De zon begon zijn baan aan de hemel naar zich toe te trekken. Zijn ogen waren nog gesloten tot de eerste warme zonnestralen zijn rug bereikte. Cryler kreunde en rekte zich uit. Weer een dag van hongerlijden. De vorige missie was op niks uit gedraait, maar goed. Je hoorde hem er niet over klagen. Cry klom uit bed en kleden zich aan na zichzelf te hebben gewassen en afgedroogt. Het eerste wat hij deed was zijn paard Reno voeren. Gewoon de stal los maken en het dier liep naar het gras. Cryler liep naar het bord om te zien of er nog nieuwe missies waren. Het liefste iets met veel beweging er in? Hm jammer genoeg waren er nu veel corier missies, maar hij kon het geld had gebruiken! Cryler pikte het blad van het bord om een kist uit Aurum mines te halen. Hij had de verhalen gehoort, maar geloofde er niks van. Zeker net zo'n lulsmoes als van het kasteel waar hij Jared tegen gekomen was... Cryler las het briefje nog eens goed en liep naar het aderes. Daar sprak hij met een van de bewoners die de advertentie op het bord hadden gehangen. Hij kreeg een kaart in handen die ze zelf met een gids des tijds hadden gemaakt. Cryler knikte en wilde net weg gaan toen hij bijna tegen iemand op botste... Het was een jonge vrouw die hij wel vaker tegen gekomen was op de markt. Vaak genoeg hadden ze niet echt uit gekeken en tegen elkaar opgebotst. Cryler glimlachte naar haar en hielt haar mandje met boodschappen tegen zodat het niet weer vallen zou. Ze keek even geschrokken maar herstelde vrijwel meteen weer en ging recht staan en nam haar mandje weer goed vast. 'Bedankt vreemdeling. Zo te zien komen we elkaar eens op de drempel van mijn huis weer tegen.' grinnikte ze zachtjes en streelde zijn wang even. Cryler knikte. 'De wereld is daar klein genoeg voor.' zei Cryler en liep langs haar heen. Zachtjes hoorde hij hen mompelen achter zich over de advertentie en een paar rennende voetstappen verdwenen in de gang de trap op. Kennelijk had ze het mandje afgegeven en weg gerent? Cryler maakte zich er geen zorgen over en liep door. Bij zijn woning stond Reno nog steeds van het gras te eten en met een kort fluitje kwam de voskleurige shire aan te sloft. 'Kom Reno we hebben werk te doen. Je bent sterk genoeg om zelf een wagen te kunnen trekken als dat nodig is tenminste.' zei Cry en Reno brieste verontwaardigt. Hij galopeerde veel liever vrij onder een zadel dan tussen twee stangen en een bak achter zich. Cryler zadelde Reno en steeg net op hem toen een sierlijke merrie aan kwam gegalopeert met de jonge meid die hij eerder nog bij haar huis had ontmoet. 'Ik ga mee als je het niet erg vind?' vroeg ze en Cryler steeg nu echt op Reno's rug en knikte. 'Als het avontuur je roept ben je altijd welkom.' zei Cryler met een warme stem en spoorde Reno met een zachte kneep van zijn benen aan en ze galopeerde het dorp uit. Ze reden en reden. Cryler liet haar de weg wijzen zodat hij niet steeds op de kaart hoefte te kijken en daar was Cry eigenlijk wel blij om. Het was fijn dat iemand de weg naar de mijnen kende. Reno en Estia de merrie van Marla de vrouw die met hem mee reiste, Ze konden het goed met elkaar vinden en Marla was ook goed gezeldschap. Cryler keek soms naar de stand van de zon en zijn maag begon al weer hard te grommen tegen 12 uur. Schamen deed hij zich er niet voor. Wat wilde je ook om zeker 4 dagen in de week geen geld voor voedsel te hebben. Als hij al wat geld had gekregen dan verzorgde hij nog eerder zijn paard dan zichzelf. Cryler hoorde Marla giechelen en keek haar even vragend aan. Ze viste een half brood en een stuk kaas uit haar zadel tas en sneed onder het rijden een stuk brood af en gaf die aan Cryler door ze hetzelfde met de kaas deed. Cryler bedankte haar en begon rustig te eten, want zolang op een nuchtere maag te leven moest je jezelf niet vol proppen. Dat kon je maag nooit aan ongeacht wie. Reno schudden verontwaardigt zijn hoofd en Cryler grinnikte. Zijn rijdier kreeg natuurlijk ook wat. Estia keek toe en brieste op dezelfde manier. Marla gaf haar paard ook een stuk brood en kwamen na een half uurtje bij de mijnen aan. Het was er dood stil, maar verder zag het er groezelig uit. De wind speelde met de oude ketens die piepte en heen en weer zwaaide. Cryler keek er droogjes naar. Bang was hij er niet voor, maar Reno schudden zijn hoofd bij het piepen. Dat was voor hun oren geen fijn geluid. Ze stapte af en liepen de mijnen in. Het was er donker en Cryler gebruikte Light hous om genoeg licht te hebben in de donkere mijnen. Verlaten wagentjes zaten onder het stof nog van de mineralen maar vooral onder het stof van het allerdaagse. Ze gebruikte nu wel de kaart en liepen van de ingang richting de opslag plaatst waar nog meer kisten stonden. Cryler keek ernaar en zag ook dat die kisten groter waren en Reno toch voor de wagen zou moeten, want Estia zou die kist nooit met de wagen kunnen trekken. Marla liep naar de kist toe die van hun was en glimlachte zacht. 'Dit is onze kist.' zei ze suikerzoet en Cryler liep naar de kist toe en keek er even naar. 'Ik ben misschien sterk, maar als je me helpt om deze kist in zo'n wagentje te krijgen lukt de rest wel.' zei Cryler en trok een wagentje dichterbij. Marla grijnsde. Eindelijk eens een man die zich niet uit wil sloven, maar eens om hulp vraagt.' zei Marla opgelucht. Ze was die macho's meer dan zat en hielp Cryler met de kist in het wagentje te zetten. Toen de grote kist stond duwde Cryler het wagentje weer naar de rails om minder weerstand met het duwen te hebben. Het duurde zeker nog een paar uur voor ze het zonlicht weer zagen. Zweet parelde op zijn voorhoofd, maar doorweekte zijn kleding ook. Wat zat er in die kist, Stenen? Cryler bedwong zichzelf om het te vragen nog open te maken. Hij begon er nu toch wel nieuwschierig naar de worden. Een oude wagen stond vlak bij een oude schuur. Cryler liet Light hous verdwijnen en liep naar de wagen toe en hoorde Reno al zachtjes mopperen door met diens hoeven te stampen. Cryler begon te lachen en trok de wagen dichtbij genoeg zodat ze de kist met zijn twee'en erop konden tillen. Met wat mee genomen touwen bond Cryler hem stevig vast en moest toch zeggen dat hij niks geen spoken hier had gezien nog gehoort zoals men beweerde. 'Die praatjes over dat het hier spookt is zeker om iedereen hier weg te houden om die kisten te beschermen?' vroeg Cryler aan Marla en duwde een tegen sputterende Reno voor de wagen. Toen deze eindelijk stond knikte Marla lichtjes. 'Voor ons wel, maar er zijn mensen die hier echt stemmen gehoort hebben.' zei Marla en steeg weer op Etsia. Cryler had nog wat touw over en bond de uiteindes aan het bit vast. Nu hoefte hij de touwen enkel nog lichtjes te bewegen en Reno zou weten waar hij heen moest. De rit was best hobbeliger, maar het was fijn om even niet in het zadel te zitten. Op de bok was het ook best prettig. Marla zag hem rustig Reno dirigeren over de weg en tussen de keien door. Het was heerlijk rustig en gelukkig kwamen ze geen struikrovers tegen. Niet gek ook niemand gebruikte deze paden bijna nog. 'Heerlijk om zo van de natuur te kunnen genieten, niet? vroeg Marla en keek naar Cryler die haar glimlachend aan keek. 'Natuur heeft zo haar mooie kanten, maar ook zo haar slechte.' zei Cryler en voelde zijn verlangen om te weten wat er in die kist zat groeien, maar bedwong zichzelf om niet naar de kist te kijken. Marla knikte en keek even naar de kist. 'Hij zit toch wel goed vast hoop ik?' vroeg ze en kwam naast de wagen rijden. 'Ja die staat goed vast, wees maar gerust, want alles wat daarin zit zal er ook in blijven.' zei Cry berustend en spoorde Reno aan. Op de stukken waar de wagen niet door paste gebruikte Marla haar magie om de planten weg te buigen zodat de wagen erdoor heen paste en ze hun weg weer konden vervolgen. Hij wilde snel van deze missie af. Zo nieuwschierig was hij al zaren niet meer geweest! Marla galopeerde mee en ze reden het hele eind weer terug. De dag vorderde gestaagt en het gezeldschap kwam steeds dichterbij hun dorpje. Cryler was blij te zien dat ze weer thuis waren en laden de kist uit voor het huis van Marla's ouders. Die waren heel blij hem met de kist en hun dochter weer te zien. Cryler werd uit betaald en keek Marla nog eens aan. 'Mocht je in een guild willen kun je bij de mijne komen?' vroeg Cryler en glimlachte zachtjes. Marla glimlachte zacht terug en zag haar vader al kijken. Hij wilde dat zijn dochter niet met magie bezig was, maar met vrouwen dingen. Marla knikte. 'Ik zal het onthouden.' zei ze en liep naar binnen. Wat daar verder nog besproken werd ging hem niet aan. Cryler verkocht de wagen voor een schijntje, want zo veel was het ding toch niet meer waard en liep terug naar zijn woning om een groot gedeelte van het geld op een geheime verstopplek in een kistje te steken en ging later naar de markt om weer wat eten te kopen, maar ook voor Reno drie balen hooi die de boer laten wel langs zou komen brengen. Cryler zat rustig op zijn veranda te genieten van de avond zon en genoot ook van een lekker koel glas melk en een homp vlees.
