Follow Me Down

Hoe was ze hier beland? Cathy kon daar geen antwoord op geven. Waar ze je wel antwoord op kon geven, was de vraag of ze hier weg wilde. Daar zou ze kort en bondig heel duidelijk ja op zeggen. Hoe sadistisch haar bui soms ook mocht zijn; een begraafplaats was absoluut niet haar favoriete plek. Het concept van de dood was voor haar niet heel groot, zelfs vrij onduidelijk, maar de sfeer die rond de begraafplaats hing stond haar totaal niet aan. Het was er zo stil. Te stil. Er was geen teken van leven. Ze was alleen. Ze was alleen… Cathy stopte abrupt met lopen. Haar tempo was al niet al te snel geweest, omdat ze voorzichtig voetje voor voetje op de grond neerzette in de hoop dat ze geen verkeerde stap nam. Nu maakte het haar echter helemaal niet meer uit. Ze had niemand bij zich en hoewel ze Cuddles op kon roepen, had ze het gevoel dat het haar toch niet zou lukken. Angst was wat haar tegenhield, maar waar ze precies bang voor was, kon ze niet zeggen. Het was er gewoon. Met een ietwat droevige blik keek ze naar de teddybeer in haar handen. Hij was het laatste wat ze nog had. Ouders had ze niet. Nooit gehad. Vrienden ook niet. De enige die ze had gehad tot nu toe waren Lily, Aaron en Cuddles. Maar nu waren Lily en Aaron er niet om haar gezelschap te houden en ze wist niet hoe lang haar gigantische knuffelbeer het uit ging houden. Misschien was het een goed idee om gewoon een weg naar buiten zien te vinden. Ja, dat moest haar doel zijn. Hier op eigen houtje wegkomen. Als dat haar lukte, dan kon ze alles aan.

Cathy’s aandacht werd getrokken door het geluid van voeten die over de grond schuifelden. Eerst was het nog heel zacht en klonk het redelijk ver weg, maar het kwam al snel dichterbij. Angst welde meteen weer in haar op. Wat was dat? Kwam er iemand haar kant op? Kwam iets haar kant op? Haast te bang om op te kijken, liet ze haar groene ogen met veel tegenzin omhoog gaan. Haar blik gleed nu weg van Cuddles en viel op een figuur die een tiental meter van haar was verwijderd. Het kwam haar kant op en hoewel het menselijk leek, klopte iets niet aan het plaatje. Het liep niet alleen ontzettend vreemd, maar had z’n ledematen ook nog eens op niet natuurlijke posities gebogen staan. Cathy hoefde geen twee keer na te denken of volwassen te zijn om te weten dat dit niet veel goeds betekende. Ze wilde zich langzaam omdraaien en die kant weer teruglopen, maar ondervond dat ook aan die kant iets onnatuurlijks was verschenen. Net zo’n vreemd uitziende mens. Waar kwamen ze opeens vandaan? Leefden ze soms op dit terrein…? Maar… Niets leefde hier toch? Cathy nam snel een alternatief besluit: Zich verstoppen achter een grafsteen. De meesten waren toch groot genoeg om haar achter te laten schuilen. Ze zakte door haar knieën en ging tegen het koude gesteente aanzitten, haar rug recht en haar gehoor scherp. Ze kon nu niet zien waar de wezens heen liepen, maar ze kon ze wel horen. In haar onderbewustzijn kneep ze de teddybeer stevig in zijn lijfje en hield hem dicht tegen haar aan gedrukt. Mocht het misgaan, dan kon ze nog altijd vechten. Een stel rondlopende lijken waren niet opgewassen tegen haar uit de kluiten gewassen knuffel. Toch?

OOC: & Miku

Cathy wist niet wat ze moest doen. Hoe langer ze achter de grafsteen zat, hoe meer paniek er in haar opwelde. Ze moest terugvechten, dat wist ze, want anders was ze er geweest. Maar hoe moest ze dat doen als ze niet zeker wist of ze Cuddles nu wel op kon roepen? Ze was te bang om zich te bewegen, laat staan om haar magie te proberen te gebruiken. Vooral als het mis ging. Wat als het misging? Dan was ze nog verder van huis. Het was het geluid die de levende doden maakten dat haar bezighield. Zolang dat gekreun door haar gehoorgang dreunde, kon ze zich niet genoeg concentreren om ook maar een poging met haar magie te wagen. Ze hield haar teddybeer steeds steviger tegen zich aan, wachtend tot het moment dat de lijken bij haar waren. Die kwam alleen niet. Cathy keek verbaasd op, zich afvragend waar ze nou eigenlijk bleven. Toen pas merkte ze dat het gekreun ook was opgehouden en was ze dapper genoeg om langs de grafsteen af te kijken. Ze waren er niet meer. Lichtjes verward ging het meisje weer terugzitten in haar vorige positie. Konden ze teleporteren? Oh nee. Dat maakte het alleen maar erger. Gelukkig voor haar was dit niet het geval. Nee, iemand had haar uit de brand geholpen. Dat werd haar duidelijk toen er een jonge vrouw in haar zichtveld verscheen, haar hand gehuld in water. Cathy wist niet waar dat opeens vandaan kwam, maar het deed haar denken aan haar eigen magie en stelde haar daarom ook gerust.

De jonge vrouw hurkte bij haar neer. Ze was nog altijd licht verward door de situatie, maar besloot om dit moment te nemen door de vreemdelinge in zich op te nemen. Ze zag er vredelievend uit. Vriendelijk genoeg om te kunnen vertrouwen. En aangezien Cathy nog een jong meisje was die amper ervaring had met bedriegende schijn, voelde ze zich meteen op haar gemak in de buurt van haar redder in nood. “Is alles in orde?” kwam toen de vraag. Als vertrouwen niet al aanwezig was geweest, dan kwam het nu wel opzetten door de toon waar het in gevraagd was. Lichtelijk afwezig knikte het meisje. Haar spieren spanden zich echter weer aan toen ze weer een gedaante op hen af zag komen wankelen. De vrouw liet er verder geen zand over groeien en gebruikte haar magie om de ‘indringer’ uit de weg te ruimen. Cathy keek vol verwondering hoe de levende dood tot stof verging en er water bij de vrouw haar handschoen voegde. Haar ogen begonnen lichtelijk te stralen. Wat cool! Zou zij dat ook kunnen, maar dan met vuur? Ze richtte haar rechterhand lichtjes omhoog en probeerde het, maar er gebeurde tot haar teleurstelling niets. Hmpf. Het was de groenharige die haar aandacht weer trok door te vermelden dat ze moesten gaan en haar een helpende hand toestak. Cathy nam deze aan, kwam zelf recht en volgde de vrouw naar een veiligere plek.

De weg daarheen was ze stil gebleven; uit angst dat ze aandacht zou trekken die ze niet wilde. Pas toen ze veilig leken te zijn, draaide ze zich naar haar metgezel toe en sprong meteen op diens benen af om te kunnen omhelzen. “Dat was zo cool! Dankjewel!” bracht ze enthousiast uit terwijl ze dit probeerde te doen. “Was dat je magie? Hoe werkt het?! Kun je me dat ook leren!” vervolgde ze. Elk woord dat ze uitsprak kreeg steeds meer energie eraan toegevoegd. Cathy zette een stap naar achter zodat ze de vrouw aan kon kijken en grijnsde met ontblootte tanden. “Ik ben Cathy,” stelde ze zichzelf voor. “Hoe heet jij?”

OOC: Ik weet niet of ik een beetje gegodmode heb? Als dat zo is en je vindt het erg, dan verander ik het wel

De vrouw deed iets wat Cathy niet gewend was van volwassenen; ze wachtte tot het kleine meisje was uitgepraat. Normaal gesproken werd ze onderbroken en hoewel ze niet echt besefte wat de jong uitziende vrouw deed, waardeerde ze het natuurlijk wel. De vreemdelinge, die zich niet veel later als Miku voorstelde, vertelde haar dat het inderdaad haar magie was en gaf toen een kleine show weg. Vervolgens gaf ze weg dat ze de Guild Master van de Moon Child Guild was. Cathy bekeek haar vol bewondering – haar ogen groot van verbazing en haar mond lichtjes open gezakt. Ze had nooit verwacht dat Miku een Guild Master was, vanwege het feit dat haar fantasie zulke personen groot en stoer neerzette en de groenharige vrouw absoluut niet aan dat beeld voldeed. Desondanks accepteerde ze de vrouw als Guild Master – want zij had haar immers van een stel ondode gered. Het was de vraag of ze al magie bezat, die haar uit haar trans haalde. Enthousiast knikte ze haar hoofd, gepaard met een net zo enthousiaste “uhhuh!” Net toen ze wilde vertellen over haar magie, weerklonk er een luide brul over het kerkhof. Cathy schrok hiervan, hoewel ze dat probeerde te maskeren, maar dat mislukte grandioos toen een gigantisch monster in beeld kwam. Nou ja, gigantisch. Voor het kleine meisje was hij in ieder geval gigantisch. “Een Golem,” deelde Miku mee, waardoor Cathy even haar angst vergat en vragend naar de groenharige vrouw keek. Het had een naam? Voor haar was het enkel een ‘monster’ en meer niet, maar blijkbaar werd het met iets anders aangeduid. Wat het kleine meisje echter nog meer aanvoelde, was dat haar metgezel absoluut geen angst liet zien. Was zij niet bang? Of had ze zoveel vertrouwen in haar magie?

Het was die realisatie die ervoor zorgde dat Cathy zich ook anders op ging stellen. Bang was ze nog wel, maar ze besloot er geen aandacht aan te besteden, in plaats van het te verbergen. Zij kon ook magie gebruiken. Cuddles zou haar wel beschermen, wat er ook gebeurde. Bovendien was ze nu niet meer alleen. Ze had Miku en die was ook ontzettend sterk. Net als Lily en die had ook bijna nooit verloren. De enige keer dat ze haar oudere zus had zien verliezen was die keer dat ze elkaar kwijt raakten, maar Cathy weigerde dat echter als verlies te aanschouwen. “Grafrovers,” hoorde ze de groenharige zeggen. “Daarom waren de doden wakker.” Het meisje keek op en zag tot haar verbazing drie mensen bij de Golem staan. Twee van hen hadden wapens bij zich, maar de derde niet. Verbaasd hief ze een wenkbrauw op, zich afvragend waarom hij geen wapen bij zich had. Gebruikte hij er geen met zijn vechtstijl? Of was hij een magiër? Ondanks haar vastberadenheid daarnet, voelde Cathy toch de angst opnieuw in haar opwellen toen één van de mannen begon te spreken. Het was de spottende toon die ze hoorde toen hij het woord kind uitsprak die ervoor zorgde dat haar vastberadenheid het won van haar angst. Hij keek op haar neer. Als ze ergens een hekel aan had, dan was het dat wel. Met gebalde vuisten staarde ze kwaad naar de drie mannen, voornamelijk de magiër, maar deed een stap achteruit toen Miku haar waarschuwde. Het monster kwam al snel hun kant op en de vrouw ging beschermend voor haar staan.

Cathy bevond zich in een dilemma. Wat Miku nu voor haar deed, was precies hetzelfde wat Lily altijd voor haar had gedaan. Haar beschermen. Het gaf haar een gevoel van veiligheid, maar ergens wilde ze dit niet. Niet meer. Misschien kwam het omdat de man haar net bespotte of misschien omdat ze dit gevoel al langer had gehad en daar pas achterkwam toen ze er alleen voor stond. Cathy wilde niet meer hopeloos toekijken. Ze wilde meehelpen. Meevechten. Ze was geen weerloos, klein meisje! Ze kon magie gebruiken! Welk kind van haar leeftijd kon dat nou vol trots zeggen? Tegen de tijd dat Cathy een besluit had genomen, was de Golem al uitgeschakeld. Dit weerhield het kleine meisje er echter niet van om haar teddybeer om hulp te vragen en hem proberen op te roepen, want ondanks dat het grootste gevaar nu geweken was, waren er nog altijd de wapenmeesters aanwezig. De mannen leken van hun stuk gebracht door Miku’s vaardigheden, maar dat was schijnbaar niet genoeg om ze laten te gehoorzamen. Cathy besloot er een schepje bovenop te doen, probeerde haar levensvuur naar Cuddles te begeleiden en gooide de teddybeer van zich af toen ze voelde dat hij begon te groeien. Al snel verscheen er een gigantische beer naast Miku, die gevaarlijk gromde en alles behalve vrolijk uit zijn ogen keek. Zijn blik kruisten al snel de drie mannen die durfden zijn meester aan te vallen. “Yaaaay!” riep het meisje vrolijk toen het haar gelukt was hem tot leven te wekken. Zoals altijd klapte ze in haar handen en was ze blij om haar beste vriend weer te zien bewegen – op eigen houtje. Ze huppelde naar hem toe en ging naast hem staan. “Cuddles,” adresseerde ze hem, waarop hij enkel reageerde met een zenuwtrekje van zijn oor. “Die mannen zijn gemeen. Kun je helpen ze een lesje te leren?” Haar toon was inmiddels niet meer dat van een schattig, klein meisje die vrolijk was een oude vriend weer terug te zien. Nee, het had nu een donkerdere kant. Een kleine grijns speelde nu rond haar lippen, waarbij haar tanden waren ontbloot. Mochten de vreemdelingen tegen willen stribbelen, dan kon dit nog best leuk worden.

OOC: IK heb het beperkt gehouden want ik wist niet wat je van plan was :')