Mysterious

Hoe lang was het geleden? Veel te lang. Veel te lang geleden was ze Cathy kwijtgeraakt. En ze had nog steeds geen spoor weten te vinden. Paniek was al langzaam op komen dagen, die zich langzaam maar zeker had verspreid door haar hele lichaam. Een parasiet waar niet aan te ontkomen was. Geen enkel kruid kon haar van dit gevoel genezen. Het gevoel van teleurstelling in zichzelf. Het gevoel van angst dat ze weer iets verpest had. En waar ze ook zocht, er was geen enkel teken van haar kleine zusje te vinden. Lily maakte zich zorgen. Zou ze überhaupt nog wel leven? Nee, zo mocht ze niet denken. Zij wist maar al te goed dat Cathy prima voor zichzelf kon zorgen als het erop aankwam. Met haar magie had ze zelfs Lily een keer weten te redden. Hoewel zij toen erg op haar tenen was getrapt, omdat een klein meisje zich sterker had getoond dan haar, was ze ook enorm trots op het feit dat haar zusje al zo sterk bleek. Natuurlijk was ze dat. Ze deelden dezelfde moeder, het was alleen maar vanzelfsprekend dat ze sterk was. Met Cathy was vast niks aan de hand. Wanneer ze het kleine meisje weer zag, zat alles vast nog intact.

Het kletterende geluid van vallend water vulde al snel haar gehoorgang. Ah, ze had de waterval bereikt, of niet soms? Lily keek op en zag inderdaad het water naar beneden vallen, regelrecht het meer in dat zich eronder bevond. Voorzichtig liep ze naar het meer toe en knielde, waarbij haar blik op haar spiegelbeeld viel. Het was alsof ze naar iemand keek die de moed had opgegeven en dat zicht zinde haar gewoonweg niet. De roze harige stripte haar handen van de handschoenen en doopte ze toen beide in het water, waarna ze met een snelle beweging van haar onderarmen het water naar boven gooide, recht in haar gezicht. Het water was kouder dan ze had verwacht, maar dat gaf alleen maar een verfrissende effect. Lily liet haar handen en gezicht drogen, terwijl ze haar blik op de waterval richtte. De legende over deze plek bleef niet onbesproken. Menig mensen leerden het hun kinderen nu nog steeds. Het verhaal over Dalerion en hoe de waterval aan deze naam was gekomen. Zelf kwam ze het niet te weten via haar moeder, maar werd het haar verteld door een dorpeling van Aquaia City, omdat ze toen een missie in de buurt moest voltooien. Een kans om het aan Cathy te vertellen had ze echter nooit gehad.

Lily was zo gefocust op het geluid van de waterval, dat ze uit haar trance opschrok toen ze een ander vreemd geluid hoorde. Eentje die niet thuishoorde in het rustgevende effect dat het water haar gaf. Haar dominante hand schoot meteen naar het handvat van Blazefire Saber, die om haar middel bevestigt zat, waarna ze haar handschoenen met haar vrije hand opraapte en langzaam overeind kwam. Vervolgens keek ze om zich heen. “Wie is daar?” vroeg ze op een strenge toon, aangevend dat ze meteen een antwoord verwachtte. Het kon gewoon een wezen zijn, maar iets vertelde Lily dat het een mens was. En of ze er blij mee was, dat moest ze zo meteen maar beslissen.

OOC: & Aaron

“Er is post voor u gearriveerd, meneer!” Dat waren de eerste woorden die Aaron hoorde op het moment dat hij wakker werd. Hij had een brief ontvangen. Hij kreeg normaal nooit post. Niet omdat het ongewoon was dat mensen brieven schreven, maar omdat hij geen vast adres had. Dus wie het ook was die de brief had verstuurd, die persoon moest wel heel wanhopig zijn om hem te willen bereiken. Dit was tegelijk een teken voor hem. Een teken dat hij weer van verblijfplaats moest wisselen. Er was iemand die wist hoe die hem moest bereiken. En dat beviel hem niet. Hij wilde het liefst de jongen die hem de brief bracht wegsturen. Zeggen dat hij niet de persoon was die hij zocht. Maar op de een of andere manier had hij het gevoel dat hij de brief wel moést aannemen. Dat hij een grote vergissing zou begaan als hij het niet zou doen. Aaron glimlachte beleefd, bedankte de jongen, en gaf deze een fooi, waarna deze weer verdween. Aaron draaide het stuk opgerold perkament een paar keer om, maar kon niets vinden wat hem een hint zou geven over wie de mogelijke afzender was. Balen. Dan moest hij hem dus maar openen. Voorzichtig schoof hij het stuk lint van het perkament af, waarna hij het lintje ergens op de grond neer gooide, en hij zorgvuldig het stuk perkament uitrolde. Langzaam liet hij zijn blik over de tekst heen glijden. Zijn ogen werden groot van verbazing. Dit… Dit was…!

Met een geïrriteerde frons op zijn gezicht keek Aaron op de verfomfaaide kaart die hij in zijn handen had. Hij was nooit goed geweest in het lezen van kaarten. Verbetering. Hij kon gewoon absoluut niet kaart lezen. Hij liet dat dan ook altijd aan anderen over als het ook maar even kon. Dat was dan ook het probleem dat hij nu had. Hij kon het niet aan anderen over laten op het moment. Hij reisde alleen. En dat bleek nog een hele opgave te zijn. Hij zou blij zijn als hij eindelijk op de afgesproken plek aan was gekomen. Hij zou haar vast wel zo ver kunnen krijgen om hem terug naar een dorp te leiden. Dat was ze hem op zijn minst verschuldigd. Hem zomaar uit het niets een brief sturen… Nee, dat was nog niet eens het ergste. Het ergste was nog wel dat hij zijn andere plannen af had moeten blazen om op tijd op de afgesproken plek te kunnen arriveren. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Nee, sterker nog, wie dacht ze wel niet dat híj was? Een of ander schoothondje dat ze kon rond commanderen?  Vooral als je naging dat ze maanden niet hadden gesproken. Het was hooguit onacceptabel. Hij zou haar terecht moeten wijzen. Haar laten zien waar haar plek was. Ergens ver onder hem. Hij was nu degene met de hoge positie. Zij? Zij was maar een soldaat. Niets meer dan een pion in vergelijking met hem. Ha.

Ergens ver in de verte hoorde hij het luide, kletterende geluid van de waterval. Mooi. Het moest nu niet ver meer zijn. Hij vouwde de kaart op, en besloot verder te gaan op enkel zijn gehoor. Als hij het geluid volgde, dan zou hij vroeg of laat de waterval zelf uiteindelijk ook wel in het zicht krijgen. En ja hoor. Het duurde niet lang, of de waterval was eindelijk zichtbaar. Hij stopte met lopen, en gaf zichzelf de tijd om de omgeving in zich op te nemen. Ah, dit voelde ergens nostalgisch aan. Misschien was dat wel waarom ze voor deze plek had gekozen. De laatste keer dat ze elkaar hadden gesproken was ook hier geweest, of niet soms…? Hij glimlachte zachtjes. “Wie is daar?” hoorde hij een maar al te bekende stem zeggen. Dat was haar. Lily. Er was geen vergissing mogelijk. Aaron grinnikte zachtjes, en liep verder richting de stem. “Ah, dat is geen aardige manier om iemand te begroeten, Licky,” zei hij, om vervolgens een plagerige grijns tevoorschijn te toveren. Langzaam liet hij zijn blik over het roze-harige meisje heen glijden. Was dit echt de Lily die hij kende? Ze zag er anders uit. Op een goede manier. Ze zag er ouder uit. Alhoewel dat gewoon was omdat ze ook daadwerkelijk ouder was geworden. Maar er scheen ook iets te ontbreken. Alsof er iets was weggehaald. Hij kon alleen niet plaatsen wat het was.

Ze was nog niet uitgesproken of ze zag een bekend figuur ten tonele verschijnen. Hoewel zijn gegrinnik haar niet aanstond, haalde ze haar rechterhand van Blazefire Saber weg en liet haar spieren ontspannen. Het was Aaron maar, niet één of andere wild dier of willekeurige magiër. “Ah, dat is geen aardige manier om iemand te begroeten, Licky,” hoorde ze hem zeggen, terwijl er een grijns rond zijn lippen verscheen. Lily snoof licht toen ze die bijnaam hoorde. Aan dat verleden denken was eigenlijk wel het laatste wat ze wilde. Zelfs nu kon ze er niet mee lachen, ook al was het jaren geleden gebeurd. “Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me niet zo moet noemen, voordat je er daadwerkelijk mee ophoudt?” reageerde ze, waarbij ze haar armen over elkaar heen kruiste. Een lichtelijk geïrriteerde frons was op haar voorhoofd verschenen, maar die liet ze even snel weer verdwijnen als dat het gekomen was. Aaron was toch gekomen. Het was een hele opgave geweest om hem die brief te kunnen sturen, maar zo te zien was alles goed gegaan. Eindelijk iets wat ze wel goed had gedaan. Lily liet haar turqoise ogen over de jongeman heen glijden. Ze had hem maanden niet meer gezien, omdat ze het beide vast druk moesten hebben met hun occupatie. Zij was een soldaat van het Esciaans leger en moest, tot voor kort, bovendien nog voor een klein meisje zorgen. Hij was een Elite. Een magiër met een titel. Hij stond niet alleen hoger dan haar, maar moest ook nog eens belangrijke beslissingen maken als het daarop aankwam, of niet? Ze moest eerlijk bekennen dat ze niet echt wist wat Elite zijn inhield. Alleen dat het een hoge rang was. En daar was ze best jaloers op.

“Het spijt me dat ik je zo plotseling die brief heb gestuurd,” begon ze toen verontschuldigend. Ze haalde haar armen van elkaar af en deed haar handschoenen toen weer aan, waarna ze haar volgende woorden probeerde te kiezen. Hoe kon ze dit het beste aanpakken? De rede dat ze hem die brief had gestuurd was simpel. Ze was Cathy een aantal weken geleden uit het oog verloren en hoewel ze het zelf wilde aanpakken, kon ze nu niet anders dan om hulp vragen. Ze moest haar trots maar eens aan de kant schuiven, al was het maar voor deze ene keer. Een leven stond waarschijnlijk op het spel en die persoon was ontzettend belangrijk voor haar. Helaas ging het niet zo simpel om dit in woorden uit te leggen. Niet voor Lily, in ieder geval. Nee, ze was al zo ver gekomen. Nu moest ze gewoon het diepe inspringen. Het meisje beet zachtjes op haar onderlip, waarna ze eens diep inhaleerde via haar neus en toen haar mond opende. “… Aaron, ik heb je hulp nodig.” Haar blik stond nu strak op de zwartharige voor haar gericht, zichzelf dwingend niet weg te kijken en haar zwakte te tonen. Hij wist vast wel dat dit moeilijk voor haar was – daar was hij haar beste vriend immers voor. “Een aantal weken geleden werden Cathy en ik aangevallen door een groepje magiërs toen we op weg naar huis waren. Ik heb geprobeerd ze weg te jagen, maar we moesten uiteindelijk vluchten…” legde ze uit, proberend de gebeurtenis niet weer voor zich te zien. Bij de gedachte aan de magiërs rees haar woede al naar boven. Bah, hoe konden zulke mensen bestaan? “Ik heb Catherine sinds die dag niet meer gezien,” bekende ze in één keer. Heel even keek ze weg van Aaron, bang voor zijn oordeel. Nu kon ze ook niet ontkennen dat het onverantwoordelijk was geweest, maar ergens hoopte ze dat hij het er niet nog extra in ging wrijven en misschien, heel misschien, zou vertellen dat hij het kleine meisje had gezien.

“Hoe vaak moet ik nog zeggen dat je me niet zo moet noemen, voordat je er daadwerkelijk mee ophoudt?” reageerde Lily op de bijnaam waar hij haar mee had aangesproken. Aaron glimlachte. "Nog een keer, zoals altijd," antwoordde hij. De geïrriteerde frons die hij op Lily’s voorhoofd aantrof was nostalgisch. Het leek weer net zoals vroeger te zijn. Voordat ze op de een of andere manier met elkaar afgesproken leken te hebben dat ze elkaar niet meer wilden zien. Zelfs al was dat niet helemaal de waarheid. Hij had haar willen zien. Lily was zijn vriend. Sterker nog, ze was zijn enige vriend. En eerlijk gezegd had hij dat de laatste tijd niet bepaald laten merken. Misschien had hij wat meer zijn best moeten doen om haar op te zoeken. Dat was eigenlijk wel het minste wat hij had kunnen doen. Maar voor dat soort gedachtes was het nu inmiddels al te laat. “Het spijt me dat ik je zo plotseling die brief heb gestuurd,” verontschuldigde Lily haarzelf. Aaron trok zijn wenkbrauwen op. Ja, de brief had hem op zijn minst verrast. Hij keek het meisje aan, dat scheen te twijfelen over wat ze vervolgens wilde zeggen. Ah, misschien wilde ze hem een liefdesverklaring geven? Nah, vast niet. Daar zag hij Lily eerlijk gezegd ook niet voor aan.  Nee, er was iets anders aan de hand. “… Aaron, ik heb je hulp nodig.” Lily keek hem nu recht aan, alsof ze zijn reactie probeerde te peilen. Lily die zíjn hulp nodig had? De Lily die volwassen mannen al gillend liet wegrennen door ze enkel aan te kijken had zijn hulp nodig? Wel, dan moest er absoluut iets mis zijn.

“Een aantal weken geleden werden Cathy en ik aangevallen door een groepje magiërs toen we op weg naar huis waren. Ik heb geprobeerd ze weg te jagen, maar we moesten uiteindelijk vluchten…” Langzaam maar zeker verscheen er een frons op Aaron’s voorhoofd. Lily had magiërs nooit gemogen. Alhoewel hij haar nooit had gevraagd waarom, wist hij ongeveer waarom Lily niet kon opschieten met magiërs. Hij was eigenlijk de uitzondering op de regel, alhoewel dat misschien was omdat hij juist van zijn magie af wilde. “Ik heb Catherine sinds die dag niet meer gezien,” zei Lily. Dus dat was het. Ze waren opgesplitst. Lily moest wel heel wanhopig zijn als ze hem om hulp vroeg. “Lily…” zei hij ietwat geïrriteerd. Het liefst wilde hij Lily uitschelden. Over hoe dom ze was geweest om Cathy te verliezen. Maar dat was niet waarom ze hem hier naar toe had laten komen. Ze vroeg hem om hulp. En het zou hen geen van beide helpen als hij haar nu een of andere preek zou geven. “… Je had me eerder om hulp moeten vragen,” zei hij uiteindelijk. Nee, hij was niet boos op haar. Eerder teleurgesteld. Teleurgesteld dat ze niet direct naar hem toe was gekomen. Dat ze eerst een paar weken had moeten wachten. Vertrouwde ze hem soms niet meer? Hij schudde kort met zijn hoofd. “Waar was het precies waar je haar voor het laatst hebt gezien?” vroeg Aaron. Nu was niet de tijd om te klagen.

Aaron leek enigszins verrast te zijn toen ze hem vertelde dat ze zijn hulp nodig had. De frons die op zijn voorhoofd verscheen toen ze verdere uitleg gaf, ontging haar ook niet. Dit maakte haar ietwat onzeker. Ze was bang voor zijn reactie en hoe meer tijd verstreek, hoe erger het werd. De jongeman was, buiten Cathy, de enige die ze nog had en hoewel ze zich normaal gedroeg of het haar weinig kon schelen, kon het haar wel degelijk schelen. Toen ze haar naam hoorde vallen, keek ze op, maar aan zijn toon te horen, klonk Aaron geïrriteerd. Daar was ze al bang voor. Hij ging haar de les lezen. Stilte viel, waardoor Lily dacht dat hij haar de tijd gaf om zich mentaal voor te bereiden op zijn woorden. Dit deed ze ook, maar kreeg uiteindelijk woorden te horen die ze niet verwachtte, die ze juist van hem hoorde te verwachten. Aaron vertelde haar dat ze hem eerder om hulp had moeten vragen. Ze wilde lichtjes snuiven en aangeven dat ze het niet met zijn reactie eens was. Dat hij wel wist hoe moeilijk zij het vond om hulp aan anderen te vragen. Natuurlijk had ze het hem nooit verteld, maar hij had onderhand het idee wel een beetje kunnen vormen, toch? In tegenstelling tot haar originele intentie, liet ze een kleine glimlach rond haar lippen verschijnen. Een dankbare glimlach. Een emotie die ze niet gauw aan iemand toonde.

“Waar was het precies waar je haar voor het laatst hebt gezien?” kwam toen de vraag, waarvan ze eigenlijk al had gedacht dat deze gesteld zou worden, dus een antwoord had ze al klaar. “In de buurt van Aman Valley, maar daar is ze nergens te bekennen. Niet meer, in ieder geval,” begon ze met hernieuwde moed. Die zakte haar echter al snel weer in de schoenen. “Of de gebieden daaromheen...” Catherine maakte het haar eigenlijk heel moeilijk. Ze had haar gezicht niet meer in hun ‘verblijfplaats’ laten zien en dat betekende maar twee dingen. Eén: Ze leefde niet meer. Een realisatie die Lily wel had, maar niet wilde hebben. De mogelijkheid bestond, maar daar wilde ze niet aan denken. Twee: Haar kleine zusje was ook naar haar op zoek. Lily richtte haar blik weer even op de waterval en probeerde zich de verloren moed weer in te spreken. Cathy leefde nog. Daar was ze zeker van. Op een dag zou ze het verhaal van deze waterval aan haar kunnen vertellen. De roze harige balde haar handen tot vuisten. Ja, nu had ze Aarons hulp. Er was geen rede meer tot paniek, zelfs al was de hoop dat hij haar gezien had volledig stukgeslagen.