Steel Fenders

Ze zat niet lekker in haar vel. Slapen in haar reiskleding was ongemakkelijk en ze had spierpijn van de nacht ervoor. Lesaiah voelde zich plakkerig en was op dit moment in staat om te doden voor een kans om te baden. Op haar chagrijnige gezicht en wallen voor de andere twee te verbergen had ze de dieprode kap van haar mantel over haar hoofd getrokken. In tegenstelling tot de andere twee, die onopvallende kleuren hadden gekozen, had Les besloten om een bordeauxrode mantel te kopen. De stof was zacht en warm en ze was vandaag al twee keer bijna ingedommeld door het cocon-achtige gevoel wat ze kreeg als ze het kledingstuk omsloeg.
Haar hoofd draaide zich even naar links. Les reed altijd links van Niro en Alejandro omdat haar dominante hand links was en ze anders nog iemand met haar zweep zou meppen. In tegenstelling tot de paarden van Al en Niro had haar Jumper een hoop motivatie nodig om door te blijven lopen, zeker als ze al een week weinig tot geen rust hadden gehad.
Naast zich zag ze Al gapen. Nog een reden dat ze de kap over haar hoofd had getrokken – de kleinste dingen die Alejandro deed deden haar blozen. Het schattige geluidje wat hij maakte tijdens het gapen was een van die dingen. Haar hoofd rukte zich weg van het uitzicht op Al en Niro en richtte zich weer op de weg voor zich, half naar het pad en half naar Jumper’s nek kijkend.

Ze zuchtte even en rolde haar ogen toen Alejandro begon. ‘Al, ik heb nu echt even geen zin in-’ Oh. Het was geen spelletje dit keer. Haar hoofd kwam wat omhoog, tot ook haar groene ogen het dorp in zicht kregen. Ze lachte breed. Eindelijk, een plek waar ze zouden kunnen slapen en wat voedsel konden kopen.
Al zette zijn paard snel aan tot een galop, maar Lesaiah had – zoals verwacht – wat moeite met Jumper motiveren. Een tikje van de zweep en hij was echter ook op weg, snel genoeg om de kap van haar mantel naar achteren te laten waaien. Haar bruine haar wapperde in de wind. Naar Les’ mening veel te snel had ze de afstand al overbrugd en liet ze Jumper abrupt stoppen – dat was zijn specialiteit.
Ze zwaaide eerst haar cape naar een kant en steeg toen behendig af, nam Jumper’s teugels en bond hem naast de paal van Fluttershy vast. Ze aaide hem even over zijn neus. ‘Sta maar even te luieren lief, we zijn zo terug.’ sprak ze het paard liefdevol toe. Ja, hij kon irritant zijn, maar het was wel een vreselijk lieve ruin. Daarna volgde ze Alejandro de stad in. Niro zou ook wel volgen.
In tegenstelling tot haar beste vriend liet Lesaiah haar kap liever af als ze de stad inkwam. Het imago van een mysterieuze held paste haar niet zo, bovendien wilde ze gewoon kunnen zien en dat ging zonder kap een stuk makkelijker. ‘Maar Al,’ protesteerde ze vrij nutteloos terwijl ze zich door de menigte bewogen, ‘Ik heb al weken geen goede maaltijd kunnen maken en ik zou een móórd plegen voor een bad.’
Ze volgde dicht achter Al, maakte gebruik van zijn grote postuur om door de menigte heen te komen. Pas toen hij abrupt bleef staan, kwam Lesaiah naast hem staan. ‘Oh, het spijt ons.’ verontschuldigde ze hen zachtjes tegenover de persoon waar Al tegenop was gebotst. Daarna richtte ze zich op Alejandro. ‘Kijk toch uit waar je loopt, straks doe je nog iemand pijn.’ Bezorgd keek ze de albino in zijn rode ogen, het enige goed zichtbare deel van zijn gezicht.

OOC: Bweeh.

'Ik ben moeee-hoeee!' weerklonk een stem met een ietwat kinderachtig toontje door het bos, luid genoeg om de aandacht van anderen te kunnen trekken. Zijn stemgeluid liet wat afwezige diertjes schrikken en wegrennen uit hun schuilplaatsen en El Paso leek ook te schrikken. Zijn spieren leken voor een kort moment snel samen te trekken, maar weer te ontspannen, als een stuiptrekking. Vurige ogen sloten zich, waar een momentje later twee vuisten in wreven. De drie musketiers, zoals Niro hem en zijn compagnionnen graag noemde, waren al een paar dagen op reis. Ondanks dat hun leider - en voor Niro grote broer - over hun waakte tijdens het slapen, had niemand van hen echt een goede nachtrust gehad. Alejandro geeuwde en Lesaiah... Over haar had hij het liever niet. Hij wist in ieder geval dat ze nu niet in een goede bui was en hij haar vooral niet moest gaan storen met vreemde vragen. In plaats van te praten met zijn twee reisgenoten, besloot hij daarom maar te zeuren tegen een voorbijgaande boom. 'Hey, lach ons niet uit. Ik wil jou wel eens uitgehongerd en slaperig zien.' sprak hij pruilend met zijn blik gericht op een onschuldige boom, die er maar bijstond en geen reactie gaf. Het zou vreemd worden als dat wel zo was geweest. Niro keerde zijn hoofd weg van de boom die nu achter bleef en keek in de verte, verlangend naar het zicht van een stad. Oh, hij wou zo graag dat er nu een dorp opdoemde vanachter de heuvel, waar ze voedsel konden halen, waar hij even in een hooibaal of eens een fijn zacht bed kon slapen.

Plots doemde er wel iets op vanachter de heuvel. Het was nog een vage omtrek, maar het had de vorm van een dorp. Ben ik nou aan het dromen...? Niro kneep zijn ogen samen en schudde zijn hoofd. Nee, dit was hem eerder gebeurd. Midden in hun reis had hij wel meerdere fata morgana's gezien: hele picknickdekens volgeladen met voedsel en drinken, een bed gemaakt van schapenwol en uiteraard een dorpje. Dit was er ook weer zo een. Als hij er nu op af zou rennen, zou hij er recht doorheen rennen en een illusie omarmen waarvan hij maar graag wou dat hij echt was. Hij staarde weer naar beneden, naar zijn angsthaas van een paard die ook langzamerhand moe aan het worden was. ‘Ik zie… Ik zie wat jij niet ziet… Ik zie…’ begon Alejandro plotseling. Niro's hoofd schoot omhoog. Yes, een spelletje. Net dat beetje afleiding dat nodig was voor deze trip. Het maakte hem niet eens meer uit of het een dom spelletje was, het was tenminste iets! Alles beter dan aan zijn rommelende maag denken. 'En het is...?' vroeg Niro zacht terwijl hij de zogenaamde ''fata morgana'' van het dorp nog steeds negeerde. 'Een dorp...' sprak Alejandro plots. Niro keek hem verbaasd aan. Oh, was hij nu ook al dingen aan het zien? Was hij niet de enige die zichzelf mentaal gek maakte met dromen over waterbedden? Plots zette Alejandro zijn paard in de galop en Lesaiah volgde er snel achteraan. Niro keek ze voor een seconde na, voor hij El Paso ook aanspoorde. 'Jongens, het is een illusie! Er is helemaal geen dorp!' riep hij hen achterna en volgde ze door het bos heen, tot ze bij de grens kwamen. El Paso kwam langzaam tot stilstand naast de andere twee paarden. Niro steeg langzaam af en keek naar het dorp voor hun, zijn ogen groot en verwonderd. '... Geen illusie?' vroeg hij zichzelf terwijl hij naar de poort liep en de stadsmuur aanraakte met zijn blote handpalmen. Het voelde solide aan, als echt steen. Zijn handen gingen er niet doorheen. Dit was dit echt een dorp! 'Het is een dorp!' riep hij vrolijk uit en voegde zich vlug bij zijn twee vrienden. Hij nam zijn capuchon af om de mensenmassa en alle marktjes in het dorp goed te kunnen zien, sinds het zijn zicht aan de zijkanten blokkeerde. ‘Oké, het enige wat we nodig hebben is een kaart; dus daar gaan we naar zoeken. Ik weet dat er veel verleidelijke dingen zullen zijn hier, maar we moeten sterk zijn.’ zei Alejandro terwijl Niro meeliep, een paar meter achter hen. 'Maar Al,' begon hij in koor met Les, terwijl zijn ogen alles observeerden en niet echt letten op waar hij nou precies liep. Hij botste half tegen Alejandro's rug op toen hij plots tot een halt kwam. Wat was er? Waarom stopte hij plots? Niro stapte om Alejandro's lange gestalte heen en merkte dat hij tegen iemand opgebotst was. Hij wou net iets zeggen, maar Lesaiah was hem al voor, waardoor Niro zijn mond maar hield en ongeduldig bleef staan, meer geïnteresseerd in de kraampjes dan wat dan ook.

<sub>Hij was een veelzijdig persoon.
Zo veelzijdig dat hij goede vrienden kon worden met twee mensen die een persoonlijkheid hadden die elkaar een beetje tegensprak. Of ja: op het eerste gezicht leken de twee erg verschillend van elkaar, maar de man wist wel beter. Lesaiah was meestal nogal wantrouwig tegenover mensen, terwijl Niro altijd dolblij leek te zijn om nieuwe mensen te ontmoeten. Als hij ze al zag want soms vroeg hij zich echt af of de jongeman überhaupt wel een concentratieboog had. Hoewel: als je je voorstelt dat alle dingen om je heen praten, dan is het wel logisch dat je je moeilijk kunt concentreren omdat er altijd wel iemand door je gedachtes heen blèrt. Dus zo vreemd was het aan de ene kant ook weer niet.
Nou hadden de twee eigenlijk allebei wel een reden voor hun houdingen en moest hij er maar tussenin gaan staan. Dat was altijd nodig: een neutrale partij, maar hij had er toch altijd moeite mee. Hij vormde te snel zijn mening en hield dan voet bij stuk, het maakte hem niet uit hoe irrationeel zijn mening wel niet bleek te zijn achteraf. Het was gewoon een kwestie van trots die te groot was.
En toch had hij geen andere keus, want enkel de reactie van de twee op zijn woorden verschilde al erg veel. De vrouw moest er niets van weten, terwijl de man dol enthousiast leek te zijn… Net een puppy eigenlijk. Hij kon het daarom ook niet helpen om even vreemd naar hem te kijken, alsof hij letterlijk een puppy op een paard zag zitten. Vreemde en zeer afleidende gedachte. Hij kon hem beter afschudden, wendde daarom zijn blik maar weer voor zich en onthulde hetgeen wat hij zag: een dorp.
Opnieuw verschilde de reactie van de twee weer: Lesaiah vertrouwde hem en had het waarschijnlijk ook gezien. Terwijl Niro op de achtergrond schreeuwde dat het een illusie was. Een grijns kwam op zijn gelaat, hij genoot ervan. De verscheidenheid tussen de twee individuen. Twee o zo verschillende individuen, maar hij kon zich geen leven voorstellen zonder één van de twee. Het was dan niet compleet en er miste gewoon iets, het klopte dan niet. Het moest zo zijn en het mocht niet meer veranderen, niet als het aan hem lag. Hij zou er dan ook eigenhandig voor zorgen dat het altijd zo zou blijven zoals nu.

Wanneer ze aan waren gekomen bij het dorp keek hij even naar Niro. ‘Je moet wat meer vertrouwen in me hebben,’ sprak hij, waarna hij een quasi bedroefde blik op zijn gelaat kreeg. ‘Het doet me pijn om te zien dat je me zo onderschat…’ Hij wist wel beter. Niro was als een broer voor hem, een jonger broertje. Hij wist wel dat de ander nooit echt aan hem zou twijfelen… Althans, dat hoopte hij. Over Lesaiah twijfelde hij nooit en dat was vast ook wederzijds. Ze kenden elkaar nu al lang genoeg om bepaalde dingen gewoon aan te voelen.
“Maar Al,”
Het samenzang van de twee trok hem uit zijn gedachtes en zorgde ervoor dat hij over zijn schouder naar de twee keek. De jongeman stopte na die twee woorden, had zichzelf vast alweer afgeleid met iets – maar de vrouw ging door: haar concentratie was hoger. ‘Les, ik ruik je rozengeur zelfs nog door deze mensenmenigte heen: dus maak je nergens zorgen over, je houdt het nog wel een paar weken uit zonder een bad. En… Survival of the fittest.’ Oké, dat laatste sloeg nergens op maar hij wist niks beters en voelde er ook niet echt iets voor om een goede reden te bedenken. Als hij nee zei, dan was het een nee en zou het ook eentje blijven. Ze moesten het er maar mee doen.
Opnieuw trok iets de man weer uit zijn gedachtes, iets botste tegen hem op… Of hij botste tegen iets of. Of van allebei een beetje. Vast dat laatste.
Ietwat verward keek hij naar de jongen die daar nu lag. Had hij hem werkelijk omver geduwd zonder het ook maar door te hebben? Een schuldgevoel kwam naar boven, eveneens als een gevoel van angst. Dat laatste was ergens gewoon aanstellerij van zijn kant, maar hij kon er vrij weinig aan doen. Omdat hijzelf voor een paar tellen verlamd was geweest, had Lesaiah het heft maar in handen genomen en zich verontschuldigd in zijn plaats. Nou ja, eigenlijk verontschuldigde ze de hele groep; want zo zaten ze wel in elkaar, het was niet één iemands schuld – er waren meer factoren.
Hij wendde zijn blik even af naar de vrouw, had een glim in zijn ogen die eigenlijk wel boekdelen vertelde. Hij wist het wel en dat moest zij ook weten. Langzaam keek hij weg, zei niks. Er was niks wat hij kon zeggen, niks nuttigs in ieder geval.  En om nu een discussie te starten om werkelijk niks was ook weer onnodig, niet te zwijgen over de situatie: het zou gewoon vreemd zijn en hij voelde zich al bekeken genoeg. En toch voelde hij zich verplicht om iets te doen om alles nog erger te maken.
Hij vestigde zijn blik weer op de jongen en trok langzaam zijn capuchon van zijn hoofd af, maar dat was ook het enige wat hij zou prijs geven. Het was niet zo dat hij zich schaamde voor zijn littekens, maar hij voelde zich er gewoon niet fijn bij. Hij knielde bij de jongen neer en stak een hand naar hem uit. ‘Je hebt je toch geen pijn gedaan, hoop ik?’ Waar de jongen precies mee bezig was geweest wist hij niet, maar hij wist wel dat hij iets achter zijn rug verstopte. Echter was hij meer bezig geweest met Lesaiah en had daardoor niet gezien wat het precies was en daarvoor wilde hij zichzelf een klap geven – hij moest leren beter op te letten. Al die tijd in de openvelden en bossen had hem minder scherp gemaakt.

OOC; Ik blijf dingen afraffelen, dat moet ik weer even zien af te leren ¬¬</sub>

Ze maakte zich vaker wel dan niet zorgen over Niro’s gedachtegang. Hoewel ze nu al zo’n dertien jaar met elkaar omgingen, kon ze zich nog steeds verbazen over de niet-logische logica van haar tweede beste vriend. Zelf mocht Les echter eigenlijk ook niet klagen, met haar impulsieve gedrag. Dus lachte ze maar om Niro en zijn illusieverhaal, lachte ze om zijn ongeloof dat het dorpje echt was. Niet gemeen bedoeld, maar ze kon het niet tegenhouden. ‘Ro, je moet echt eens wat beter op je ogen vertrouwen. Niet alles is een fata morgana.’ zei ze lachend, warmer dan ze ooit tegen een vreemdeling zou kunnen praten. Het vertrouwen wat ze had in Alejandro had ze ook in Niro, hoewel ze wat hij zei vaak met een flinke korrel zout moest nemen. En ze was er zeker van dat dat vertrouwen wederzijds was.
Les ergerde zich echter wel aan zijn ontbrekende aandacht. Zíj maakte de onverantwoordelijke beslissingen, maar Niro leek eigenlijk nooit wat te beslissen en afgeleid te raken door het kleinste zuchtje wind. Grappig, maar niet altijd handig. Zeker niet als ze Al ervan probeerde te overtuigen dat ze best een nachtje hier konden blijven, al was het maar voor een bad en een maaltijd. Maar nee, meneer vond het niet nodig. Ze bloosde bij zijn opmerking over haar rozengeur, keek weg. ‘Wel ik vind van niet. En jij mag ook een bad gebruiken. Je ruikt helemaal naar Fluttershy.’ mompelde ze beschuldigend als reactie. ‘En ik word ziek van al het vlees wat we eten. Wanneer was de laatste keer dat ik een fatsoenlijke portie groente heb binnengekregen?’ Ze wist dat ze tegen een muur zou praten en het waarschijnlijk weinig zou helpen, maar Les kon het niet helpen tegen te sputteren. Ze was het nu eenmaal gewend zo te doen.

Al keek haar nietszeggend aan, waarna zij haar groene ogen afwendde. Best, dan niet. Ze schoot op Niro af, zocht zoals altijd een soort bescherming. Ze was al nerveus dat er zoveel mensen waren hier, dit ongelukje hielp niet bepaald. Half verborgen achter haar roodharige vriend staarde ze naar de jongen die Alejandro bijna omver had gelopen. Hij was nog jong, kon niet ouder zijn dan vijftien, zestien misschien. Met roze haren en een sjaal. De sjaal verwarde haar – het was toch warm, waarom zou je een sjaal dragen als het warm was?
Wantrouwig bekeek ze de jongen nog eens, van top tot teen. Zijn leeftijd in combinatie met zijn lach deden hem niet bepaald als een dreiging voorkomen, maar Lesaiah bleef op haar hoede. Hij had iets achter zijn rug. Wat was het? Een pakketje, een dier, een mes misschien, zoals Alejandro had gehad, die keer? Ze beet nerveus op haar lip toen Al neerknielde bij de jongen. Zijn kap ging af. Ergens voelde de vrouw een steek jaloezie. Al deed zijn kap niet af als ze met z’n drieën reden en wel als hij tegen een vreemde jongen opbotste? Hoe kinderachtig ook, ze vond het niet eerlijk.
Terwijl Alejandro met de jongen bezig was klemde ze haar vingers om Niro’s arm, fluisterde ze tegen hem. ‘Nir, hij heeft wat achter zijn rug en ik weet niet wat.’ Hoewel dit misschien niet haar slimste actie was – Niro vertellen dat er een mogelijke dreiging was – was het wel wat haar instinct haar ingaf. Waarschijnlijk zou de man er toch geen aandacht aan besteden en was hij alweer afgeleid.

Ik ga niet over de 600 woorden, denk ik :3

Niro maakte zich absoluut geen zorgen over zijn gedachtengang. Als jarenlange dagdromer slash pyromaan slash slachtoffer van zijn eigen wereldje was hij niet anders gewend. Hij had de wereld altijd met andere ogen aangekeken, zag alles op een ietwat verstoorde manier, iets wat niet echt leek op de realiteit. Eigenlijk hoorde hij meer dan dat hij zag. Ondanks dat alles er voor hem uitzag alsof hij jarenlang kleurenblind was, was er zoveel meer te horen voor hem dan voor iemand anders. De stilte van de nacht werd voor hem verstoord door gesprekken van de uilen, die zeurden over hoe er te weinig muizen rondliepen voor hen om te verorberen, of werd hij wakker gehouden door het gefluister van de bomen. Maar het was normaal voor hem. Hij had ze altijd al gehoord, alsof hij gezegend was met een gave om andere levende wezens ook te kunnen verstaan. Stiekem waren het gewoon stemmetjes in zijn hoofd, maar dat had hij niet helemaal door. Hij zou het ook niet echt door kunnen hebben, hij leefde al 23 jaar op deze manier en hulp had hij nooit gehad.
Terwijl hij riep en ze probeerde te redden van nog een vals beeld, begon Lesaiah te lachen. Toen hij afsteeg en merkte dat het dorp echt was, keek Al hem droevig aan, betreurd om dat hij hem had onderschat en lachtte Lesaiah nog steeds om zijn beredenering. Niro trok een pruillip om hun beide reacties. Hij wou hun alleen een teleurstelling sparen, hoewel het dorp dus wel echt was en als ze hem hadden geloofd, gewoon doorgelopen waren. 'Maar het had een illusie kunnen zijn. Net als dat picknickje op die ene open plek!' zei hij verontwaardigd en volgde zijn vrienden het dorp in. Terwijl Lesaiah zeurde om een bad en eten was hij al compleet afgeleid door een kraampje waar ze fruit verkochten. De felrode glanzende appels, de perfecte ronde kersen... Ze keken hem allemaal zo verleidelijk aan, alsof ze heel graag gekocht wouden worden om vervolgens in het lege kamertje van zijn maag te belanden, hoewel hij zich niet kon voorstellen dat ze dat wouden. Wou fruit eigenlijk wel opgegeten worden? Wat als ze wouden leven zoals andere mensen, maar gewoon geen armen of benen of gezicht hadden waardoor ze bleven zoals ze waren en maar moesten wachten tot ze uitdroogden of opgegeten werden? Dat gaf Niro heel andere gedachten over fruit en eigenlijk vond hij het een beetje zielig om ze op te eten. Maar op zich, het was toch beter dan uitdrogen? Ze zouden gelijk uit hun lijden verlost raken.

Zijn gedachten over het fruit duurden niet erg lang, want hij voelde iets achter zich. De spieren van zijn rug spanden zich aan door de plotselinge aanwezigheid van iemand achter hem, maar hij merkte snel genoeg dat het Lesaiah was, die zich half achter hem verstopte. 'Les?' vroeg hij ietwat nieuwsgierig, zich afvragend wat haar deze actie liet uitvoeren. Het was niet dat hij het erg vond - hij vond het juist fijn dat ze het deed, voelde hij zich gelijk vertrouwd en in staat om haar te beschermen wanneer het nodig was. Lesaiah was ontzettend belangrijk voor hem. Hij hield van haar als hij van een zus zou houden, een oudere zus die hem altijd uit de problemen zou slepen, ook al was ze net zo oud als hijzelf was. Op het eerste gezicht had ze hem niet zo gemogen omdat hij haar boom had verbrand, maar hoe meer hij met haar omging, hoe meer hij in zag wat voor een persoon ze was en hoe meer hij haar begon te mogen. Tot op het punt dat ze een soort beschermeling was geworden. Net als Alejandro. Alejandro was de eerste die in hem geloofde en hem vertrouwde, ondanks zijn daden. Hij was zijn eerste vriend in dat dorp geworden, waarna Lesaiah dus volgde. Hij kon niet in woorden uitdrukken hoe belangrijk Alejandro voor hem was. Als hij hem zou verliezen, zou hij zichzelf ook verliezen. Hetzelfde gold voor Lesaiah. Die twee waren de belangrijkste personen in zijn leven en hij zou alles doen om dat zo te houden.
Door Lesaiah's actie ging zijn aandacht naar de jongen op de grond: roze haar, donkere ogen, een sjaal. Hij leek redelijk jong en niet erg gevaarlijk, hoewel schijn bedroog. Hij leek ook niet zo gevaarlijk tot hij zijn eigen huis verbrandde. Hij voelde Lesaiah's vingers zich om zijn arm klemmen, iets wat aangaf dat ze zich niet veilig voelde en wat hem gelijk op zijn hoede bracht. ‘Nir, hij heeft wat achter zijn rug en ik weet niet wat.' zei ze. Hij keek naar de jongen en merkte inderdaad dat hij iets achter zijn rug hield. Hij hield zijn uitdrukking zo nuchter mogelijk en keerde zijn hoofd half naar Lesaiah. 'Ik zie het.' fluisterde hij terug. 'Gewoon normaal blijven doen. We zullen snel genoeg wel of niet zien wat het is.' Want ja, wat kon hij nu doen? Niet zomaar roekeloos de jongen midden in een winkelstraat aanvallen. Hoewel de kleur van zijn vlammen hem goed zouden staan...

<sub>Ergens klopte het niet: de indeling. Als hij soms naar zichzelf keek en dan naar Niro… Dan gewoon… Nee. Zij het ook zo dat vrouwen eerder volwassen werden en soms die voorsprong ook wel hielden. Toch kon hij dingen niet zo zien, zag Lesaiah nog steeds als een klein meisje. Een klein meisje dat hij wilde beschermen, niemand mocht haar pijn doen. Dit was enkel en alleen zo gekomen door hun ontmoeting, misschien als die anders was gelopen dat hij hier nu niet met haar was. Laat staan hier überhaupt was. Misschien was hij dan wel nog steeds opgesloten in dat dorp en had ook hij zijn magie afkeurt. Was hij helemaal bewerkt door de mensen om hem heen, werd hun visie op hem gelegd en werd hem geleerd dat dat de enige manier was.
Nee, hij moest daar niet over nadenken.
Hij was hier nu, samen met de twee personen waarvan hij het meest hield. Hij hoefde niet te denken aan: wat als – want hij zou het niet anders willen. Ja, ze waren vies, ze hadden honger en noem het maar op: maar zo erg was het toch niet?
Na die gedachte leek het net alsof hij getroffen werd door bliksem. Hij mocht niet positief denken, dat bracht altijd narigheid met zich mee. Het was altijd zo geweest: wanneer zijn vader zijn magie accepteerde, wanneer hij eindelijk iemand ontmoette die hetzelfde was als hem – de gevolgen van die blije gedachtes waren altijd negatief. Het waren nachtmerries die dat soort gedachtes gelijk uitwisten. Hij mocht niet positief denken, dat bracht altijd narigheid met zich mee.
Gelukkig waren Lesaiah en Niro er altijd om hem uit zijn gedachtes te trekken. De twee hoefden er niet veel voor te doen om ervoor te zorgen dat hij een warme glimlach op zijn gelaat kreeg en ondanks dat het niet te zien was gaf het feit dat hij zijn capuchon nog mat meer omlaag trok de hint wel weg. Dat was gewoon een kleine tik, als de capuchon er niet was dan zat hij wel te frunniken aan een witte pluk van zijn haren. Altijd met zijn duim en wijsvinger. Altijd.

‘Dat vat ik op als een compliment,’ grijnsde hij terwijl hij zijn kin een beetje in de lucht stak, ‘Fluttershy is een prachtige merrie en haar geur is een van de dingen die haar speciaal maakt.’ Daarbij rook hij het zelf niet eens omdat hij zo aan de geur gewend was. Hij vond het zelfs een fijne geur, het kalmeerde hem. Fluttershy was een van die paarden die zich niet liet beïnvloedden door de persoon die haar bereed. Het maakte niet uit wat je deed, ze zou altijd kalm blijven. Tenzij haar instinct het overnam, maar ze bleef ook maar een paard – dus veel kon hij haar niet kwalijk nemen.
Op haar andere reactie reageerde hij echter niet, keek weg. Hij werd er nors van. Ze moest niet zeuren, ze moest blij zijn dat ze hier nog stond, ze moest blij zijn dat ze niet bleek zag, ze moest blij zijn dat wel gezond was en niet ziek – misschien moest hij toch overwegen om haar d’r zin te geven. Tot nu toe was alles goed gegaan, maar wie zei dat dat zo zou blijven? Hij had zich nergens zorgen over hoeven maken, het ging allemaal te gemakkelijk. Wat als ze dadelijk wel echt ziek zou worden? Hij wist niet hoe hij daarmee om zou moeten gaan en Niro zou het al helemaal niet weten. Wat als hij moest zien… Haar moest zien in zo’n staat… Wat als hij -
In één flits waren alle gedachtes weg. Alle doom scenario’s waren verdwenen. Alles was weg, met dank aan de jongen die tegen hem op was gebotst. Met zijn aparte roze haren en sjaal, twee kenmerken die het belangrijkst waren en waaraan hij hem altijd zou kunnen herinneren.

Rustig hield hij de jongen overeind, moest de neiging onderdrukken om een waarschuwende blik over zijn schouder te geven aan de twee achter hem. Hij wist niet precies wat ze zeiden, maar hij kende ze goed genoeg om te weten dat ze te wantrouwig deden. Wisten ze dan nog steeds niet dat ze hoe dan ook in het voordeel waren? Zelfs al had de jongen een dolk achter zijn rug, dan alsnog zou dat niet genoeg zijn om een van hun drieën echt te doden, laat staan ernstig letsel toedienen.
‘Dat is goed om te horen,’ grijnsde hij opgelucht. Als hij de jongen pijn had gedaan zou hij de rest van de dag waarschijnlijk wel weer in een dipje zitten, een typisch “Alejandro dipje”. Zijn blik gleed daarna naar het hondje wanneer deze zijn aandacht opeiste met wat geblaf. Bij het zien van het kledingstuk in de bek van het beestje werden zijn ogen wat groter. De connecties werden al snel gelegd: er moest hier ergens water zijn, in de vorm van een meer of een rivier. Dat was perfect. Niet alleen konden ze hun water voorraad bijvullen, maar dan kreeg Lesaiah ook nog eens haar zin – een soort van dan.
Zijn blik bleef op de zwembroek gericht, pas wanneer de jongen weer wat zei schoot zijn blik naar zijn ogen toe. ‘Ja,’ het woord kwam nogal vreemd of zijn lippen, gaf aan dat hij heel ergens anders was met zijn gedachtes, ‘Zo kun je ons wel noemen, ja. Totdat we onze bestemming hebben bereikt.’ Want dan was het misschien wel verstandig als ze een vaste plek opzochten om te verblijven, na al dat reizen zouden ze dat wel verdienen.
Het was en bleef wonderbaarlijk: de simpliciteit van jonge kinderen. Bij volwassenen werd er altijd zo’n gedoe over gemaakt qua voorstellen. Niemand wilde beginnen omdat er dan zogenaamde kostbare informatie vrij werd gegeven. Als je het enkel op je voornaam hield, of zelfs enkel een bijnaam, dan kon de ander daar voor de rest vrij weinig mee. ‘Aangenaam, Tyson, mijn naam is Alejandro en dit zijn Lesaiah en Niro.’ Alsof Tyson ze later ging opzoeken om ze te vermoordden, de gedachte alleen al was vreemd – dus stond hij er verder ook niet bij stil. Hij dacht aan andere dingen, zoals die zwembroek.
Een paar tellen dacht hij na, waarna hij het toch maar besloot te vragen. ‘Zeg, Tyson, uit die zwembroek kan ik afleidden dat je hier ergens kunt zwemmen – zou je misschien zo vriendelijk willen zijn om mij te vertellen waar dat kan?’ Het was verstandiger om nu even te halen wat ze nodig hadden op deze plek en dan later naar het meer of de rivier te gaan. Dat zou dan een soort van beloning zijn voor Lesaiah en Niro, omdat ze zich hadden ingehouden. Tenzij hij achteraf achter zou komen dat een van de twee misschien iets had gejat, dan zou hij wel weer de vader uithangen die zijn kind dwong om terug te gaan en het desbetreffende voorwerp terug te geven aan de eigenaar en zich daarbij ook nog te verontschuldigen.
Weet je, misschien was hij nog wel eens niet zo’n slechte leider.

OOC; Pfft, wat is lengte :U ? Inhoud is belangrijker.</sub>

Hij vermoedde dat de jongen redelijk goed zou branden, als hij een gevaar zou vormen voor hun. Haar brandde altijd binnen een paar seconden weg, sommige soorten stoffen waren ook fijn ontvlambaar, hoewel hij niet wist of er wol was verwerkt in zijn sjaal omdat wol nou niet makkelijk brandde en leer smolt in de huid, dus dat zou vrij pijnlijk zijn. Na het in de fik steken zouden ze moeten rennen, maar dat was geen probleem. Ze waren redelijk snel en nog niet heel ver het dorp in, dus ze zouden al snel bij de paarden komen. Niet dat de jongen echt een groot gevaar vormde: zij waren met z'n drieën, de jongen was alleen. Alles wees er gewoon op dat zij hier de controle hadden en niet hij, maar toch was het geen reden voor Niro om géén emergency plannen te bedenken. Hij deed het vrijwel altijd, bang dat mensen Lesaiah en Alejandro van hem af zouden pakken of ze pijn zouden lijden door toedoen van anderen.
Zijn emergency-plan had echter ook een groot nadeel: Ze hadden het dorp net gevonden en ze zouden weer wegmoeten, als hij de jongen zou verbranden. En ze waren nog zo lang op reis geweest om een dorpje te vinden. Dagen lang zonder een fatsoenlijke wasbeurt - hij wedde dat hij stonk naar een zeiknat paard in een riool - of goed eten, alleen maar gedroogd of smaakloos vlees en hij had ergens nog een halve wortel van Lesaiah gestolen. Niet erg gewaardeerd, maar hij had honger. Ondanks dat had hij niet veel gezeurd, althans niet tegen Alejandro. Dat hielp toch weinig, hoewel zeuren tegen bomen nog veel mínder hielp.
Het zeuren had hij maar aan Lesaiah overgelaten. In plaats daarvan had hij hele conversaties met zijn omgeving gehad om zichzelf maar af te leiden van zijn geur en rammelende maag. Nu werd hij weer afgeleid door Lesaiah, die zijn arm verloste uit haar knijpende greep en iets meer naast hem ging staan, in plaats van achter hem. Hij keek weer naar de jongen, die zich geen pijn had gedaan, wat goed was sinds Alejandro zich daar nogal schuldig over zou voelen. En Niro was niet het soort persoon om mensen uit dipjes te trekken. Men kon hem een vuurtje geven en hij was weer even gelukkig, maar dat bleek bij anderen niet zo te zijn, na een paar keer proberen.
De jongen krabbelde overeind en het werd duidelijk wat hij achter zijn rug had gehad. Waar zij gedacht hadden dat het een wapen of iets anders slechts was, bleek het niets anders dan een doodnormale zwembroek te zijn. Niro's blik schoot naar Lesaiah, die bloosde en naar de grond staarde. Hij grijnsde schaapachtig en gaf haar een zacht tikje tegen haar hoofd. Grinnikend keerde hij zich naar de jongen die zich voorstelde als Tyson. Een doodnormale onschuldige jongen dus. Hij hoefde hem dus niet in de fik te zetten. Maar beter ook, ze hadden nog een kaart te kopen. En heel misschien wat eten. Niro glimlachte naar Tyson en stak zijn hand op, zwaaide lichtjes. 'Hallo, leuk om kennis te maken.' zei hij vriendelijk en volgde het gesprek tussen Al en Tyson. In zijn ooghoeken zag hij Lesaiah's gezicht oplichten en zelf werd hij ook blij door het voorstel. Eindelijk, hij kon alle viezigheid van zich afwassen. 'Hey, kunnen we dan misschien nog eten halen?' vroeg hij na Lesaiah, hopend dat Alejandro er niet tegenin ging. Hij was toch lief genoeg geweest deze reis? Niks afgebrand, niks raars gedaan?