Traitor's Motif

Onderwerp: Traitor's Motif zo sep 15, 2013 7:27 am

GERESERVEERD.

_{Langzaam bracht ze haar duim naar haar mond om vervolgens zachtjes op de nagel ervan te bijten, klemde er een enkele snijtand op gezien meer niet paste. In haar andere hand had ze papiertje, waar maar weinig instructies op stonden. Het enige wat ze wist was dat ze hier moest zijn, dichtbij Celeber City, en dat er ooit een koerier zou komen. Ze zat nou al enige tijd in die boom, haar benen langzaam heen en weer bungelend, starend in de verte en hopend dat ze de contouren zou kunnen zien van het doelwit.
Ze hief haar blik op wanneer ze het gekras hoorde van een vogel. De kleine, blauwe gaai kwam al snel in zich en vloog een rondje in de lucht waarna deze weer verder van de stad afvloog. Dit was haar teken. Snel stopte ze het papiertje weg en kwam ze overeind. Na een laatste blik op de horizon te hebben geworden wist ze dat het zover was: de koerier kwam eraan, haar doelwit.
Zonder enige twijfel liep ze van de tak af, liet zichzelf gewoon naar onderen vallen, pakte tijdens deze aanval van de zwaartekracht de handvaten van haar zwaarden vast en haalde de trekkers ervan over vlak voor ze de grond raakte. Werd weer omhoog getrokken door de kabels, kwam zo op een hoogte die haar benen wel konden verdragen als ze zich nu weer liet vallen: en dat deed ze ook. Door de vooruitgaande kracht moest ze wel nog een paar passen naar voren doen wanneer haar voeten eindelijk de grond raakten, maar uiteindelijk stond ze toch echt stil. Zwijgend keek ze even naar de plek waar ze stond, waarna ze een ietwat chagrijnige blik op haar gelaat kreeg en een paar stappen verder zette en zich toen pas de goede kant opdraaide. Ja, ze irriteerde zich aan het feit dat ze niet precies in het midden van het pad was geland, want dat was wel haar bedoeling geweest.

Opnieuw klonk er weer gekras en daarna volgde de blauwe vogel die naar het meisje toevloog en plaats nam op haar schouder. Het meisje in kwestie gaf geen kik in het begin, maar hief uiteindelijk een hand op en kroelde met een vinger in de nek van het diertje. ‘Dank je, Jay,’ fluisterde ze zachtjes. Haar houding tegenover de vogel zei vrij veel: beschouwde hem als veel meer dan enkel een vogel, het was immers de enige die ze nog vertrouwde. Van de rest van de wereld moest ze niets hebben en toch was ze er weer ingetrokken, in de mensheid, wanneer ze geld nodig had.
De koerier kwam inzicht een paar tellen nadat het geluid van kletterende hoeven haar oren had bereikt. Ze liet haar hand weer zakken en keek rustig toe hoe de ander naderde en vervolgens ook halt hield voor haar neus.
“En waarom sta jij hier midden op de weg?”
‘Als ik het goed heb bent U hier met een pakketje?’ Ze negeerde zijn vraag compleet en haar blik zorgde ervoor dat de ander het er maar bij liet.
“Ja.”
‘Dan verzoek ik U om het nu aan mij af te geven, ik zal het verder vervoeren in de stad.’
De ander twijfelde niet eens aan haar woorden en stapte van het paard af, haalde het object uit een van de zadeltassen. Het was een zak, maar het was duidelijk dat er nog een doosje inzat. Daar zou vast hetgeen inzitten waar haar cliënt naar opzoek was. Vlak voor het overhandigen aarzelde de man. “Ik weet hier helemaal niks vanaf, niemand heeft mij geïnformeerd over -”
‘Weet je wat erin zit?’ Langzaam hief ze een hand op en wees naar het pakketje, maar haar blik bleef op de ander gericht.
“Nee…”
‘Zegt dat dan niet genoeg?’
Eindelijk werd het aan haar overhandigd en net wanneer haar vingers bijna het stof aanraakten hoorde ze iets achter zich. Een stem. Iemand die naar haar riep en ze wist ook wel wie. In plaats van het pakketje te pakken en er snel vandoor te gaan draaide ze zich om, geloofde erin dat ze dit wel zou redden. ‘Is er iets?’
“Jij bent dat meisje die dat kraampje had bestolen!”
‘Ik denk dat U zich vergist.’
Ze draaide zich weer om, zag hoe de man het pakketje stevig vasthield en haar wantrouwig aankeek. Van een kalme beheerste blik schakelde ze over naar een felle. ‘Geef mij dat pakketje, nu.’ Nog voor ze het doorhad voelde ze hoe ze omlaag werd getrokken, tot halverwege haar bovenbenen – sloeg er nog net geen kreet door uit. Met grote ogen keek ze naar onder, waarna ze haar hoofd met een ruk draaide en over haar schouder ook. “Ik ga ervoor zorgen dat je gestraft wordt voor je daden!” Wanneer ze haar blik weer richtte op de ander zag ze hoe deze angstig een paar stappen naar achter deed – hij stond op het punt om weg te rennen. Zonder verder nog echt na te denken pakte ze een van haar zwaarden en haalde de trekker over, schoot zo in een van de benen van de man. ‘Jij gaat nergens naartoe,’ fluisterde ze, waarna ze om zich heen keek. Jay was weggevlogen, vast opzoek naar een slachtoffer dat haar als eentje zou zien en haar zou helpen. Echter stond ze daar niet op de wachtten.
Ze pakte haar andere zwaard en zette ze allebei in de grond, probeerde zichzelf omhoog te drukken: maar het hielp niet. Ze zat gewoon muur vast. Er waren ook geen hoge gebouwen of bomen in de buurt die ze kon gebruiken om zichzelf hieruit te trekken met haar manoeuvre gear. Weer een blik over haar schouder, zag hoe de ander dichterbij kwam. Tevergeefs bleef ze proberen zichzelf eruit te trekken – maar het was gewoon een verloren zaak.}

Onderwerp: Re: Traitor's Motif ma sep 16, 2013 8:44 am

Twee heldere, rode ogen hielden het schouwspel goed in de gaten. Zich verstoppen deed hij niet echt, maar hij zorgde wel dat hij niet op het eerste gezicht gezien zou kunnen worden. Niet dat één van de aanwezigen ook maar enige reden had om de aandacht op hem te vestigen. Hij was op dit moment slechts een toeschouwer, die nonchalant tegen een boom aan hing, wachtend tot het zijn moment was om het podium te stelen.

Jared was hier oorspronkelijk gekomen om een koerier te onderscheppen die een belangrijk pakketje naar de Elite’s bracht. Zijn missie was om het daar niet aan te laten komen. Er bleek echter nog iemand aanwezig te zijn die dit doel voor ogen had, en zij was eerder in actie gekomen dan hij. Haar techniek was anders, directer. Jared was van plan geweest om de koerier in de rug aan te vallen, zodat hij hem niet aan zou zien komen. De jonge vrouw – die zo jong was dat Jared haar ook wel als meisje kon beschouwen – was gewoon voor de koerier gaan staan en eiste dat ze het pakketje aan haar gaf. Het verbaasde hem dat de ambtenaar in functie zo gemakkelijk meewerkte. Het bewees dat haar ietwat roekeloos uitziende actie toch kracht achter zich had en helemaal zo dom niet was, als de derde persoon zich niet met het tafereel was komen bemoeien. De rest gebeurde in een flits, en Jared besloot in te grijpen.

Hij overwoog zijn keuze zorgvuldig, maar snel. De koerier lag op de grond, te janken van de pijn van de kogel die in zijn voet was beland. Jared kon gemakkelijk nu het pakje halen en wegwezen, maar dit vond hij niet eerlijk tegenover het meisje. Zij scheen immers dezelfde missie te hebben als hij, en hoewel hij van plan was om zelf met het pakje weer weg te lopen, kon hij haar op zijn minst uit de brand helpen. Hij verplaatste zich snel en stil richting de rug van haar aanvaller. Zijn handen namen ondertussen een zachte gloed aan: een teken dat hij ze aan het opwarmen was. Eenmaal dichtbij genoeg, greep hij de man bij zijn bovenarmen. Meer hoefde hij eigenlijk niet te doen, want de warmte van zijn handen was hoog genoeg om een flink pijnlijke brandwond achter te laten. De man schreeuwde en kromp ineen op de grond, grijpend naar de rode vlekken op zijn bovenarmen. Jared schopte hem aan de kant, zodat hij bij het meisje kon, die half vast zat in de grond. Zijn temperatuur liet hij naar normaal dalen, wat te zien was aan het feit dat hij niet meer gloeide, en stak vervolgens zijn hand uit als zijnde hulp. Misschien zou ze los komen als hij hielp door te trekken. En zo niet, dan hadden ze nog genoeg tijd om iets anders te verzinnen, aangezien de twee andere mannen nog steeds op de grond lagen, zachte pijnkreten uitslaand.

Note;; Hoop dat je er zo wat mee kan xd

Onderwerp: Re: Traitor's Motif di sep 17, 2013 2:13 am

_{Ze had verwacht dat alles gewoon zo zou gaan als zij het had uit gepland, een plan waar ze volledig achterstond en vandaar dat het mede ook tot dusver goed was gegaan. Haar acteerwerk kwam enkel en alleen geloofwaardig over omdat ze zoveel zelfvertrouwen uitstraalde, vandaar dat de man haar geloofde en daarmee dus ook vertrouwde. Ze was zo dichtbij geweest…
… En toch ook weer zover weg.
Ze was te ijdel geweest, had teveel vertrouwen in haar zaak gehad terwijl ze diep van binnen wel had geweten dat ze gewoon had moeten rennen. Ze had het pakketje moeten pakken en weg moeten rennen, maar dat was niet haar stijl. Elena was haar naam en Elena deinsde nergens voor terug, laat staan wegrennen. Dat was niet de gang van zaken en daarom had ze het ook niet gedaan, omdat ze het ergens gewoon weigerde. Ze was prima instaat om voor zichzelf te zorgen, dus ook om zich te weren tegen twee mannen. Helaas moest een van de twee weer een stomme magiër zijn, o wat haatte ze die toch, en enkel en alleen door die valsspeler met zijn magie waren dingen nou mislukt.
Opgeven deed ze niet: anders had ze die man niet beschoten met haar enterhaak. De man die daar nu op de grond lag creperend van de pijn. Als ze zich had kunnen draaien had ze hetzelfde gedaan bij de ander, maar ze zat vast. Muur vast; alsof ongeveer de helft van haar lichaam in een vacuüm was gezogen. Ze had haar armen nog en ze ademde nog, dus ze zou vechten. Het maakte niet uit hoe beroerd de situatie was: zolang ze nog ademde zou ze blijven vechten, iets wat ze had geleerd na een bewuste dag. De laatste dag waarop ze had geweigerd te vechten omdat ze dacht dat het niet kon, zichzelf had overgeven: maar ze had nog geademd. Ze had nog kunnen vechten, maar had het niet gedaan en had daar tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van.

Pas wanneer ze een schreeuw hoorde achter zich stopte ze met worstelen, haar pogingen om zich los te wringen en keek weer over haar schouder. Even keek ze er onbegrijpend naar, wanneer was er nog een derde persoon gekomen die blijkbaar aan haar kant stond? Zachtjes beet ze op haar onderlip, realiseerde zich dat ze zodanig in paniek was geraakt dat ze zich alleen nog maar had kunnen focussen op één ding: zichzelf bevrijdden uit de greep van de aarde.
Met een ietwat felle blik keek ze op wanneer de ander een hand naar haar uitreikte, een teken dat hij haar wilde helpen. Mooi niet dat ze die hand ging aanraken, ze had wel gezien wat er met die andere man was gebeurd die nu ook creperend op de grond lag. ‘Ik denk niet dat dat gaat werken,’ merkte ze op, maar het was ook gewoon omdat ze hem niet wilde aanraken. Hij was een magiër en dat was reden genoeg voor haar. ‘De enige manier om mij hieruit te komen is door de aarde rondom mijn benen te bewerken, want in mij krijg je geen beweging.’ Want zelf was ze wel sterk genoeg om zich hier anders uit te krijgen en als dat niet ging dan zou trekken ook niet helpen. Bespaarde ze zowel hem als zichzelf een vage situatie die ergens ook gewoon gênant zou zijn.
Na een paar tellen trok ze haar mond weer open: ‘Waarom help je me eigenlijk?’ Hij moest er een reden voor hebben en het maakte haar niet uit welke: ze zou hem alsnog niet vertrouwen. Hij was niet alleen een man, maar ook een magiër – de twee dingen die ze het meeste haatte in deze hele wereld, gecombineerd in één persoon. Dus waarom zou ze hem vertrouwen als ze hem toch al zoveel verachtte zonder hem überhaupt te kennen? Precies ja. Ze zou enkel en alleen even profiteren van zijn aanwezigheid en dan zou ze nooit meer naar hem omkijken en ook hopelijk nooit meer zien.

OOC; En daar komen de korte posts van mijn kant ;D
Sorry ~}