Skyler Eucliffe

Naam: Skyler Eucliffe

Leeftijd: 21

Geslacht: Mannelijk

Uiterlijk: Skyler is een slanke, maar toch redelijk gespierde jongenman met blond gespiked haar, die alle kanten op springen. Een enkele plukken vallen naar beneden, over zijn voorhoofd boven zijn linker oog.  Hij heeft donkerblauwe ogen, waarvan boven de rechter een dunne diagonale litteken zit.  Wat verder opvalt is dat hij scherpe hoektanden heeft. Kwa accessoires draagt hij niet veel. Enkel een oorbel in zijn linker oor en een paar ringen.  

Karakter: Over het algemeen vrij rustig. Vaak word hij gezien als iemand die lacht en zelden zijn geduld verliest. Maar net als een pil, heeft ook Skyler zijn bijwerkingen. Hij is genadeloos, straft mensen op de meest vreselijkste manieren als de situatie daarnaar staat en geniet van spontane gevechten. Hoewel hij de passie ervoor heeft zelf met iemand de strijd aan te gaan, vind hij toekijken leuker tenzij het iemand is van z’n Guilde. Hij streeft naar perfectie, overwinningen en macht. Falen is daarbij geen optie. Voor zwakkelingen is in zijn ogen geen plaats.

Magie/Wapen: Light Magic, of hoe hij het liever zelf noemt: Holy Magic. Dit houd in dat hij één met het licht is. Echter zit er toch een klein verschil in. Wanneer hij “gewoon” is, heeft hij de mogelijkheid het licht naar zijn wil te manipuleren. Bijvoorbeeld als een soort laser, die gevoed word met een wervelwind, of dat zijn eigen één worden met het licht. Maar zijn kracht veranderd iets wanneer hij één word met de magie zelf. Hierdoor vormt om zijn lichaam een aura van fel licht en krijgt hij witte aftekeningen verspreid over zijn lichaam. De verbetering in deze “vorm” is zijn verhoogde snelheid en het meer “één” zijn met het licht.


Geschiedenis:
Skyler was het eerste en enigste kindje van Roger en Alectia O’Connor, een pasgetrouwd stel dat leek te zwemmen in het geld. Ze hadden een groot huis, in het noorden van Celeber City. Roger, een succesvolle man verdiende het geld met handel van wapens tot voedsel, overal vond hij wel geld in. Omdat Skyler hun eerste kind was, kreeg deze alle zorg dat hij nodig had, behalve ware liefde. Door zaken waren zijn ouders altijd in de weer, nooit waren ze volle dagen thuis, waardoor de jongen opgescheept zat met zijn vier oppassers. Vier oppassers met een hart van goud, dat wel. Dag in, dag uit waren ze met hem aan het spelen zonder een enkele keer hun geduld te verliezen. Op één dag zaten Skyler en het jongste oppas meisje, Madelinde, in de bekende speelruimte. Eerst hadden ze leuk met de lange trein gespeeld, tot Madelinde wat te drinken ging halen en terug kwam. De toen 3 jarige jongen had ineens heel wat anders tussen zijn vingertjes.  Een licht balletje, niet groter dan een knikker. Het wiebelde eens wat heen en weer, en verdween toen langzaam. Vanaf dat moment wist Madelinde dat ze een probleem hadden: Roger O’Connor, vader van een jonge magiër, zelf magie-loos, had een hekel aan alles wat met magie te maken had.

Jaren passeerden zonder dat zijn ouders opmerkten dat hun zoon magie bezat. Keer op keer, bij “gevaarlijke” momenten, wist het oppas meisje zo’n smoes te bedenken dat de ouders nooit aan magie zouden denken. Maar ooit zou de waarheid eens boven water komen, en dat gebeurde in Skyler’s twaalfde levensjaar, toen hij een dagje met zijn vader mee ging jagen. Te paard vertrokken ze met een groepje van ongeveer 6 man. Ze hadden plezier. Voor het eerst in een lange tijd konden vader en zoon eens wat samen doen zonder dat Roger weg moest voor zaken. Ineens sloeg de gezellige sfeer om toen onverwachts bezoek langs kwam. Een wild, groot zwijn had het op hen voorzien. De paarden raakten in paniek, gooiden hun berijders eraf of stoven er gewoon mee weg. Daardoor bleven er nog maar 4 over. Roger, twee mannen en Skyler. Het dier snoof kwaadaardig, schraapte ongeduldig met diens voorhoef, zich klaarmakend voor een aanval op één van de mannen.  Elk menselijk wezen die daar toen aanwezig was stond vastgenageld aan de grond, te angstig om z’n wapen te gebruiken. Skyler was de eerste die in beweging kwam zodra het dier naar voren kwam. Luisterend naar zijn intuïtie, maar toch ergens onbewust, had hij met een lichtstraal het zwijn gedood.  Vol verbijstering had Roger naar zijn kind gekeken, waarna hij ontiegelijk kwaad was geworden. Het feit dat Skyler wellicht hun leven had gered, leek de vader niks te kunnen schelen.
Afgeschermd van de buitenwereld, opgesloten in zijn kamer bracht Skyler de volgende dagen door. Met niemand had hij contact, behalve met een nieuwe bediende die hem drie keer per dag te eten gaf. Pas na vier volle dagen in de “isoleer cel” mocht hij in de rest van het huis komen. Of dat beter was dan zijn kamer, was een tweede. Zijn vader ontweek hem, weigerde met hem te praten en zijn moeder maakte ook niet veel aanstalten met hem te gaan praten.
Echter duurt het niet al te lang wanneer Skyler erachter komt dat zijn vader hem het huis wilt uitschoppen. Maar er is iemand die voor hem opkomt: Zijn moeder. Op een middag had Skyler ze horen ruziën in de theekamer. Een heftige ruzie die hij nooit eerder had meegemaakt. Ergens fleurde hij op om het feit dat moeder hem niet verafschuwde. Aan de andere kant werd hij verscheurd. Als hij langer in dit huis zou blijven, ging de relatie tussen zijn ouders eraan. En daarom besloot Skyler te vertrekken.
Van een rijkelui jongen naar een zwerver. Spijt van zijn keuze had de jongen niet, want deze keer merkte hij hoeveel vrijheid hij wel niet had. Vrij om zijn kracht te gebruiken. Vrij om zijn eigen beslissingen te maken. Natuurlijk miste hij het ouderlijk huis en zijn warme bed met het smakelijke eten. Maar Skyler onwikkelde zich. Meer dan hij zelf verwacht had. Plots, op een schemerige avond, zag hij een kat. Bibberend, alleen, mager. Geen moment had hij getwijfeld, en had de kat onder zijn hoede genomen. Hun band groeide. Het was groter dan de meesten zich konden voorstellen. Met de support van zijn kat, die nu de naam Hector droeg, begon Skyler intensief zijn kracht te beoefenen. Kinderen die speelden op straat hadden het regelmatig gezien. Ze werden jaloers. Als een roedel jachtdieren gingen ze op de jongen en z’n kleine vriend af. Al gauw ontstond er gebekvecht, wat oversloeg in een mini-massafight. Zoals verwacht verloor Skyler deze. Verwond maar vooral vernedert trok het slachtoffer zich terug tot zijn vaste  slaapplaats onder de brug, waar hij zichzelf én Hector zwoor nooit meer te verliezen.
Sinds die dag is hij geobsedeerd door kracht en perfectie. Met fouten neemt hij geen genoegen. Skyler gaat net zolang door tot hij z’n doel bereikt heeft.