Alejandro Michelangelo del Guerra

 * Al: gewoon een kortere versie van zijn naam.
* Shadow: omdat de materie die hij maakt altijd vrij donker is en soms van lucht lijkt te zijn, een beetje doorzichtig dus. 

Vierentwintig jaar

 Mannelijk  

Heteroseksueel

Nergens, hij is eigenlijk een soort van zwerver; maar vrijwillig.

Een paard, een Peruvian Paso, met de naam Fluttershy.  

Er zijn twee dingen die gelijk zult opmerken wanneer de man voor je staat: het feit dat hij erg groot is met zijn 1.92 meter en dan ook nog eens het feit dat hij een albino is. Zijn bloedrode ogen in combinatie met zijn lengte en redelijk gespierde bouw laten hem altijd nogal intimiderend overkomen en omdat hij meestal vrij ernstig kijkt krijgen mensen vaak de verkeerde indruk. Ook zijn mensen geneigd om te denken dat hij veel heeft gevochten in zijn leven door al zijn littekens. De twee opvallendste zijn natuurlijk die op zijn gezicht: eentje die schuin over zijn mond loopt vanaf zijn kin tot halverwege zijn wang en eentje die over zijn en die over zijn neusbrug horizontaal over zijn neusbrug loopt. Verder zijn er ook aardig wat littekens te vinden op zijn rug en ook een paar op zijn armen, buik en zelfs benen; overal dus.
Omdat de man zich bekeken voelt en snel verbrand draagt hij vaak vrij bedekkende kleding, het liefst ook in een donkere tinten. Hetgeen wat hij het meest draagt is zijn pikzwarte cape, die een capuchon heeft die hij eventueel over zijn hoofd kan trekken. Als hij onder de mensen is, of gewoon op een missie, draagt hij altijd zijn masker. Deze reikt tot net over zijn neus, zodat zijn littekens niet zichtbaar zijn en om de een of andere voelt hij zich er dan wat fijner bij: dan kijken mensen hem niet zo vreemd aan.

Alejandro heeft eigenlijk twee persoonlijkheden lijkt het wel; eentje is rustig en beheerst, terwijl de ander koppig en onverantwoordelijk is. Het is niet zo dat hij een shizofreen is, maar meer dat hij weet wanneer hij serieus moet zijn en wanneer dit niet hoeft.
Als hij bij zijn vrienden is kan de man vrij kinderachtig zijn en vooral erg flauw. Zo plaagt hij ze graag en houdt gewoon van de reacties die hij daarmee krijgt. De reden dat hij deze zo fijn vindt is omdat hij dan zeker weet dat alles goed is, dat niemand zich rottig voelt of iets dergelijks. Het is ook een manier om iedereen even af te leidden, als een missie bijvoorbeeld finaal mis was gelopen.
Echter zal hij zich nooit als een klein kind gedragen op een missie of gewoon in de buurt van vreemdelingen. Hij heeft het gevoel dat het zijn verantwoordelijkheid is de anderen te leidden en ze daarbij ook een beetje representeert: hij mag zichzelf dus niet neerzetten als een idioot. Met die verantwoordelijkheid komt er ook bij kijken dat hij het zichzelf zou kwalijk nemen als iemand wat overkomt in zijn bijzijn, vandaar dat hij dit altijd probeert te voorkomen met een goed uitgedacht plan - maar het kan voorkomen dat zijn plan uiteindelijk toch niet zo waterdicht leek te zijn als hijzelf had gedacht.
Wat de man wel altijd zal zijn ondanks alle omstandigheden is erg koppig. Hij is weliswaar flexibel in belangrijke discussies, maar is het een bekgevechtje tussen hem en iemand anders: dan zal hij weigeren van zijn standpunt af te wijken. Hij verzint zo de meest onnozele argumenten om maar gelijk te krijgen. Vroeger was het zelfs zo erg dat hij zijn magie gebruikte om mensen in te laten zien dat hij weldegelijk gelijk had. In zijn wereldje, weliswaar. Het is allang wat afgezwakt, maar die koppigheid zelf blijft.

Dark matter

Alejandro is instaat om een onbekende materie te maken en hier van alles mee te doen. Onbekende betekent hier echter niet dat het nog niet is uitgevonden of ontdekt door de mensheid, maar dat het nog niet bestond totdat Alejandro het creëerde.
Het moet overigens niet verkeerd opgevat worden, want de man is niet instaat om echte levende organismen te maken. Hij kan de gestalten wel namaken en ze ook besturen, maar ze zullen nooit uit zichzelf gaan leven. Geluiden kunnen ze overigens ook niet produceren, de dingen die hij produceert zijn massief.

De man gebruikt zijn magie voornamelijk om er voorwerpen mee te maken die hij dan kan gebruiken, zoals bijvoorbeeld wapens - maar soms ook gewoon bestek. Kenmerkend is wel dat de voorwerpen die hij maakt altijd zwart van kleur zijn en ook een beetje doorzichtig lijken. Ook is hij instaat om extra lichaamsdelen te maken: zoals een staart of vleugels. Echter vergt dit erg veel moeite en concentratie omdat hij er een soort van mee verbonden moet blijven om ze te besturen. Dit betekent niet dat als hij bijvoorbeeld een wapen heeft gemaakt dit vast zit in die vorm: hij kan ze weer laten verdwijnen of ze van vorm laten veranderen, maar hij hoeft er niet constant een connectie mee te hebben.
Verder is hij ook nog instaat om een soort van zwevende bollen te maken gemaakt van zijn eigen materie die kleine projectielen afschieten. Eigenlijk zijn het kleine stukjes van de bollen zelf en je zult ook zien dat ze langzaam steeds kleiner worden. Ook komt het wel eens voor dat hij dubbelgangers van zichzelf maakt, maar ook deze zullen helemaal zwart zijn. Hij is wel instaat om ze te laten bewegen enzovoorts. Hieruit kun je afleiden dat hij de dingen die hij maakt ook zo kan manipuleren dat ze kunnen "zweven", het heeft veel weg van telekinese. Hij is instaat om enkel instaat om voorwerpen te manipuleren die gemaakt zijn uit zijn eigen materie, vals spelen gaat niet: zo kan hij dus niet een laagje om een voorwerp heen maken en het dan manipuleren met zijn gedeeltelijke telekinese.

Moeder: Michelle Christabella-Marie del Guerra †
Vader: Daylano Chrisstoffer Geovani del Guerra

Iedereen heeft behoefte aan een bepaalde vorm van vrijheid, zo ook de eerste generatie van de familie Claudel. Samen vertrok het echtpaar naar een gebied buiten Escia om daar te gaan wonen, een plek waar maar weinig magiërs waren. Naarmate de tijd verstreek kwam er steeds meer afstand tussen een afkomstige van de bloedlijn en Escia, daar kwam ook bij kijken dat de bepaalde genen steeds minder aanwezig waren door de mengeling van normale mensen en magiërs.
Jaren gingen voorbij en men was allang vergeten dat er zoiets bestond als magie. Vooral ook omdat het een onbekend fenomeen was in het dorpje waar een van de laatste Claudels verbleef. Michelle Christabella-Marie Claudel, die haar familienaam afstond en deze verving met een andere. Ze trouwde met iemand waar ze zielsveel van hield en dit was natuurlijk ook wederzijds. Zo kreeg ze de nieuwe familie naam: del Guerra. Geschonken aan haar door haar man Daylano.
De twee waren erg gelukkig samen, maar er bleek wel al snel een probleem te zijn: Michelle was vrijwel niet instaat om kinderen te krijgen. Vrijwel alles rondom dat concept werkte tegen en niks scheen te werken, wat ze ook probeerden. Dus gaven ze het op een gegeven moment maar op, ze waren gelukkig en daar ging het om; misschien was het ook wel een teken geweest?

Jaren gingen voorbij en eigenlijk waren de twee wel gewend geworden aan het hele kinderloze leven; ze hadden het geaccepteerd. Toch besloot toen juist het wonder te gebeuren: Michelle raakte in verwachting. Hoewel ze eerst niet zo goed wisten wat ze ervan moesten vinden, waren ze uiteindelijk dolblij. Helaas was de vreugde maar van korte duur. Het bleek al snel dat de zwangerschap teveel was voor de vrouw, ze ging er erg op achteruit – maar ondanks alles weigerde ze te stoppen. Ook dit zag de vrouw als een teken en ze moest en zou haar kind levend ter wereld brengen, geen prijs was haar te hoog.
En na die uitspraak werd al gauw duidelijk wat de prijs precies zou zijn: haar eigen leven.
Haar zoon werd gezond en wel ter wereld gebracht, maar Michelle zelf had deze verlaten. In ruil voor een gezonde zoon had ze haar eigen leven gegeven en had ze Daylano alleen achtergelaten met een kind. Een jongetje genaamd Alejandro, die vernoemd werd naar zijn moeder en de doopnaam Michelangelo kreeg.
In het begin ging alles nogal moeilijk: Alejandro was een moeilijk kind. Hij huilde abnormaal veel en dan niet eens om echte redenen of aandacht. Het leek alsof hij al doorhad dat zijn moeder er niet meer was en daarom huilde, huilde omdat zij er niet meer was.
Later, toen de spelregels duidelijk waren omtrent het kind, ging alles vele malen gemakkelijker. Eigenlijk werd de jongen zowaar een gemakkelijk kind. Hij was braaf, deed wat er gezegd werd – alleen zei hij nooit zoveel. Het duidde er niet echt op dat er iets aan de hand was, maar het baarde zijn vader wel zorgen. Zo wilde Alejandro ook nooit buitenspelen met zijn vriendjes, want eigenlijk had hij die niet echt. Wanneer zijn vader vroeg of er wat aan de hand was kreeg hij als enige antwoord terug: “Ik ben anders.” Wat zijn vader hiervan moest vinden wist hij niet, maar hij liet het maar even voor wat het was.
Wat dat precies inhield werd pas duidelijk wanneer de jongen een keer een bord liet vallen en dit kapotging. Ondanks dat Daylano het alles behalve erg vond raakte de jongen gewoon in paniek. Huilend en bijna hyperventilerend bleef hij maar zeggen dat hij het kon rechtzetten, dat hij dingen kon herstellen – alsof er nooit iets was gebeurt. Zijn vader probeerde hem tevergeefs gerust te stellen, maar erg veel zin had het niet: de jongen was gewoon doodsbang om gestraft te worden, ondanks dat zijn vader hem nooit iets had aangedaan. Zijn vader stopte pas wanneer hij zag wat de jongen deed: deze hield zijn handenpalmen dichtbij elkaar en liet er een klein zwart stipje in verschijnen, om ze vervolgens verder uit elkaar te halen en het stipje daarmee groter en platter te maken: het kreeg de vorm van een bord. Hierna pakte hij het vast en reikte het uit naar zijn vader, zei echter niks.
Hierna werd alles pas echt opgehelderd: waarom ze jongen zo in paniek raakte nadat hij het bord kapot had laten vallen, waarom hij altijd zo stil was en ook waarom hij zich anders voelde. Hij had zijn magie al eens eerder gebruikt, buitens huis. Dit werd echter verkeerd opgevat en hij werd bestempeld als heksenkind.
De juffrouw zag hem als een grof en vervelend kind en strafte hem voor ieder klein foutje dat hij maakte. Daarbuiten werd hij ook nog gepest buiten school, ook echt fysiek. De kinderen vonden het maar wat leuk om hem op te jagen en hem vervolgens te straffen voor zijn ‘anders-zijn’ als hij eenmaal op een doodlopende plek was gekomen. Bang dat ook zijn eigen vader het zou afkeuren had hij het geprobeerd voor hem te verzwijgen, probeerde voor zo min mogelijk overlast te zorgen en liet de man gewoon zijn ding doen en deed stilletjes altijd wat er van hem gevraagd werd.
Natuurlijk hoopte Alejandro op het beste, hoopte dat zijn vader het zou accepteren. Deze deed het ook wel: maar op zijn manier. Daylano vond de magie interessant en die interesse veranderde in een fascinatie. Een fascinatie zo groot, dat hij zelfs zijn eigen zoon begon te onderzoeken.

Een periode gevuld met eenzaamheid brak aan. Zijn vader had alleen nog maar oog voor zijn magie, op school bleef alles gewoon zijn gangetje gaan en eigenlijk had hij dus helemaal niemand. Hij voelde zich onbegrepen en als hij eerlijk was, werd hij behoorlijk moe van al die kinderen op zijn school. Dat was dus ook van de redenen waarom hij zijn magie meer begon te gebruiken. Als ze het niet zouden accepteren, dan zouden ze het maar moeten vrezen.
Ondanks die gedachte kon hij het niet. Hij was geen slecht persoon en hij weigerde om er een te worden. Hij zou het wel verdragen: het gepest, het fysieke geweld, de naalden die zijn vader in hem stak, de testjes die hij moest doen. Hij verdroeg het wel, een andere optie was er niet. Eigenlijk was het eerder dat hij de andere optie niet wilde kiezen, maar dat nam niet weg dat de jongen een tikkende tijdbom werd – ooit zou hij alles wat hij wegdrukte eruit moeten laten. En dat gebeurde eerder dan hijzelf had verwacht en ook op een plek waar hij het niet had verwacht.
Het begon allemaal met het geweldige nieuws dat er nog iemand zoals hem bleek te zijn. Niet precies, maar ook die persoon was instaat om dingen te doen die tegen de natuurwetten in schenen te gaan. Alejandro was dolblij dat zijn vader hem een keer mee wilde nemen naar die persoon. Eindelijk zou hij iemand ontmoeten die net zoals hij was, zou hij zich niet anders hoeven te voelen. Dit was ook in de tijd dat de lichamelijke tests waren gestopt, het was duidelijk dat op fysiek gebied de jongen helemaal normaal was. Dus leek het hem ook stug dat zijn vader iemand anders pijn zou hebben gedaan, daarbij was het ook geen echte pijn… Hij deed het voor iets goeds. Want als ze erachter konden komen wat er precies anders aan hem was: dan konden ze er misschien wat aan doen en kon hij normaal zijn.
Toch was de ontmoeting anders dan verwacht. Wanneer ze aankwamen bij het huis werd er niet geantwoord op het geklop op de deur, de enkele reactie was die van de deur zelf: die langzaam openging. Hetgeen wat er achter de deur schuilde leek wel op een nachtmerrie van iemand: twee lichamen, van volwassen mensen, die roerloos op de grond lagen. Rode vlekken hier en daar en voornamelijk rondom de lichamen. Zijn vader wist hij hoe hij moest handelen en riep tegen zijn zoon om hulp te halen, maar deze kon enkel kijken naar wat daar binnen was. Wanneer er nog een keer tegen hem geschreeuwd werd rende hij halverwege de zin weg, waarnaartoe wist hij niet: maar hij moest daar weg.
Hij stopte pas wanneer hij iets hoorde, een bepaald geluid. Het klonk rustig, maar er zat een ondertoon van ernst in. Het was niet bepaald luid en het waren ook geen dierlijke of menselijke geluiden. Totaal niet nadenkend volgde de jongen het spoor van het geluid, wandelde zo een bos in wat onbekend terrein was. Alsof hij gehypnotiseerd was door het geluid bleef hij maar lopen, dacht helemaal niet na – pas toen hij een huisje zag werd hij weer de realiteit in getrokken. Met het geluid nog op de achtergrond liep hij ernaar toe. Hij wilde weten wat er in dat huis was, want hij wist zeker dat het van daarbinnen kwam, maar hij verstijfde vlak voor de deur. Twee lage stemmen overstemden het geluid, wat nu zwakjes klonk – bijna alsof het afkomstig was van een dier dat langzaam aan het sterven was. Ze hadden het over de waarde van iets, een persoon; dat het meisje zelf nog te jong was en ze haar moeder hadden moeten pakken, maar deze hadden ze gedood omdat ze weerstand bood.
De connecties werden razendsnel gelegd: de eigenaars van die twee mensen daarbinnen hadden voor die nachtmerrie scene gezorgd die hij eerder had gezien. En ze hadden het meisje, degene die vandaag zou moeten ontmoeten, hiernaartoe meegenomen. Ze wilden haar van hem wegnemen, de enige die net zoals hem was. Hij wilde naar binnen stormen en hetgeen opeisen dat van hem was, maar dat deed hij niet.
Hij was geen slecht persoon.
In plaats daarvan pakte hij het slim aan. Zachtjes klopte hij op de deur, zorgde ervoor dat de twee stemmen verdwenen. Een korte stilte volgde wanneer de deur werd geopend door een man. Uit het niets begon de jongen te huilen, loog erover dat hij zijn ouders kwijt was geraakt en niet wist wat hij nu moest doen. Terwijl hij bezig was met het bedriegen van de man maakte hij met behulp van zijn magie achter zijn rug een dolk in zijn handen, haalde deze vervolgens ook tevoorschijn en stak hem zo in de keel van de man. De paar tellen die hij nodig had om de man aan te kijken, toe te kijken hoe de glans uit zijn ogen verdween, en zijn dolk terug te trekken waren net genoeg – want hij viel vrijwel meteen om wanneer hij klaar was. Disrespectvol stapte hij over de man heen, baande zich een weg verder het huis in. De vraag kwam al snel waar hij bleef, afkomstig van de andere man. Onwetend liep deze in de richting van de deur, om halverwege aangevlogen te worden door de jongen. Hij viel op de grond, maar het was duidelijk dat die ene steek in zijn maag niet genoeg was. De jongen bleef hem steken, als een of andere bezetene. Hij zei er echter niks bij, maar de glim in zijn ogen vertelde genoeg.
Na een paar tellen stopte hij echter, bleef zitten en hijgde zachtjes. Later kwam hij pas weer in beweging om het meisje wat daar lag te helpen. Ondanks de situatie leek het net alsof hij dacht dat alles normaal was: stelde zichzelf gewoon voor en maakte de touwen om haar polsen los, ook zij onthulde haar naam: Lesaiah. Later kwam echter de opmerking van haar kant dat er nog een derde moest zijn, die liet zich ook al gauw zien. De jongen probeerde de dolk te pakken, die hij even neer had gelegd om het meisje los te maken – maar hij was niet op tijd. Voor hij bij het mes kon, wat hij weg even neer had gelegd zodat hij het meisje los kon maken, werd hij weggetrapt. Hij wilde overeind komen, maar de pijn was zo erg dat hij zich tijdelijk niet meer kon bewegen. Hierdoor gaf hij de ander gewoon vrij spel en deze plaatste een hand om zijn keel en nam er een mes bij, zei dat hij zou boeten voor wat hij gedaan had. Het enige wat hij kon doen was de hand van de man tegenhouden, die met het mes – dat steeds dichterbij zijn gezicht kwam.
Niet wetende wat te doen zoek hij wanhopig naar iets, iemand – spotte Lesaiah al vrij snel. Ze stond daar, met de dolk in haar handen, maar bewoog niet. Hij schreeuwde dat ze wat moest doen, lette hierbij echter niet op en haalde zijn lip, wang en een gedeelte van zijn kin open aan het mes van de vent. Denkend dat dat de trigger was voor het meisje om in beweging te komen keek hij, voor zover het kon, hoe ze op de man afrende en de dolk uiteindelijk in zijn rug stak – zorgde er zo wel voor dat de druk voor hem te zwaar werd en opnieuw het lemmet zijn huid openhaalde, deze keer op zijn neusbrug.
Het duurde daarna niet lang of ze werden gevonden. Alejandro met flink wat bloed op zijn gezicht en het meisje… Hoe het met haar zat wist hij eigenlijk niet precies.  Pas toen het nieuws kwam dat haar ouders er niet meer waren wist hij pas echt hoe ze zich voelde: ze moest huilen. Omdat hij dat beeld niet kon verdragen deed hij zijn sjaal af en hem nogal onhandig bij haar om – wilde haar tranen ermee bedekken. Iets anders zei hij echter niet, wilde enkel dat ze stopte met huilen – hij kon er niet tegen.
Ze trok in bij haar grootmoeder, maar bleef wel in het dorp wonen. Hij zocht haar vrijwel iedere dag op. Iets anders had hij toch niet te doen. Zijn vader was gestopt met de onderzoeken nadat hij had gezien wat voor narigheid het eigenlijk allemaal met zich meebracht en was maar weer gewoon werk gaan doen. De jongen veranderde langzaam, kroop wat meer uit zijn schulp – enkel en alleen omdat hij zich niet meer anders voelde. Hij had Lesaiah nu en dat was alles wat hij nodig had, dat dacht hij althans.

Ondanks dat ze erg goede vrienden waren, was er toch iemand die zijn aandacht op wist te eisen. Een nieuwe jongen die naar het dorp was verhuist om een onbekende reden. In het begin wist Alejandro niet eens van zijn bestaan af, pas wanneer er een boom ineens vlam vatte was hij verkocht. Lesaiah daarin tegen vond het maar niks en liet dit ook meerdere malen blijken. Ze wilde niet dat hij de jongen überhaupt zou ontmoeten, maar koppig als hij kan zijn negeerde hij haar en ging naar hem opzoek. Zo vond hij hem uiteindelijk. Enkel toen hij de ander op zijn schouder tikte merkte hij al dat er iets niet klopte. Echter scheen de jongen het zelf heel normaal te vinden en liet hem zelfs zien wat hij wel niet allemaal kon.
Hij was ook anders.
Dolblij met zijn nieuwe ontdekking bleef hij de jongen opzoeken, sleepte Lesaiah zelfs met zich mee. Het nieuwe lid van de magiërs heette Niro. Het was een grote stimulatie voor Alejandro om meer te oefenen met zijn magie, had nu echt een jongen waarmee hij kon stoeien. Een soort van jonger broertje. Natuurlijk had hij dat ook met Lesaiah kunnen doen, maar omdat hij altijd te bang was om haar pijn te doen en haar daarmee aan het huilen te maken zorgde ervoor dat hij het dus nooit had gedaan. Nu kon het echter wel en genoot hij er met volle teugen van.
Zo werd de hun groepje opgericht, bestaande uit drie kinderen die magie konden gebruiken. Alejandro werd benoemd tot leider, puur door het feit dat hij een jaar ouder was dan de andere twee dus dan ook verstandiger moest zijn. Hijzelf vond het allemaal wel welletjes, hij was gewoon blij dat hij vrienden had – als hij heel eerlijk was. Het duurde ook niet lang of ze wilden iets speciaals doen: ze waren gezegend met de beschikking tot magie, dus waarom zouden alleen zij ervan mogen profiteren? Toch wist hij niet zeker of ze hier wel moesten beginnen met de helden uit te hangen: hij was niet voor niets gepest vroeger. Vandaar dat hij besloot dat het beter was om ergens anders te beginnen. En zo vertrokken ze dus op hun achttiende naar een nieuwe plek, een plek waar het wellicht wel geapprecieerd kon worden.
Dit was echter erg moeilijk. Vrijwel alle dorpjes zagen hun als grotere schurken dan de eigenlijke dieven ze probeerden tegen te houden. Mensen waren bang voor ze, omdat ze dingen konden die tegen de natuurwetten in schenen te gaan en dat altijd beangstigend kan zijn voor onwetenden. Zo duurde het ook niet lang of ze reisden van dorp naar dorp, soms een stad tussendoor, om overal behandeld te worden als paria’s. Toch wist de inmiddels al volwassen Alejandro niet van opgeven. Er zou ergens een plek zijn waar ze geaccepteerd zouden worden, het kon niet dat zij de enige drie waren. En gelijk had hij.
Lesaiah vertelde hem over een plek; een plek waar allemaal mensen waren zoals zij: magiërs. Haar moeder was ook een magiër geweest, een Esciaanse om precies te zijn. Je kon daar ook al uit afleidden dat ze dus van een plaats genaamd Escia moest komen, een plaats waar zij waarschijnlijk geaccepteerd zouden worden. Boos kon hij niet zijn op haar omdat ze het achter had gehouden, ze zou er vast wel een goede reden voor hebben gehad. Misschien dat zijn vader haar vroeger bang had gemaakt met al zijn vragen over van alles en nog wat, niet dat hijzelf zoveel op zijn vader leek – maar hij bleef zijn zoon.
En zo vertrokken ze met z’n drieën naar die plek, genaamd Escia. Hopend dat dingen daar beter zouden gaan.