Nice to meet you {Ace}

Een koude wind waaide door de stad, mensen waren druk bezig en keken het blonde meisje raar aan, tja het was niet normaal om iemand met rode ogen te zien. Ausna liep doelloos door de straten heen misschien dat ze een bijzonder geval zag, alleen was dat nu niet zo. Ze liet haar koude blik over de straten gaan en er was water, veel water precies goed voor de blondine. Ze concentreerde zich volledig op het water en begon het te sturen. Eerst kwam een klein straaltje naar boven, al snel werd die straal steeds groter en was het ietsjes moeilijker te besturen voor Ausna. Ze schrok van een stem wat haar uit haar concentratie haalde en het water viel met een golf naar zijn oorspronkelijke bron. Nu pas hoorde ze goed wat diegene zei "... Zei je dat meisje daar? Volgens mij is zij dat water aan het..." de stem vervaagde en rond Ausna's mond speelde een glimlach, die gene was best wel slim om haar zo snel door te hebben. "en hoe weet je dat dan zo zeker dat ik het was?" het was een gewaagde vraag, maar als ze slim ging onderhandelen moest het wel goed komen. De man die dat dat gezegd schrok van haar koude toon, en zei uiteindelijk niks. Nu viel haar blik op een jongen iets ouder dan haar. "en wie ben jij dan wel niet? Ook al mij beschuldigen van iets wat ik niet deed?"

Doodstil zat Ace bovenop een hele stapel kisten die langs de muur van een gebouw op elkaar gestapelt waren. Vanaf hier had de witharige jongen perfect uitzicht op de menigte onder hem. Hij hielt van hoogtes. De sterkte van de wind en het gevoel dat je eindelijk met je voeten van de grond af was, gaf hem een kick. Soort van. Het was niet aan Ace te zien dat hij het fijn vond daarboven. Zijn gezicht stond neutraal. Haast emotieloos. Mensen vermeden hem liever.  Het feit dat zijn haren sneeuwwit waren beangstigde hen. Nooit had Ace begrepen waarom. Alleen omdat iemands uiterlijk wat afweek van de rest, dan was diegene niet meteen vreemd. Of anders. Of gevaarlijk. Of eng. Vroeger had het hem verschrikkelijk dwars gezeten. Nooit had hij vrienden  gehad. Mensen uit z'n geboortedorp hadden hem altijd genegeerd. Nu was hij daar overheen. Door de jaren heen had hij geleerd dat alleen zijn nog beter was dan samenwerken. Door alleen door de wereld te trekken werd hij sterker. Ineens werd zijn aandacht getrokken door een iets jonger meisje dan hemzelf. Een man stond er vlakbij en sprak iets wat hem interesseerde. In een soepele beweging sprong hij van de kisten af. Bij de landing veerde hij door z'n knieën zodat het niet te pijnlijk zou zijn. 'Waarom ontken je het?' Was Ace'  koele reactie. Zijn turquoise ogen ekeken recht in de rode van haar. 'Maar ja, ik beschuldig je ervan. En mijn naam is niet echt belangrijk.' Vervolgens richtte hij zijn blik op het water, waarna hij er een dun laagje ijs erop liet groeien

'Waarom ontken je het?' Vroeg de jongen, ze zuchtte even, wisten ze niet van ophouden? "nou, omdat ik het ook niet gedaan heb" hij leek haar niet te horen want hij praatte gewoon verder 'Maar ja, ik beschuldig je ervan. Aangezien je het wel degelijk hebt gedaan..' hoe kon hij er zo zeker van zijn? Het was niet dat mensen het konden zien als ze deze magie gebruikte aan haar. "waarom denk je dan dat ik het gedaan heb? Wat is dat dan?" ze had nu geen zin in het feit dat ze steeds met dit feit geconfronteerd werd. De jongen, misschien had hij ook magie, wie wist.

Een zachte zucht rolde over zijn lippen. Meteen had Ace spijt dat hij überhaupt van die kisten was afgesprongen om zijn energie te verspillen aan iemand die zichzelf voor de domme hielt. Als ze werkelijk dacht dat hij zo stom was, dan had ze het mis. Zo geruisloos als mogelijk zette Ace enkele stappen  vooruit, naar een waterplas die zich had gevormd na een regenbui. Een lange tijd staarde hij enkel naar z'n eigen spiegelbeeld, terwijl hij haar woorden aanhoorde. 'Waarom ik dat denk?' Herhaalde hij mompelend. 'Simpel. Ik zag het je doen. Van iedereen die hier rond liep in de tijd dat dat water omhoog kwam, was jíj degene die het meest gespannen stond,' antwoordde Ace nuchter. Het was niet echt zijn probleem waarom ze er zo moeilijk over deed. De wind blies zijn langste plukken haar vlak voor z'n gezicht, waardoor hij even zijn ogen sloot. 'Ach ja.. Jouw leven.' Teveel woorden had hij aan haar verspild. Teveel moeite, dus besloot hij aanstalten te maken verder te lopen.

De jongen liep naar een dichtbijzijnde regenplas en staarde naar zijn spiegelbeeld en antwoorde 'Simpel. Ik zag het je doen. Van iedereen die hier rond liep in de tijd dat dat water omhoog kwam, was jíj degene die het meest gespannen stond' huh? Stond ze gespannen? Daar moest Ausna nog eens goed aan werken dan. "oh, is dat dan zo? En als dat zo is, wie heeft dat dan nog meer gezien? hiermee hoopte ze hem slim mee af te zijn al wist ze niet zeker of het wel zal werken. De jongen wou weglopen maar Ausna probeerde mphem nog tegen te houden met "je hebt nog geen antwoord gegeven" het was simpel, maar in sommige gevallen werkte het dagenlijk.

'Neh, mijn benaming is te sterk. Je lichaamstaal was gewoon wat anders dan de rest.' Ace sloeg z'n armen over elkaar heen, waarna hij eens voelde aan de knoop van zijn sjerp. Die zat nog goed vast. Hij wilde voorkomen dat de sjerp los zou raken en hij zijn geliefde wapen zou verliezen. Al enkele jaren hing de katana trouw op zijn rug, tenzij het getrokken werd om te vechten. Enkele seconden keek Ace naar haar opzij. Meende ze dat nou serieus? Hoe moest hij nou weten wie het -mogelijk- nog meer had gezien? Gedachtenlezen zat niet bij zijn kracht ingegrepen. Aangezien hij het toch niet wist besloot hij daar geen reactie op te geven en wou verder lopen. Zijn reis voortzettend. Geld moest verdient worden om daar voedsel van te halen. Het stelen was ook een optie, maar Ace was nog niet zo wanhopig om dat soort lage acties uit te voeren. Net op het moment dat hij z'n voet naar voren wilde zetten, hielt het meisje hem staande door nog eens extra aan te dringen. 'Ik heb werkelijk geen idee,' antwoordde Ace kalm. 'Misschien moet je het aan ze gaan vragen of zo als je dat zo graag wilt weten.' Zijn blik gleed over de langslopende mensen. Allemaal hadden ze hun eigen doelen. De èèn wilde verkopen. De ander juist weer kopen. 'Weet jij toevallig een plek waar ze eens iets goedkoops verkopen? Of een bedrijf dat hulp zoekt?' Het was niets voor hem zomaar aan iemand iets te gaan vragen. Maar goed, als zij wat wist dan zou hem dat werk schelen.

'Neh, mijn benaming is te sterk. Je lichaamstaal was gewoon wat anders dan de rest.' dat was wel waar ja, als ze namelijk haar magie ging uitoefenen was haar lichaamstaal altijd anders. Beide kanten bleven even stil tot de jongen antwoord gaf op de andere 'vraag' 'Ik heb werkelijk geen idee. Misschien moet je het aan ze gaan vragen of zo als je dat zo graag wilt weten.' Nou, dat schiet ook niet erg veel op voor Ausna. De jongen keek wat om zich heen en vroeg uiteindelijk 'Weet jij toevallig een plek waar ze eens iets goedkoops verkopen? Of een bedrijf dat hulp zoekt?' daar moest ze even over denken. Ze was hier niet zo vaak maar wist nog wel ergens een goedkoop zaakje in de buurt "ja, voor zover ik weet is er in de buurt een goedkoop zaakje, maar de kwaliteit is wel goed." ze keek naar de jongen en vroeg er nog bij "moet ik je er anders heen brengen?"

Ah. Het was goed om te weten dat hier toch nog iets goedkoops was. De kraampjes waar Ace langs was gelopen waren ontzettend duur. En voor iemand die al amper geld had, was zoiets moeilijk te veroorloven. Hij zuchtte zachtjes en liet zijn handen weer losjes langs zijn bovenlichaam hangen. 'Als je daarvoor tijd over hebt, dan graag. Anders hoeft het niet.' Hij wilde haar niet gaan dwingen dingen te doen. Tenslotte vond hij het niet erg om alleen opzoek te gaan. Zolang ze hem maar de juiste richting opwees. Maar nu zij hem wel mogelijk helpen wou, voelde hij zich verplicht eens sociaal te gaan doen. Ze had een soort van recht om te weten wie de persoon was wie ze misschien zou gaan helpen. 'Ace.. Mijn naam is Ace.' Wat nonchalant schopte hij een stuk vuil aan de kant, zodat er niemand in zou gaan trappen. Plots voelde hij hoe iemand tegen hem opliep. Een jongeman, ongeveer twintig jaar oud, liet een hele waterval aan scheldwoorden naar buiten komen. Ace keek hem strak aan. Voor even leken zijn ogen wat op te lichten, wat de jongeman snel deed omdraaien en weg lopen. 'Volk.. Tegenwoordig niet meer goed bij hun kop..' mompelde de ijs-magiër binnensmonds.

De jongen zuchtte ven. Wat zou er toch omgaan in het hoofd van deze jongen? "'Als je daarvoor tijd over hebt, dan graag. Anders hoeft het niet.' Ausna haald haar schouder op. Ze moest toch nergens heen, dus waarom niet "ik hoef toch nergens heen. Dus waarom niet?" al kreeg ze geen antwoord, kreeg Ausna wel zijn naam te horen "Ace... Mooie naam. Mijn naam is Ausna" Ace schopte wat opzij en en iemand liep tegen hem op waardoor die ging schelden. Ze wist niet wat Ace deed, maar de man ging gauw weg, waarschijnlijk was hij ook magiër. "wat was dat net?" duizenden vraagteken zweefde door de blondine's hoofd maar zei er nog bij "ach.. Weet je, laat maar zitten. Volg mij maar, dan laat ik je de weg zien.