Sniffing out a necklace

Lilith zat gehurkt op de rand van een rieten dak, verscholen in de schaduwen. De geur van vis overheerste, hoewel de stad, of eigenlijk het vissersdorp, waarschijnlijk niet veel smakelijker had geroken zonder de visgeur. Het dorp leek één groot markt terrein, waar mensen en dieren door elkaar krioelden. Verrot fruit, stinkende vis, harige geiten, mensenzweet. Al met al was deze stad een aanslag op haar neusgaten. Ze droeg een mantel met kap, om haar harige uiterlijk en tijger oren te verbergen. Normaal gesproken nam Lilith haar normale vorm aan wanneer ze in een stad of dorp was, maar ze was hier met een missie. Een missie waarbij ze Ramath's hulp bij nodig was. Iemand was zijn ketting verloren na een bezoek in deze stad. Eigenlijk had Lilith er een hard hoofd in dat het sieraad nog ergens op de grond zou liggen, dus ze ging er eigenlijk al vanuit dat iemand hem gepakt had. Eigenlijk had Lilith haar neus willen gebruiken om het sieraad op te sporen, maar dat viel vies tegen in deze stad. Dus was ze over gegaan op plan B.

Op haar verscholen plek luisterde ze naar de mensen. Conversaties over het weer, hoe duur de vis was, hoe lelijk het kapsel van de nieuwe vrienden van een ex wel niet was. Het duurde wel een goed uur voordat ze iets interessants op pikte. Een goed geklede man liep achter een sjofele vent aan, beiden schenen nerveus te zijn. De nette man siste zacht, maar voor Lilith hoorbaar: "Die ketting kan maar beter heel bijzonder zijn, Simon!" Ze volgde de mannen met haar katachtige ogen en volgde ze op een veilige afstand over de daken. Met haar katachtige reflexen was het voor Lilith een kinderspel om van dak naar dak te springen en onhoorbaar te landen. "Denk je echt dat die man onze ketting heeft?" vroeg Ramath in haar hoofd. Lilith haalde in gedachten haar schouders op. "Niet geschoten is altijd mis!"

Ondertussen waren de mannen aanbeland in de buitenwijken van de stad. De huizen waren en oud en gammel, waardoor Lilith opeens een stuk beter uit moest kijken waar te haar voeten neer zette. De mannen gingen een gebouw binnen, dus sprong Lilith daar het dak op. Tot haar genoegen zat het rieten dak vol gaten, dus liet ze zich zo geruisloos mogelijk naar binnen glijden. Ze lande op een dwarsbalk in de nok van het gebouw, waarbij Ramath de nagels van hun achterpoten in het hout groef zodat ze stevig bleven staan. Gehurkt keek Lilith naar mannen. De net geklede man was enorm nerveus, Lilith kon zijn zweet ruiken. De sjofele man haalde een kistje tevoorschijn en klapte het open. "Een prachtige exemplaar, werkelijk. De ketting zelf is zilver en de hanger in een ingelegd opaal," sprak de sjofele man met een vreemd accent, hij praatte alsof hij een paar tanden miste.

De verkoper draaide het doosje om en toonde het aan zijn koper. Op dat moment zag Lilith de inhoud van het doosje. "Dat is hem." Ramath was sceptisch. "Wij zoeken een parel ketting." sprak hij. "Weet ik." Haar ogen waren gefocust op de mannen. "Hoeveel wil je?" sprak de nette man. Lilith haakte haar nagels los van de dwarsbalk en sprong naar beneden. Ze lande soepel, waarbij haar mantel om haar heen wapperde en de kap van haar hoofd gleed. "Dat zou ik niet doen als ik jou was," sprak ze zoetjes. De twee mannen schrokken zichtbaar van haar plotselinge binnenkomst en daarna nog eens erger door haar verschijning. "Ten eerste is dat een parel, geen opaal. Ten tweede is die ketting niet van hem, maar gezien de plek van bijeenkomst wist u dat al." Haar ogen vernauwden zich. Ze hief hand hand, die meer weg had van een klauw, met de palm naar boven. "Ik wil die ketting, nu." De rijke man strompelde verstomd achteruit, de sjofele man keek haar enkel met enorme ogen geschokt aan. Lilith zuchtte, liep met soepele passen naar de mannen toe en viste de ketting uit het bakje. "Je mag blij zijn dat ik je niet aangeef," snauwde ze de sjofele man toe, waarbij haar snorharen trilden.

Ze liep naar de uitgang, waarbij ze de ketting in het buideltje aan haar riem liet glijden. Nog voor ze de deur door liep, sloeg ze de kap weer over haar hoofd. "Dat had heel anders af kunnen lopen," berispte Ramath haar, terwijl ze door de straten van de achterbuurten liep. "Wat als één van die mannen een magiër was geweest!" Lilith zuchtte. "Ramaaath, dat had ik toch allang gevoeld? Ik had het heus wel anders aangepakt als ze magiërs waren geweest." Haar onderbewustzijn liet meteen zien dat ze hun had beslopen en dan had bevochten, wat Ramath er niet erg veel geruster op maakte. O well, mission accomplished!

Lilith liep met verende passen door de wijken terug naar het stadsgedeelte. Daar stapte ze op de trein richting Dalorar. De missiegeefster leefde daar in een stad en aangezien op de missie stond dat de ketting teruggebracht moest worden.. Lilith hoopte maar dat ze een reiskosten vergoeding kreeg. Aangezien ze zich weer onder het gewone volk moest begeven, liet ze Ramath zich terug trekken, zodat ze er weer normaal uitzag. Na ongeveer een uur in de trein gezeten te hebben, kwam Lilith aan in de desbetreffende stad. Na wat gepuzzel vond ze het huis en kon ze de ketting overhandigen aan de dolblije eigenaresse. Lilith werd, tot haar grote ergernis, binnen gehaald voor thee en koekjes, terwijl de vrouw door ratelde over de ketting, wat een erfstuk bleek te zijn. Zal het langste half uur van haar leven wist Lilith een einde aan het gesprek te knopen door te zeggen dat ze écht weg moest, waarna ze de vrouw nog aan de beloning moest herinneren. Een paar gouden munten rijker stond Lilith eindelijk weer in de frisse buitenlucht. Dankbaarheid had ook zijn mindere kanten.