Elena Mei

 * Lena: gewoon een kortere versie van haar naam.
* Len: de mannelijke versie van haar eerste bijnaam, ze werd soms ook zo genoemd omdat ze altijd veel sterker was dan haar mannelijke leeftijdsgenoten vroeger.
* Leentje: meisjes-meisje versie van haar eigenlijke bijnaam. 

Zeventien Jaar

 Vrouwelijk  

Biseksueel

Ze reist erg veel rond, maar heeft een in de buurt van de Arquaia Rivier - maar wel ver buiten de stad zelf.

Blauwe gaai genaamd Jay.  

Ondanks dat velen een moord zouden doen voor het uiterlijk van de jonge vrouw, schenkt ze er zelf niet veel waarde aan. Het enige waar ze zich op focust is of ze gezond is en zichzelf ook kan onderhouden, meer niet.
Het is duidelijk dat het meisje Aziatische genen heeft: haar zwarte haren - die altijd mooi dansen door de wind, haar ovaal gevormde ogen - die zo donkerbruin zijn dat ze zwart lijken en beschouwt kunnen worden als twee diepe poelen die haar emoties weerspiegelen aan het water oppervlak. Echter komt haar lengte er niet meer overeen, omdat ze toch wel 1.70 m is - wat vrij normaal is, maar voor Aziatische mensen is dat toch wel boven de norm.
Verder heeft ze het lichaam van een jonge vrouw. De rondingen zijn er en als ze kleren aanheeft zul je niet echt veel speciaals zien, maar zodra deze uit zijn zul je zien dat ze niet je alledaagse meisje is. Zo heeft ze zelfs een echte sixpack en is ze ook vrij gespierd in vergelijking met anderen. Nou is ze geen bodybuilder, maar je kunt het wel zien.

Elena is het best te omschrijven als onbegrepen en verward. Dit komt ook mede door het feit dat ze met moeite haar echte emoties toont, meestal verbergt ze deze altijd achter een norse uitdrukking en veel felle woorden. Dit komt doordat ze zo wantrouwig is geworden naar de wereld, voornamelijk magiërs en mannen, waardoor ze niemand haar echte gevoelens dus niet toevertrouwt.
Toch is af te leidden aan haar houding tegenover Jay dat ze eigenlijk erg lief is, zorgzaam en rustig. Het leidt ook af dat ze wel degelijk gezelschap nodig heeft, ondanks dat ze altijd beweert dat ze alles "solo" doet en dus ook geen hulp nodig heeft; dat ze het liefst alleen is enzovoorts, het zijn allemaal leugens. Enkel en alleen omdat ze het zelf ook niet wilt inzien. Ze houdt er niet van om zwak te zijn en probeert dit dan ook te voorkomen.

Twee lange scherpe zwaarden die vastzitten aan de rest van haar gereedschap. Ze hebben een schakelaar waarmee ze onder andere haar gereedschap mee bestuurd. Verder kunnen ze twee zwaarden bijna overal doorheen snijden.

Dit is de kern van haar gereedschap. Het is een harnas dat over vrijwel haar hele lijf is verspreid en gemaakt is van bruin leer. Ze heeft het vrijwel altijd aan.
Klik hier voor een plaatje

De volledige naam van alles bij elkaar heet: Three Dimensional Maneuver Gear - drie dimensionale manoeuvre gereedschap. Het geeft Elena de mogelijkheid om zich snel te verplaatsen en dus ook alle kanten op. Ze schiet kleine enterhaken - die zich overal aan vast kunnen grijpen - in bepaalde objecten en kan zich op die manier "lanceren". De rest gaat allemaal uit van haar motoriek en behendigheid. Ze moet haar eigen momentum voornamelijk gebruiken wil ze effectief haar gereedschap gebruiken.
Klik hier voor een plaatje

Unknown

Elena haar ouders zijn onbekend. Het kind werd gevonden bij een weeshuis, in een mandje, met een kaartje erbij waar enkel een naam op stond geschreven: Elena Mei.
Eerst had men gedacht dat het meisje een erg sterke magiër was en als kleine baby daarom al symptomen vertoonde en haar ouders er bang voor waren in verband met de koning. Toch wees er niets echt op dat de baby überhaupt een magiër was – ze was eigenlijk erg normaal. Er waren helemaal geen tekeningen van magie rondom het kind, of ze moesten al van iemand anders komen. Ze was gewoon normaal, dood normaal.
En ondanks die term was het wel duidelijk dat ze toch niet voldeed aan de normale eisen in het weeshuis. Het was namelijk een weeshuis voor speciale kinderen, kinderen die wel de beschikking hadden over magie. Toch werd er besloten om het meisje te houden en haar groot te brengen, maar zodra de kans werd geboden moest ze weg. De afstandelijkheid werd al snel duidelijk en het kind kreeg vrijwel geen affectie, wat erg schadelijk kan zijn op een jonge leeftijd. Omdat je op die leeftijd leert hoe je om moet gaan met anderen, wat socialisatie precies inhoudt. Het was iets wat Elena al vroeg mistte.
Ook werd het duidelijk dat anderen maar al te graag de draak met haar staken, maar het ging steeds verder. Dit kwam enkel en alleen door het feit dat ze niks kon beginnen tegen grotere magiërs; ze was maar een klein meisje dat erg weinig afwist van de wereld. Wanhopig naar iets van bescherming begon ze zichzelf te trainen. Ze mocht dan geen beschikking hebben over magie, wat ze als iets mentaals beschouwde, maar ze was wel instaat om brute spierkracht te kweken. Toch werkte haar vrouwelijke bouw dit tegen, maar het was genoeg om ervoor te zorgen dat ze zich wel enigszins kon weren tegen de klappen. Enkel en alleen weren, ze kon alsnog niet echt iets beginnen tegen de pesters. Helaas stonden ook zij niet stil en konden ze ook nadenken, wat als gevolg had dat één van de jongens een trucje leerde. Zijn magie bestond uit elektriciteit, hij kon er vrijwel alles mee en werd ook wel de Electro Master genoemd. Wat vrij triest was in haar ogen gezien hij nog maar een jochie was.
En Elena zou Elena niet zijn als ze dat ook hardop tegen hem zou zeggen. Waarna hij haar met een simpele aanraking van zijn wijsvinger het zwijgen oplegde. Hij verlamde haar compleet, zorgde ervoor dat ze die fysieke kracht van zichzelf ook niet meer kon gebruiken. Ze kon kijken en voelen, maar ze kon zich niet bewegen. Dit trucje werd keer op keer gebruikt wanneer ze zich probeerde te verzetten, bij een simpel protest – of als ze enkel en alleen met haar ogen rolde – werd ze verlamd.

Het meisje werd wat schuwer, wilde voornamelijk op zichzelf zijn en begon een bepaalde haat te krijgen jegens magiërs. Als ze hun magie niet hadden gehad om zich te beschermen had ze ze allang zo bewerkt dat ze niet eens maar naar haar durfden te kijken. Ze dacht niet dat de gedachtes slecht waren, want de anderen haatten haar ook – wist zij veel dat het anders zat.
Het zat juist heel erg anders: meneer Electro Master vond het meisje juist leuk. Je kon het hem ook niet kwalijk nemen: ze had een mooi figuur, was in de bloei van haar leven – als tiener – terecht gekomen en het feit dat ze “anders” was… Tja, sommigen vinden dat nou eenmaal aantrekkelijk. Uiteindelijk kwam het nieuws ook naar boven, niet via een roddel: nee het werd tegen haar verteld door de jongen. In het begin zei ze niks, maar daarna begon ze te schreeuwen; sloeg hem zelfs en Elena haar klappen waren niet zacht. Ze geloofde hem niet en haatte hem er alleen nog maar voor dat hij meende dat hij ook nog eens met haar gevoelens kon spelen, gunde hem dat plezier niet.
Dat had ze nooit moeten zeggen.
Want voor ze het wist raakte hij haar aan en verloor ze weer eens al de controle over haar lichaam. Normaal kreeg ze óf klappen óf ze werd voor dood achter gelaten. Echter was deze keer anders. De jongen zei dat hij ervoor zou zorgen dat ze van hem zou houden, dat ze hem zou geloven – zou daar persoonlijk voor zorgen. Daarna kwamen de aanrakingen, zijn handen op plaatsen van haar lichaam waar ze dat nooit zou willen. Zijn mond die hetzelfde deed, alles deed hetzelfde. En ondanks dat ze in haar hoofd schreeuwde, krijste – hem sloeg, zo vaak sloeg dat hij zijn bewustzijn zou moeten verliezen – kon ze van buiten niks. Ze was een lappenpop en hij deed met haar wat hij wilde.
Traumatiseerde haar, tekende haar, hij deed alles met haar en zorgde ervoor dat de haat werd veranderd in angst. Het enige wat ze kon doen was traanvocht produceren, wat resulteerde tot tranen die over haar gezicht gleden. Hij had haar verkracht.
Alleen bleef ze achter, hij liet haar gewoon achter. Daar lag ze: kleren van het lijf gerukt, verlamd en met natte wangen van de tranen. Wanneer ze weer een beetje controle over haar spieren terugkreeg probeerde ze zich om te draaien, maar dat was ook alles wat ze kon – zelfstandig. Gelukkig bleef ze niet lang alleen. Een meisje vond haar en bood al snel haar hulp aan. Het meisje, genaamd Meredith, hielp haar en het duurde niet lang of ze had eindelijk een vriendin. Het enige nadeel was dat Meredith ook een magiër was, maar ze was anders: haar magie was helend en fijn, teder en zacht. De magie van anderen was… Ze kon en wilde er niet over nadenken, noch erbij stilstaan.
De twee werden al snel onafscheidelijk. Elena probeerde alsnog vaak voor zichzelf op te komen, protesteerde overal tegen en was niet bang om een klap uit te delen. Deze rebelse kant werd nog erger door wat er met haar was gebeurd, ze wilde niet opgegeten worden door haar angst voor magie en probeerde daarom de haat aan de wakkeren. De haat voor alle magiërs, behalve Meredith. Nee, dat meisje zou ze nooit kunnen haten – verre van zelfs. Als ze destijds meer ervaring had gehad met emoties had ze geweten dat ze zowaar speciale gevoelens voor haar had gehad, maar achteraf was het beter geweest zo: het had voor minder pijn gezorgd achteraf.

Meredith hielp Elena erg vaak, ze heelde haar wonden en was ook instaat om de ander op te beuren met haar andere magie: die bestond uit het manipuleren van planten, voornamelijk wortels ervan. Ze kon ze zomaar laten groeien of kon het groeien van een plant stimuleren en noem het maar op. Elena was er gek op en vond het geweldig om te zien, maar toch was het duidelijk dat ze liever niet had dat de ander haar magie te vaak gebruikte: wat als de koning erachter kwam?
Helaas werd het geheim onthult: wanneer Meredith een keer voor háár opkwam. Ze gebruikte haar magie om haar beste vriendin te beschermen en betaalde daarmee een grote prijs. Ze werd gevangen genomen en meegenomen naar een bepaald kamp. De twee werden zo van elkaar gescheiden en opnieuw was Elena weer alleen, maar dit keer was het anders. Dit keer was ze wijzer en dit keer had ze iets van een betekenis in haar leven.
Vastberaden om haar vriendin terug te krijgen begon ze harder te trainen dan ooit te voren en begon ze ook al dingen uit te plannen, wist zo ook dat ze niet als enkel en alleen mens-zijnde haar vriendin kon terugkrijgen. Dus zo begon ze dingen te maken, te experimenteren. Maar pas toen ze iets had gemaakt wat haar kon helpen, het ook goed kon gebruiken – was het al te laat. De koning overleed en daarna werd magie legaal gemaakt. Ze verwachtte dat Meredith wel terug zou komen en daarom wachtte ze. Ze wachtte, dagen, zelfs weken, maanden – lang. Maar het meisje was nergens te bekennen.
Nooit heeft ze echt de conclusie getrokken, maar ze werd het wachtten beu. Ze schoof de schuld op de nieuwe koning, vertrouwde het niet. Wie weet had hij de kampen wel in stand gehouden en was Meredith daarom niet teruggekomen – ze had gewoon een smoes nodig. Het duurde niet lang of ze liep uiteindelijk weg van het weeshuis. Zo sloot ze zich aan bij het leger, om vanuit daar haar weg naar de top te zoeken. Het leek haar stug dat de koning geen bescherming had, dus als zij zo’n goede soldaat zou worden dat ze haar als bodyguard lieten werken: dan was ze binnen. Dan kon ze al haar antwoorden krijgen en kon ze eindelijk Meredith terugvinden.
Helaas is dit Elena nooit gelukt, wanneer ze op het punt stond om toegewezen te worden als beveiliging rondom het paleis kwam het nieuws: er zou geen nieuwe koning komen. Het was allemaal een leugen geweest: er kwam iets genaamd een Elite. Een Elite die haar plan in de weg stond. Die tussen haar en haar geliefde Meredith instond. Na dit nieuws is ze gestopt als soldaat, wetende dat ze op die manier die zogenaamde Elite niet kon bereiken. Toch hoopt ze ooit nog op een wonder, waardoor ze een van de leden ervan kan overhoren – maar diep van binnen heeft ze zich er al bij neergelegd en weet ze de harde waarheid al.