» Magic: Sound Manipulation » Details: Het vermogen om geluid te controleren, creëren en manipuleren. Met haar magie kan Lesaiah haar stem versterken tot op het punt waar ze vijanden omver kan blazen of voorwerpen op kan blazen. Ook kan ze, door geluidsgolven achter zich te creëren, haar snelheid enorm vergroten. Ze kan zichzelf en anderen omhullen in een geluidsbarrière die vrij weinig aanvallen doorlaat. Hoewel Lesaiah's magie het best werkt als ze haar stem gebruikt, kan ze indien nodig ook met andere geluiden werken. Zo kan ze met haar voet de grond breken en met haar handen geluidsgolven manipuleren. » Class: Fighter
» Build: Ze is slank gebouwd, met spieren die niet heel duidelijk zichtbaar zijn. Groot is ze niet, waardoor haar duidelijke borsten en heupen en billen zorgen voor een zandloperfiguur wat niet te missen is. » Hair: Lange, lichtbruine lokken reiken tot op haar middel. Het heeft een grove slag als ze er niets aan doet en is bijna onmogelijk om fatsoenlijk in een staart te doen, dus laat ze het los hangen. » Eyes: Haar ogen zijn heldergroen, maar bevatten schakeringen smaragd, jade en ook wel eens goud. Het zijn aparte ogen die eigenlijk meteen je aandacht trekken, iets wat prettig is aangezien mensen haar dan recht aankijken als ze met haar praten. » Scars: Ze heeft wat kleine krasjes over haar armen lopen, maar weinig bijzonders. Het enige echt opvallende haar lichaam is haar tatoeage. Hij zit op haar linkerheup en loopt van het midden van haar bovenbeen tot de top van haar heupbeen. » Clothing: Hoewel ze duidelijk de voorkeur geeft aan jurken en andere vrouwelijke fladderdingetjes, is het gewoon niet praktisch als ze rondtrekken. Ze draagt dus voornamelijk simpele kleding. Veel tunieken en leggings, in de winter met een dikke wollen jas/mantel. Zachte leren laarzen zijn een must, maar verder heeft ze weinig eisen. » Extra: Les heeft Alejandro’s rode sjaal nog steeds, maar schaamt zich er eigenlijk ontzettend voor. Ze draagt hem alleen als ze bang is.
» Character: Op het eerste gezicht is Lesaiah onvoorspelbaar en wisselvallig. Je kan ook zeker zeggen dat haar emoties om de minuut omslaan en haar beslissingen vaak impulsief zijn, maar hoe langer je met haar doorbrengt, hoe meer je leert te voorspellen wat haar volgende actie zal zijn. Het is echter niet makkelijk om door die eerste indruk van onvoorspelbaar en onmogelijk heen te komen, want ze is niet bepaald een open boek. Les’ verleden heeft ertoe geleidt dat ze bijna niemand vertrouwd en dat ze liever op zichzelf is. Hoewel ze niet antisociaal is, spreekt ze weinig tegen vreemdelingen en is haar vertrouwen moeilijk te winnen. Weet je dan toch door die barrière heen te breken, dan kom je erachter ze het schild van onvoorspelbaar en taai ophoudt om te verbergen dat ze eigenlijk ontzettend gevoelig is, om maar te zwijgen over het trauma wat ze heeft opgelopen toen haar ouders stierven. Als enige meisje in het team is ze gewend geraakt aan het rondhangen met jongens en kan ze aardig haar mannetje staan. Ze is ontzettend trots en zal extreem ver gaan om haar eer te verdedigen. Ze schaamt zich snel voor dingen en bloost nog veel sneller. Deze combinatie heeft ertoe geleid dat ze – niet eens aan zichzelf – wil toegeven dat ze al heel lang van Alejandro houdt en hem als veel meer dan een vriend ziet. Ook heeft Les een probleempje met autoriteit. Wel, eigenlijk met iedereen die beter denkt te zijn dan anderen of probeert macht over haar uit te oefenen. Arrogante zakken dus. Dit is natuurlijk een vooroordeel, dat elke aristocraat arrogant is, maar ze is nogal koppig in haar overtuiging. Dat is nog iets: Lesaiah is ontzettend koppig en haar ervan overtuigen dat ze fout zit is nogal moeilijk. Weer een gevalletje van haar trots. Als laatste is de dame ontzettend muzikaal. Iets wat samenhangt met haar magie, waarschijnlijk, maar ze heeft van zichzelf een prettige stem en neuriet bijna altijd. Ze bespeelt een aantal instrumenten en kan aardig zingen. Geef haar een gelegenheid en ze zingt met alle plezier de hele nacht lang.
» Past: Sommige mensen volgen hun hart waar het hen leidt. Lesaiah’s moeder liet zich door haar hart meeslepen naar een land wat ze niet kende, naar een man van wie ze hield. Haar familie, haar land, haar hele leven liet ze achter. Ook haar magische vermogens liet ze achter. Niet letterlijk natuurlijk, maar ze beloofde haar man om de krachten nooit te gebruiken. Het land waar hij vandaan kwam was namelijk geen land waar magie de standaard was – sterker nog, men verachtte magiërs. Lesaiah’s vader was een van de weinige mensen die de magie accepteerden en de enige reden dat hij het accepteerde was de liefde voor zijn vrouw. De twee waren gelukkig samen, ondanks de culturele verschillen. Ze hadden hun discussies en hun ruzies, hun goede en hun slechte tijden. De vrouw paste zich goed aan, raakte gewend aan de afwezigheid van magie en maakte na haar huwelijksnacht nooit meer gebruik van magie.
In hun huwelijk werd duidelijk dat het stel kinderen wilde. Nu hadden ze dat al lang geweten, maar de tijd begon te dringen. Lesaiah’s moeder naderde de dertig en vanaf die leeftijd werd kinderen krijgen riskant. Ze hadden echter geluk; na een halfjaar van proberen werd Lesaiah’s moeder zwanger. Ze was achtentwintig, leefde inmiddels zo’n vijf jaar in dit land en was haar magie nog niet vergeten, maar had er geen rekening mee gehouden dat haar kind half Esciaans en dus half magisch zou zijn. Na acht maanden en twee weken werd het meisje geboren, een gezonde – hoewel kleine – baby met de zachte bruine haren van haar vader en de sprankelende groene ogen van haar moeder. Het werd al gauw duidelijk dat hun dochtertje meer van haar moeder had dan ze van haar vader had. Niet alleen leek ze als kleuter al op haar moeder, ze bezat duidelijk magie. En in tegenstelling tot haar moeder, die bewust had gekozen om haar magie te verbergen, kon de driejarige Lesaiah het niet in de hand houden. En dat deed ze dus ook niet. De reeds koppige en opstandige kleuter vond het alleen maar leuk om dingen omver te blazen met haar magie en liet zich zeker niet tegenhouden door de regels die haar ouders opstelden. Het duurde niet lang voordat mensen het opmerkten. Eerst waren het de buren, die klaagden over het lawaai wat het meisje maakte. Toen werden het de kinderen die met Lesaiah speelden. Ze vertelden hun ouders over wat Lesaiah kon doen – anderen omduwen als ze niet in de buurt was, heel hard krijsen, ruiten breken door er naar te wijzen – en de ouders begonnen hun kinderen te verbieden om te gaan met “die halfbloed”. Daarna werden het mensen van belang. Agenten, de huisbaas, de lerares van groep een – allemaal begonnen ze het een met het ander te verbinden. En geen van allen reageerden er positief op. Lesaiah’s lerares vertelde haar op een dag dat ze een heksenkind was en niet meer terug hoefde te komen naar school, want heksen deden mensen alleen maar pijn. Door die opmerking werd het duidelijk dat als haar ouders haar normaal op wilden voeden, ze dat in een andere omgeving moesten doen. Dus ze pakten hun spullen en lieten ze de stad achter zich.
Het gezin vestigde zich in een rustig dorpje ver van de stad waar ze eerst hadden gewoond. De enige persoon die ze daar kenden was Lesaiah’s grootmoeder van vaderskant. Lesaiah werd binnenshuis gehouden en ging niet meer naar school. Voor het meisje was het een ontzettende schok. De verhuizing, de afzondering, alles. Het had wel een effect – ze had geleerd wat haar magie deed. Lesaiah’s kinderbrein had de conclusie getrokken dat als ze magie gebruikte, ze daarvoor werd gestraft door alles af te pakken en niet meer naar buiten te mogen zonder haar moeder of haar vader. Verhalen verspreiden zich echter als een wild vuur en zelfs in het afgelegen dorpje was het gezin niet helemaal veilig. Hoewel de meeste mensen de verhalen beschouwden als onzin, was er een man die wél geloofde in de verhalen over een klein meisje dat dingen deed exploderen door ernaar te wijzen. Die man heette Daylano Chrisstoffer Geovani del Guerra, maar Lesaiah kende hem als meneer del Guerra. Toen ze hem voor het eerst ontmoette vertelde hij haar dat hij een zoon had van haar leeftijd. Hij kon ook dingen doen die anderen niet konden. Lesaiah reageerde door te zeggen “dat het haar speet te horen dat hij ook vervloekt was” want zo was het meisje het gaan zien – haar magie was een vloek die haar afsneed van de buitenwereld. Ondanks haar recente haat jegens haar krachten, liet ze hem zijn onderzoekjes doen. Hij stelde haar veel vragen – over haar krachten, over wat ze dacht en deed, over haar ouders, over alles. Een paar keer liet ze hem zelfs zien wat ze kon doen. Hoewel het meisje niet begreep wat hij nu precies met die informatie wilde, was ze gewoon blij dat ze iemand had om mee te praten. Al gauw begon ze uit te kijken naar de dagen dat meneer del Guerra op bezoek kwam.
Maar op den duur was de onderzoeker niet de enige die de verhalen geloofde. Verhalen over een gezin wat haastig hier was komen wonen, met een dochter die nooit buiten kwam. De Esciaanse afkomst van de vrouw riep ook vragen op. Op een avond ging het mis. Kleine Lesaiah was nog op, want del Guerra zou die avond nog langskomen. Het gezin zat samen aan tafel, Lesaiah’s vader lezend en haar moeder hielp Lesaiah met een borduurwerkje. De klop op de deur kwam niet onverwacht – zoals al eerder gezegd verwachtte het gezin del Guerra. Dat was echter niet degene die geklopt had. In plaats van de bekende gestalte van meneer del Guerra stonden er drie dreigende gestaltes in de deuropening. De voorste man trok een mes en stak Lesaiah’s vader in zijn middenrif, waarna hij woordeloos en geschokt naar achteren strompelde en neerviel. Geschokt door het geluid keek haar moeder op, om haar man doodbloedend tegen de muur te zien liggen. In een impulsieve beslissing viel haar moeder de man aan, maar de bijl in de handen van de man raakte haar hals en ook zij viel neer. Lesaiah was in shock, kon niets doen dan toekijken. Haar doodden ze echter niet. Bang en geschokt en niet-begrijpend wat er aan de hand was werd ze vastgebonden en meegenomen. Ze wist niet waar ze naartoe gingen of waarom ze werd meegenomen, het enige wat ze zich besefte was dat ze in gevaar was en hulp nodig had. Instinctief liet ze geluid achter. Haar zachte, maar duidelijk dringende roep om hulp. De drie mannen namen haar mee naar een hutje, waar ze haar achteloos op de grond smeten. Twee van de mannen bleven bij haar, de derde verliet de kamer. Trillend, bang en buiten adem van angst lag ze op de grond van het hutje, bijna zeker dat haar leven nu over was. De mannen praatten. Lesaiah begreep het verhaal van de mannen niet goed, maar ze maakte eruit op dat zij niet het doelwit was geweest – dat was haar moeder geweest. Dat Lesaiah nog te jong was. De ene man was kwaad op de ander omdat hij de vrouw had gedood, waarna de ander zich verweerde door te zeggen dat ze zich had verzet. Een zachte klop op de deur verbrak het gesprek tussen de mannen. Een van de twee mannen stond op, opende de deur. Lesaiah kon niet zien wat er was. Ze hoorde slechts een zacht gehuil en de stem van een jongen. Nee, wilde ze roepen, ga weg. Ze zullen jou ook doden. Maar haar stem was bevroren in haar keel, afgeknepen door de gebeurtenissen hiervoor. Maar in plaats van de schreeuw van een stervend kind hoorde ze een gorgelend geluid en een lichaam dat op de grond viel. De man nog in de kamer bij haar vroeg waar de ander bleef, liep daarna naar de deur toe. Ook hij werd aangevallen – Lesaiah had de conclusie getrokken dat dat de enige mogelijke optie was voor de geluiden. Ze draaide haar hoofd naar het lawaai en toen zag ze hem voor het eerst. Hij was ongeveer net zo oud als zij, met wit haar en doodenge rode ogen. De ogen zelf waren niet eng, maar de blik erin jaagde haar angst aan. Hij stak de tweede man als een bezetene met een mes. Toen de man dood was, leek hij even op adem te komen. Daarna kwam hij op haar af. Ze herkende hem op dat moment – hij moest meneer del Guerra’s zoon zijn. Het witte haar, de rode ogen, precies zoals hij was beschreven door zijn vader. Het kalmeerde haar dat hij er was, zelfs al had ze hem net twee mannen zien doden. Hij hielp haar met de touwen, stelde zich toen voor als Alejandro. Zij gaf hem ook haar naam, vertelde hem toen vlug dat er nog een man was – ze wist echter niet waar hij was. Dat raadsel loste zich sneller op dan ze verwacht had. Achter Alejandro doemde de derde gestalte op en voordat de jongen weer bij zijn mes kon komen, schopte de man haar redder weg. De man legde zijn hand om de keel van de jongen en hield met zijn andere hand een mes voor zijn gezicht, maar het mes hield de jongen tegen. Lesaiah, niet wetende wat ze moest doen, krabbelde moeizaam op en greep naar Alejandro’s mes. Met beide handen greep ze het vast, trillend van angst. Ze wist wat ze moest doen. Ze moest de man steken, hem doden. Maar ze kon het niet. Hij schreeuwde naar haar, haalde daarbij zijn gezicht open. Haar ogen verwijdden zich van angst. De jongen zou sterven als ze nu niet wat deed – dus deed ze wat. Met alle kracht die er in haar trillende benen zat zette ze zich af, boorde ze het mes diep in de rug van de man. Bloed spatte op haar handen, de man zakte ineen. Niet lang nadat Lesaiah haar eerste man gedood had, werden de twee gevonden door Alejandro’s vader. Het was dat moment dat het meisje zich begon te realiseren wat er allemaal veranderd was. Haar ouders waren dood. Haar leven was kapot. Van de ene op de andere seconde huilde ze ongecontroleerd. Alejandro sloeg zijn rode sjaal om haar heen, een vorm van haar troosten. Het is haar kostbaarste bezit geworden.
In de dagen na het bloedbad kwam Lesaiah tot de bittere conclusie dat het leven door moest blijven gaan. Ze ging bij haar grootmoeder wonen. Ondanks dat deze lief en zorgzaam was, viel het leven Lesaiah zwaar. Haar grootmoeder was vaak te zwak om gewone huishoudelijke taken uit te voeren en de achtjarige Lesaiah was dus de aangewezen persoon om deze te doen. Lichtpunten van haar nieuwe leven was de afzondering – die was verdwenen. Ze begon naar school te gaan op dagen dat haar grootmoeder niet al teveel hulp nodig had en haar band met Alejandro groeide uit tot een vriendschap. Haar afkeur voor magie zwakte ook weer af en heel soms, als ze met z’n tweeën waren, dan liet ze zichzelf gaan en maakte ze muziek zonder instrumenten. Hij werd haar beste vriend en ze had geen enkel geheim wat ze niet met hem deelde – op het geheim van haar moeder na. Waar haar moeder vandaan kwam. Want in Lesaiah’s leven leek dat altijd de rampen te veroorzaken – het land waar haar moeder had geleefd voordat ze met haar vader was getrouwd. Het meisje was, kort gezegd, gelukkig genoeg. En dat was ze waarschijnlijk ook gebleven als er niet een vreemdeling in het dorp was komen wonen. De jongen heette Niro en dat wist Les alleen omdat hij het voor elkaar had gekregen om haar appelboom in de fik te steken, waardoor hij was afgebrand en ze dus zonder appels zat. Niet bepaalde een slimme actie, want vergeven en vergeten zat niet in haar woordenboek. Haar beste vriend was echter in de ban van de jongen en zijn vuurvingers. In het begin weigerde ze dus om met Alejandro mee te gaan naar Niro. Daarna ging ze wel mee, maar was ze niet bepaald aardig tegen de jongen. Pas toen duidelijk werd wáárom de jongen zo ontzettend interessant voor Alejandro was, werd Lesaiah wat minder onaardig. De jongen was ook een magiër. Een vuurmaker. Nu waren ze met drie. En de drie werden een team. Alejandro was de leider. Hij was een jaar ouder dan zij, dus was het alleen maar logisch dat hij de leiding nam. Lesaiah oefende met haar krachten, begon ze te begrijpen en zelfs te gebruiken voor andere dingen dan muziek maken. Waar haar kracht heel lang alleen explosief was geweest, oncontroleerbaar, werd het nu een kracht die ze kon hanteren. De controle over haar magie gaf haar het vertrouwen dat ze er goede dingen mee kon doen, mensen kon helpen.
Dat was echter onmogelijk in het dorp waar ze opgegroeid waren, omdat men de gaven van de drie vreesde en verachtte. Dus toen ze allemaal achttien waren geworden, kochten ze ieder een paard en vertrokken ze uit het dorp waar ze waren opgegroeid. Voor Lesaiah was het een bevrijding, waren de herinneringen aan het dorp alleen maar pijnlijk. Ze was blij te vertrekken. Hun missie om mensen te helpen verliep echter stroef – niemand wilde de hulp van drie jongelingen met bovennatuurlijke krachten. Ze werden van dorp tot dorp gejaagd, richtten soms meer schade aan dan ze hadden willen voorkomen. Lesaiah begon aan hun plannen te twijfelen, was niet zo optimistisch als Alejandro of Niro. In dit land zouden ze geen open armen vinden, realiseerde ze zich. Dus ze gaf haar laatste geheim prijs. Haar moeder kwam uit een land vol magie. Escia, heette die plaats, en magie was er normaal. Iedereen had het. Misschien dat ze daar helden nodig hadden en zelfs als ze geen helden nodig hadden, dan accepteerde men hen daar tenminste. Dus zetten ze koers naar het onbekende land waar Lesaiah’s moeder vandaan kwam, hopend op een beter leven.
Cathy
Aantal berichten : 144 Registratiedatum : 30-04-13
Magiër ID Leeftijd: 6 years~ Guild: - Rang: Rang E
Onderwerp: Re: Lesaiah Estelle Branciati do aug 29, 2013 7:42 am
