avond, meestal vond hij alleen dode of half levende mensen. Dit was nieuw voor hem.

Het was nu nog rustig, maar dat kon in dit bos zo veranderen! Cryler hielt zijn zintuigen op sc&erp, maar met zijn ogen los waren de andere zintuigen toch minder scherp! De jonge man vroeg of hij de verwondingen van Cry zou mogen verzorgen. Zelf had hij er geen problemen mee. 'Je mag mijn wonden verzorgen als je tijd hebt. Anders ga ik terug naar mijn Guild om daar verzorgt te worden.' zei Cryler en keek ds jongen na naar het meisje. Kennelijk had zij dus vuur magie? Haar kleren waren niets vergeleken bij wat de meestse kids droegen. Cryler lachte bij haar reactie op het aanhansel aan zijn schouder. 'Klopt meissie, maar die gaat zo weer weg.' grinnikte Cry nog na. Maar bij inlevering zou het een flinke duid in zijn geldbeurs wezen. Cryler keek nog even naar het tweetal voor hij een lichtbol maakte en die op wierp. Het was geen aanval nog om andere af te schrikken. De bol vervormde en werd groter tot het 6 meter breed werd en 6 meter lang was geworden. Dit zou zijn rijdier te goed doen om Cryler te vinden. Hij had geen zin om zo veel dode wolven in zijn eentje te dragen. Een luid hoefgetrappel kwam dichterbij. Het dier was fors en niet slank zoals de meeste paarden in Escia! Groot was het ook maar dat vond Cfyler niet zo belangrijk. De voskleurige shire kwam met klossende hoeven tot stilstand bij Cfyler die lieve woordjes tegen het djer fluisterde. 'We kunnen beter gaan. Het zal niet lang rustig blijven.' zijn stem klonk niet onvriendelijk, maar er was ook een lichte waarschuwing in te horen. Goed nu was die jo.ge knul oud genoeg om te beslissen of hij ook snel weg wilde hier, maar het zou verstandiger zijn. Cryler legde zich erop toe om de gedoden wolven op de rug van zijn paard te leggen voor hij de shire een bemoedigend klopje op zijn hals gaf en naar het twee tal keek. Zijn paard stapte op het meisje af en besnuffelde haar gezichtje. Cryler glimlachte en wachten af op wat ze wilde gaa doen...

Cathy zag vanuit haar ooghoeken dat één van de twee mannen haar kant op kwam gelopen. Gealarmeerd richtte ze haar groene ogen op het figuur, maar ontspande zich geleidelijk toen hij enkel en alleen een vraag aan haar stelde. Ondanks dat ze met haar gedachte ergens anders zat, kreeg ze wel mee dat de man haar in zich opnam. Een vrolijke glimlach vormde zich weer rond het meisje haar lippen. “Ik ben oké,” antwoordde ze simpelweg, hoewel ze nog altijd pijn had in haar achterwerk vanwege de val die ze had gemaakt, maar dat was haar eigen schuld geweest. Bovendien zou dat zo wel wegzakken. Dat wist ze, omdat ze wel vaker onderuit was gegaan. Pijn was dus niet iets wat haar geheel ontvreemd was. 'Klopt meissie, maar die gaat zo weer weg,' grinnikte de andere man, als reactie op haar vorige opmerking. Cathy fronste lichtjes, zich afvragend wat hij bedoelde en hoe hij dat beest ervan af ging hijsen. Op dat moment toverde dezelfde man een lichtbol tevoorschijn, die hij vervolgens de lucht inwierp. Nog altijd fronsend keek ze het na. Waarom deed hij dat nu weer? Pas toen ze enige tellen later het geluid van hoeven die contact maakte met de grond hoorde, besefte ze waarom hij dat gedaan had. Hij had zijn paard naar zich toe geroepen. Geïnteresseerd keek Cathy naar het rijdier, waarbij ze haar hand met de vlam omhoog hief om het beter te kunnen bekijken. Het paard was breder dan ze gewend was te zien. Bovendien was het ook nog eens een stuk groter. Dit was geen normaal paard, of wel?

Het beest liep op de man af, waarna deze wat tegen haar begon te fluisteren. Cathy concentreerde zich op het geluid, maar faalde erin om iets te kunnen horen. Het was te zacht om op te kunnen vangen.  'We kunnen beter gaan. Het zal niet lang rustig blijven,' weerklonk er toen. Het meisje keek op, haar blik gericht op de spreker. Deze was druk bezig met het verplaatsen van de dode wolven, die hij zonder pardon op de rug van zijn paard neerlegde. Terwijl ze zich afvroeg waarom hij dat in godsnaam aan het doen was, realiseerde ze zich ook dat hij zojuist duidelijk had gemaakt dat ze samen het bos moesten verlaten. Hoewel Cathy er geen problemen mee had om dit gebied uit te lopen, herinnerde ze zich de woorden van haar zus maar al te goed. ‘Ga nooit met vreemdelingen mee.’ De nadruk die toen op ‘nooit’ werd gelegd was ze nog altijd niet vergeten, maar telde dit ook? Ze was verdwaald en de man had haar wel gered van een stel hongerige wolven. Als hij er niet was geweest, was ze waarschijnlijk geëindigd als wolvenvoer. Ze werd uit haar gedachte gehaald door het paard van de man, die zijn neus in haar gezicht duwde en haar begon te besnuffelen. Cathy grinnikte zachtjes, waarna ze de vlam van haar hand liet doven en deze gebruikte om het dier over zijn snuit te aaien. Hoewel het kriebelde, duwde ze zijn hoofd niet weg. Pas nadat ze hem enkele tellen over zijn neus had gewreven, richtte ze zich op haar gezelschap. “Mijn zus heeft me geleerd dat ik niet met vreemden mee mag gaan,” sprak ze op een vrolijke toon, hoewel dat alles behalve thuishoorde in deze situatie. Wat maakte een vreemdeling eigenlijk een vreemdeling? Cathy inhaleerde scherp toen ze de oplossing voor haar probleem leek te weten. “Ik ben Cathy. Hoe heten jullie?”

Cryler reageerde terug op zijn vraag om hem te genezen met “Je mag mijn wonden verzorgen als je tijd hebt. Anders ga ik terug naar mijn Guild om daar om daar verzorgt te worden.” Aan zijn antwoorden en houding bleek dat die geen al te veel last had  van de wolven kop aan zijn schouder. Hij borg weer zijn kruik op, en liet het bij wat het was. Hij zag dat Cryler een groten licht bol de lucht in schoot en niet even later kwam er een paard te gemoed gelopen. Al snel begreep Rochendil dat het paard bij hem hoorde.  Hij zag dat Cryler op de voskleurige shire dode wolven neerlegde. “Waarom zou die dat doen? Om te laten zien wat die vannacht had mee gemaakt? Of gewoon zijn stoeren verhalen te kunnen versterken?” dacht Rochendil bij zich zelf.  Rochendil zag dat het paard naar het kleine meisje toe liep en haar gezicht besnuffelde, hij zag dat Cryler er om lachte.

Het meisje reageerde positief terug op de vraag wat Rochendil  stelde. Hij vond het fijn om te horen dat het meisje oké was. Rochendil zag dat het meisje gelukig ook goed reageerde op de andere paard en ze begon het paard te aaien.  Het meisje zei op eens uit het niets “Mijn zus heeft me geleerd dat ik niet met vreemden mee mag gaan,” zei ze op een vrolijke toon. “Ik ben Cathy. Hoe heten jullie?” zei het meisje. “Hoi Cathy, ik ben Rochendil. Als je wilt kan je ook met mij mee.” Waarschijnlijk ging Cathy toch niet met Rochendil mee, maar oke hij had het tenminste vriendelijk aangeboden. Rochendil kon begrijpen  dat Cathy nu wel moe zou zijn en en in een warm bed zal liggen. Rochendil heeft maar geluk dat zijn huis nu nog zo’n tien minuten lopen is. “Hoe oud ben je eigenlijk Cathy?” vroeg Rochendil nieuwsgierig. Volgens Rochendil leek Cathy wel rond de leeftijd te zitten van een zes jarige, maar ja dat soort dingen wist je pas zeker als je het vroeg.

Zijn paard genoot van het aaien en tilde later zijn hoofd rustig aan op om het kind niet pijn te doen. Cryler klopte de hengst rustig op zijn hals en had de blikken van de jongen die zich Rochendil noemde wel, maar van de vacht van de wolven zou hij leer laten maken en die verkopen. Zo kreeg hij ook geld in het laadtje. Het meisje heten dus Cathy?! [b]'Je hebt een verstandige zus Cahty, maar soms moet je vreemden ook kunnen vertrouwen. Mijn naam is Cryler Pointer. Zolang jij het hier voelt of iets klopt of niet dat moet je aktijd volgen.'[b] zei Cry en tikte even bij zichzelf op zijn hart. Het gevoel dat daar vandaan kwam was erg belangrijk en zelden had je het dan mis. Zijn blik gleed even over hun omgeving. Reno snoof en schraapte met zijn hoef. Cryler had de verandering in de lucht ook op gemerkt. Er was iets dat hen in de gaten hielt. Cryler hielt het gevest van zijn zwaard niet vast, maar stond wel al klaar voor een mogelijke aanval met zijn magie. Mocht het er van komen zou deze zich wel twee keer bedenken om nu aan te vallen? Rochendil leek hem een aardige jongen, maar toch het bos bleef een onherbergzaam gebied dat zich niet snel prijs gaf en zo iedereen die zich erin op hielt konden een potenseel gevaar vormen? Niet dat Cry Cathy en Rochendil voor gevaar aan zag, maar ze zaten nu in hetzelfde schuitje en dan waren ze op elkaar aan gewezen...

Cathy hield haar teddybeer weer stevig vast met beide handen, terwijl ze haar blik over de twee vreemdelingen heen liet glijden. Waren ze te vertrouwen? Voor een zesjarig kind leek iedereen betrouwbaar. Zij was geen uitzondering. Toch luisterde ze naar de woorden van haar oudere zus, wetend dat ze anders problemen kon krijgen. “Hoi Cathy, ik ben Rochendil. Als je wilt kan je ook met mij mee.” De man waar ze als eerst tegen aan was gelopen, had zijn aandacht nu op haar gevestigd, hoewel ze dat niet heel duidelijk kon zien, omdat ze haar vuurtje had gedoofd. Wederom was het stikdonker voor haar, maar de moeite om opnieuw een poging te wagen haar levensvuur te gebruiken deed ze niet. Een kinderlijke glimlach sierde al snel rond haar lippen, waarbij ze haar tanden ontblootte en naar Rochendil keek, om te laten zien dat ze hem gehoord en begrepen had. 'Je hebt een verstandige zus Cathy, maar soms moet je vreemden ook kunnen vertrouwen. Mijn naam is Cryler Pointer. Zolang jij het hier voelt of iets klopt of niet dat moet je altijd volgen.' Cathy keek toe hoe de tweede man, Cryler genaamd, tegen zijn borst klopte, aangevend dat hij zijn hart bedoelde. Haar glimlach werd ietsje breder toen hij dit had laten horen, waarbij ze probeerde te bedenken wat ze nu precies moest doen. Ze wilde eigenlijk heel graag dit bos uit en in een warm bedje liggen, maar ze wilde eigenlijk ook heel graag haar zus terugvinden. Helaas was wel weer gebleken dat ze haar verloren familielid hier absoluut niet kon vinden. Wat zei haar hart dus? Moest ze hier blijven, in de verloren hoop haar zus te weerzien, of moest ze met Rochendil en Cryler mee?

Voor ze hier echter antwoord op kon verzinnen, kreeg ze een vreemd voorgevoel. Een goed gevoel was het absoluut niet. Als ze heel eerlijk was, wilde ze nu niets liever dan hier vertrekken. Ze voelde zich ontzettend bekeken en de vreemde geluiden in dit bos maakte het er niet beter op. “… Misschien moeten we toch maar gaan…” mompelde Cathy, terwijl ze een stap naar achteren deed. Het was echter al te laat. Het iets wat hen daarnet had aan blijven kijken, kwam al snel tussen de bomen vandaan. Met de scherpe snavel en de vier vreemd gevormde, scherpe klauwen, kwam dit wezen erg dreigend over. Dit was geen simpele, uit de kluiten gewassen wolf. Dit was een hippogrief. Een jonge, dat wel, maar zelfs die konden gevaarlijk zijn. Bovendien was het geen baby hippogrief, maar het was te vergelijken met de pubers van de mens. Natuurlijk wist het kleine meisje niet wat het was, maar ze wist wel dat deze situatie niet in de haak was. Zeker nadat het wezen een ijzingwekkend geluid maakte, die alleen maar meer angst hoorde te zaaien bij de doorsnee mens. Paniek en adrenaline baanden zich al snel een weg door het kleine lichaam van Cathy, waardoor ze geen andere uitweg meer zag dan haar teddybeer op te roepen. Ze wekte in één keer, zonder falen, haar levensvuur op en stuurde de energie door naar het kleine knuffeltje in haar handen, waarna ze deze de lucht inwierp en het begon te groeien. Vlammen verschenen al snel om het pluche beest, die tientallen keer zo groot werd dan hij in teddyvorm eigenlijk was. Pas toen ze het enorme, vurige gestalte van de beer zag, kwam herkenning in haar naar boven en voelde ze zich trots. Het was haar gelukt. Het was haar gelukt! “Yay! Cuddles!” riep ze blij, waarbij ze in haar handen begon te klappen van vreugde. De beer gromde luid, overstemde de hippogrief en keek deze woest aan. Niemand kwam zomaar aan zijn eigenares zonder ervoor te boeten.

OOC: Excuus voor de laatheid xD

Cathy glimlachde naar Rochendil na dat Rochendil zich zelf had voorgestelt aan haar, nadat Cryler zichzelf had voorgestelt kwam er een bredere lach op haar gezichtje.  Voor dat Rochendil kon antwoorden hoorde hij dat Cathy mopelend zei “Misschien moeten we toch maar gaan,” Ze stapte naar achteren en voor dat Rochendil het wist zag hij een hippogrief uit de bossen springen.  Op dit momente baalde hij enorm dat hij alleen, maar een healer was en geen andere krachten of andere dingen had, zoals een wapen, want het enigste wat hij nu kon doen is toe kijken en wachten dat de strijd is afgelopen en misschien dat die kon healen, maar dat was ook nooit zeker.  Voordat Rochendil naar Cathy kon gaan om haar in bescherming proberen te brengen, want hij dacht dat Cathy nog niet genoeg evaring en training had gehad om nu te kunnen vechte. Hij zag dat Cathy haar teddy beer in de lucht had gegooid met vuur om hem heen in de lucht veranderde hij in een beer en lande op de grond. Toen hij op de grond was geland riep  Cathy  blij “Yay! Cuddles!”  Rochendil was even in de war dit had hij nooit van zijn leven gezien. Hij wist amper dat het kon . Hij keek vol bewondering naar Cathy en Cuddles hij was benieuwd hoe het zal zijn en wat er zal gebeuren.

Rust bleef nooit lang in dit woud. Cryler wist dat heel goed. Niet alleen wolven huiste hier, maar nog veel meer wezens. De tanden van de wolvenkop begonnen hem nu echt te irriteren, maar die moest snel van zijn schouder af gehaalt worden en het liefste nu dan later. Maar zijn blik bleef op het kleine Meisje liggen net als zijn vriendelijke glimlach op zijn lippen bleef liggen. Wat er gebeurde nadat Cathy besloten had dat ze moesten vertrekken sprong er een Hippogrief uit de struiken waardoor Cryler het liefste voor Cathy gesprongen was om haar met geheven zwaard te beschermen, maar Hij reageerde veel te traag met die kop op zijn schouder en de pijn begon ook steeds meer vormen aan te nemen. "Verdulleme die kop bezorgt mij meer kopzorgen dan elke andere verwonding!" dacht Cryler mopperend, maar hielt zijn mond dicht. Wat Cathy deed was formidabel, maar met Magie kon je zowaar alles mogelijk maken. Dat had hij in zijn geboorte land wel meegemaakt. Cry tikte Rochendil op zijn schouder. 'Zo te zien heeft het kleine meisje toch nog wat noten op haar zang tot nu toe, maar help me even van die kop af. Ik had hem zelf wel verwijdert als het niet zo zwaar was geweest?' vroeg Cryler aan het einde en was best benieuwd naar hoe het meisje zich uit deze sirutatie zou redden anders kon Cryler als nog inspringen als Cathy het niet halen scheen te doen, maar Cryler ging daar niet van uit.

Beide mannen kwamen niet in actie. Waarom wist ze eigenlijk niet, maar daar had ze op het moment toch geen oog voor. Waar ze wel oog voor had, was haar inmiddels levensgrote beer. Het was alweer een aantal dagen geleden voor ze hem voor het laatst had gezien in deze vorm, hoewel de situatie toen anders was. Cathy had zich eenzaam gevoeld en dat was één van de weinige redenen waarmee ze hem op kon roepen. Gevaar was daar ook één van en ze moest toegeven dat ze nu in gevaar was. Cuddles liet een lage grom horen, waar de hippogrief antwoord opgaf door hetzelfde te doen. Geduld had ze beer echter niet, want zodra zijn doelwit begon te grommen, bewoog hij al één van zijn klauwen richting het wezen. Deze kon de scherpe nagels van Cuddles nog maar net ontwijken en ging daarna ook over in de aanval. Zijn snavel klemde zich algauw om de bruine, behaarde arm van de beer, maar die voelde er eigenlijk toch niks van. In tegenstelling tot andere levensvormen, bezaten de dingen die Cathy opriep geen spieren en zenuwen. Het enige wat hen deed leven was het levensvuur van haar die ze aan hen schonk. Pijn voelden ze dus niet, evenals andere fysieke gevoelens. Cuddles zwaaide met zijn vrije klauw naar het hoofd van de hippogrief, die niet veel later een flinke snee tussen zijn ogen had staan. Toen het beest hem van schrik losliet, greep hij zijn kans door hem vast te pakken en weg te slingeren. De hippogrief kwam met een plof op de grond terecht, stond op en overwoog zichtbaar zijn kansen.

Hij koos ervoor verder te vechten, hoewel dat waarschijnlijk niet de juiste keuze was. Cuddles was, als volwassen beer, overduidelijk sterker dan een puberende hippogrief. Maar dat zou een trots wezen vast niet onder ogen willen komen. “Pak hem, Cuddles!” riep Cathy naar haar strijder, terwijl deze haast onderuit werd gehaald door zijn tegenstander. Het dier was op hem afgestormd en probeerde hem neer te beuken, wat hem bijna was gelukt als Cuddles zijn voeten niet had verplaatst. Een kopstoot volgde, maar die had weinig effect omdat hij toch geen pijn voelde. Ondanks dat verloor de beer wel zijn evenwicht en kwam alsnog op de grond terecht. Een grom ontsnapte bij zowel hem als Cathy, waarna het meisje woedend haar handen tot vuisten balden. Vervolgens opende ze eentje en liet vlak boven haar handpalm weer vuur verschijnen. Woede was een voedende factor bij haar magie, zeker omdat het met warmte te maken had. Tenminste, hoe kwader ze werd, hoe warmer ze het kreeg. En daarmee kon ze weer vuur laten verschijnen. Iets wat nu ook gebeurde. Het meisje richtte haar hand op de hippogrief, maar ze hield het vuur nog even vast, hopend dat ze het nog wat kon laten groeien. In de tussentijd was Cuddles alweer opgestaan en was luid grommend op zijn tegenstander afgerend. Terwijl de snavel van het wezen opnieuw ergens z’n lichaam in werd geboord, greep hij het dier om zijn middel vast en gooide hem achter hem door op de grond. Luid gejank weerklonk, aangevend dat de hippogrief pijn had van deze aanval, waarna deze moeizaam overeind kwam. Een laatste blik werd op hen geworpen, voordat hij weer tussen de struiken verdween en niet meer tevoorschijn kwam.

Een opgeluchte zucht was nu op z’n plaats geweest, maar het enige wat Cathy deed, was het vuur in haar handpalm laten verdwijnen. Vervolgens rende ze op Cuddles af, die er nu maar kalm bijstond, en sprong in de beer zijn armen. Lachend knuffelde ze hem en wreef haar hoofd zachtjes tegen zijn zachte vacht aan. Wat had ze dit gemist, zelfs al waren het slechts een paar dagen van eenzaamheid geweest. “Captain Cuddles is de beste!” lachte ze, vergetend dat er nog meerderen aanwezig waren, wat niet eens alleen Cryler en Rochendil hoefde te betekenen.

Rochendil voelde dat er iets op zijn schouder tikte, dus hij draade zich om en zag dat Cryler langs hem stond, dus het leek hem logisch dat het Cryler was die op zijn schouder tikte.  “Zo te zien heeft het kleine meisje toch nog wat noten op haar zang tot nut toe, maar help me even van die kop  af. Ik had hem zelf wel verwijdert als het niet zo zwaar was geweest.”zei Cryler.  Rochendil pakte zijn water kruik en zei “Is goed.” Hij begon maar eerst de wolven hoofd van zijn schouder te halen, zodat die de wond kon healen.  Eenmaal de wolven kop van Cryler schouder afgehaald te hebben , draaide hij de dop van zijn kruik af en goot water op zijn hand tot dat er genoeg water op zijn hand bleef om die enorme wond op Cryler zijn schouder  te healen. Rochendil vond het al knap dat Cryler het zo lang had vol gehouden.  Rochendil plaatste zijn hand op de wond en haalde diep adem en deed zijn ogen dicht en gaat verder met rustig in en uit ademen, wachtend tot dat de wond dicht was.  Na een tijdje haalde hij de hand van Crylers schouder af en deed zijn ogen weer open.  Hij was blij van het feit dat het in een keer gelukt was.  Rochendil keek even de kant op waar Cathy stond en zag dat het gevecht voor bij was. En Het meisje rende naar Cuddles sprong in de armen van de beer. Rochendil was blij om te zien dat de kleine meid het goed kon vinden met haar vechtgenoot.

Dante was in het Elstar bos om wat klein wild te vangen en een paar planten te oogsten om zijn voorraden aan te vullen. Na een paar uurtjes hoorde hij ineens geschreeuw en meende zelfs gegrom van een beer te horen. "Wat raar, deze komen helemaal niet in dit gedeelte van het bos, dit is het gebied van de wolven" zei Dante tegen zichzelf. Hij klom een boom in en hupte van tak naar tak, hier en daar een tak laten buigen zodat deze te bereiken was, van boom naar boom, naar de plek waar het geluid vandaan kwam.
Al gauw zag hij het gebied verlicht door vuur en iets anders dan vuur, het was feller, hij kon niet zo 1 2 3 bedenken wat het was. Hop, hop hop, weer een paar bomen verder en hij zag 3 gedaantes, 2 volwassenen en 1 van een kind of dwerg, hij kon het niet goed zien door het licht.

Wel zag hij dat een van de gedaantes iets op zijn schouder had wat de andere gedaante eraf haalde, "Een wolvenhoofd! Ze zijn aangevallen". Toen zag hij de andere gedaante de handen naar de schouder brengen en er kwam een zacht schijnsel vantussen de handen komen. Een luid gegil van een hippogrief en gegrom van de beer weerklonk door het bos. Zich afvragend wat dat zou kunnen zijn kwam er ineens een 4e gedaante vanuit de schaduw. "Is dat...? Nee dat kan niet! Het is een beer!" De kleine gedaante sprong in de armen van de beer.
"Intressant. Ik denk dat ik nog even mooi blijf zitten en dit tafereel even bekijk" dacht hij bij zichzelf.