Onderwerp: [MISSIE] Shit Happens~ zo sep 08, 2013 9:36 am
De vlammen dansten in ritme, als een groep bij elkaar verzameld in de vorm van een klein kampvuurtje, knapperend en sissend. Ze maakten hun eigen muziek, eigen geluiden en volgden het ritme van Niro's kalme ademhaling terwijl ze heen en weer dansten. Een compleet normaal beeld voor anderen, maar een prachtbeeld voor Niro. Het was een kunstwerk waar hij met plezier naar keek en luisterde, waar hij zichzelf mee wou omringen en de warmte - zijn beste vriend - op zijn huid wou voelen. Hij kon ze horen praten, fluisteren, als kleine stemmetjes in zijn oren. En als ze gedoofd werden, kon hij ze horen smeken om genade, kon hij ze horen sterven, jammerend als kleine kinderen. Daarom wou hij nooit dat er water overheen werd gegooid. Hij wou ze eigenhandig doven, als een beste vriend die ze een plezier deed en ze voor een bepaalde tijd opnam, zodat hij ze later weer naar buiten kon laten, zodat ze later weer met hem konden vechten.
Met een lichte zucht stond Niro op uit zijn knielende positie en hief zijn hand naar het vuur. Hij ''trok'' het vuur als het ware weg van het verbrandde hout door zijn arm op te tillen en voegde zijn andere arm erbij, maakte er soepele kalme bewegingen mee. Het vuur kreeg een lange vorm, rekte zich uit en draaide een verticale cirkel, voor het zich verkleinde, steeds kleiner en kleiner tot Niro maar een klein vlammetje boven zijn handen had zweven. Hij staarde er lang naar, het vuur werd gereflecteerd in zijn eigen vurige ogen. Hij leunde wat naar het vuur toe met zijn gezicht en pufte een stoot adem uit. Met een licht sisje doofde het vuur en er was niets meer van over, afgezien van een klein zielig rookcirkeltje. 'Ik zie jullie later.' zei hij zacht en liet zijn armen zakken. Hij keek op en zag twee personen al klaar staan, wachtend op hem. Hij glimlachte naar zijn twee beste vrienden en huppelde bijna op zijn paard af. Hij stapte op El Paso en trok zijn capuchon over zijn hoofd. Op zijn gezicht was puur geluk te lezen, blij omdat ze eindelijk een plek hadden gevonden waar ze thuis hoorden. Geen dorpjes waar ze als vreemd werden bestempeld, dit was gewoon de wereld waar ze altijd al hadden moeten zijn. Hij snapte ook niet waarom hij inhemelsnaam zijn krachten had moeten verbergen van zijn ouders. Het bestond nou eenmaal, er was niks aan te doen en ze konden niet zomaar magiërs gaan uitroeien zoals ze met heksen deden. Daarbij konden ze nu missies doen die ze normaal niet hadden kunnen doen! Tegen cyclopen vechten kon je niet in hun oorspronkelijke woonplaatsen en hier mooi wel. Let's get adventuring~!
Hoewel ze wel mochten werken aan hun vocabulaire. Waarom gebruikten ze ook altijd woorden die hij niet kende? Excrementen van een cycloop... Hij wist uit verhalen wat een cycloop was, maar hij wist dus niet wat excrementen waren. Daar was namelijk één simpel woord voor: poep. Excrement was een veel te net woord voor iets als bruine zooi dat uit de dèrriere kwam. Hoe had hij moeten weten dat het poep betekende? Daarbij, hij was meer geïnteresseerd geweest in het bevechten van een cycloop, dus had hij niet zo nagedacht over het woord. Niro haalde inwendig zijn schouders op en keek naar Lesaiah en Alejandro. 'Dus, waar moeten we heen?' vroeg hij. Hij richtte zijn ogen op het bospad en wist niet echt waar de cycloop nu was, noch waar zijn uitwerpselen lagen. Het moest niet zo moeilijk te vinden zijn. Immers waren het maar bruine hoopjes op de grond.
LES&AL PLEASE.
Laatst aangepast door Niro op ma sep 16, 2013 12:07 am; in totaal 1 keer bewerkt
Alejandro
Aantal berichten : 49 Registratiedatum : 25-08-13
Magiër ID Leeftijd: 24 Jaar Guild: Ain't nobody got time foh that. Rang: Rang E
Onderwerp: Re: [MISSIE] Shit Happens~ di sep 10, 2013 4:42 am
Hij wist niet of hij nu blij moest zijn of niet. Natuurlijk was het fijn dat ze eindelijk eens niet vreemd werden aangekeken vanwege hun magie en ook dat ze eindelijk konden doen wat ze wilden doen: anderen helpen. En toch wist hij niet zeker of dit de beste manier was. In het begin had hij het super gevonden, verblind door enthousiasme en alle overweldigende blije gevoelens die erbij kwamen kijken. En toen was Lesaiah daar. Die de twee heren uit hun halve feest trok met de harde realiteit, de betekenis van het woord dat zij allebei maar aan de kant hadden geschoven. Het klonk sjiek, dus was het vast iets goed – Nee. Dat was het niet. Het was een overdreven sjiek synoniem voor een ander woord, een woord dat bestond uit vier letters. Het begon met een p en eindigde met een p en hij wilde het volledige woord niet in zijn hoofd hebben omdat hij het dan zou blijven herhalen. Zou denken aan het feit dat hij die high five had gegeven aan Niro en dat ze samen hadden staan juichen en dat de vrouw op een afstandje met een frons had staan toe kijken en met haar armen over elkaar geslagen; haar houding had alles eigenlijk al gezegd. Maar hij had niet gezien omdat hij te vrolijk was geweest en nu was die domme grijns gelijk van zijn gezicht afgerukt.
Zijn blik werd er ook niet veel gezelliger op wanneer hij zich realiseerde hij het precies moest gaan vinden. Hoe kon hij zoiets als dat nou het allerliefste willen vinden? Misschien was het beter geweest als hij toch gewoon een kaart had gepakt in plaats van dat stomme kompas, maar natuurlijk had hij zich weer moeten laten ompraten door een verkoper. Een verkoper nog wel, hij had beter moeten weten – die mensen maken alles altijd zoveel mooier dan het is. Welnu had hij niks aan de kompas en zou hij het bijna weg willen gooien. “Dus, waar moeten we heen?” Vrijwel gelijk ging hij rechtte hij zijn rug en klemde zijn kaken op elkaar. Hij wist het niet. Eventjes staarde hij naar het kompas in zijn hand waarvan de wijzer maar rondjes bleef draaien. Als ze erachter zouden komen dat hij het geld een soort van had verspilt dan zouden ze hem misschien wel ter plekken wurgen. Hij slaakte een geluidloze zucht en stopte het kompas weg, waarna hij zich tot Niro richtte. ‘Naar het… Oosten.’ De lichte twijfel in zijn stem was niet te missen, maar misschien zouden ze denken dat het zou liggen aan het feit dat hij er ergens tegenop keek: tegen de hele missie. Zonder verder iets te zeggen spoorde hij zijn paard aan zodat deze wat sneller ging lopen, wilde vragen vermijden. Niet dat dat echt mogelijk was, maar hij had momenteel zelf al genoeg twijfels over zijn leiderschap dus meer hoefde er niet bij te komen. Dat hele: jij bent de oudste dus jij bent onze leider – gedoe, liet nu zien hoe onjuist dat wel niet was geweest. Misschien dat als Lesaiah de lakens uitdeelde ze dit alles nu niet hoefde te doen, want zij wist tenminste wat het woord betekende – vanaf begin af aan. Aan de ene kant had het ook niet meer verholpen kunnen worden want Niro had al ja gezegd namens alle drie.
OOC; Er komt een punt waarop ik tegen mezelf zeg: Noor hou maar op, het wordt er toch niet beter op ._.
Onderwerp: Re: [MISSIE] Shit Happens~ di sep 10, 2013 5:42 am
Ze had haar dikke bruine lokken in een staart weten te werken. Er was een plukje uit gevallen bij haar gezicht, maar voor de rest leken haar haren haar weinig last meer te bezorgen. In plaats van haar dikke reiskleding droeg de jonge vrouw een wat dunnere, lichtere zwarte tuniek en broek, maar haar zachte leren rijlaarzen waren nog steeds aanwezig. Ze had geen ander paar. Lesaiah zat op Jumper, rustig toekijkend hoe Niro zijn vlammen doofde. Gedachteloos speelde ze met haar rijhandschoenen, trok ze met tegenzin aan. De handschoenen belemmerden haar magie – of beter gezegd, ze dempten de geluiden die ze kon maken en dat maakte precies aanvallen moeilijk. Voor haar was er geen haast te vertrekken, ze was om eerlijk te zijn liever nog even blijven zitten. Een poepmissie, god. Ze wist dat Alejandro en Niro niet zo’n heel grote woordenschat hadden, maar echt? Poep? Wat hadden ze dan gedacht, had ze hen nors gevraagd, dat excrementen een duur woord was voor ogen? Daarna was ze in een ijzige stilte gevallen die ze nog niet had doorbroken. Ze kon moeilijk boos zijn op Niro, maar had zichzelf wel voor het hoofd geslagen dat ze niet zelf een missie was gaan uitzoeken. Zij en haar eeuwige voorzichtigheid ook. Dat kreeg je ervan. Twee blije volwassen mannen die op zoek wilden gaan naar cyclopenpoep. En zij moest mee. Zelfs nu fronste ze nog. Ze had natuurlijk kunnen zeggen dat ze niet mee wilde en dat ze wel bij het kamp zou blijven, maar dan zou Lesaiah alleen zijn en dat wilde ze absoluut niet. Zelfs hier, waar magie geaccepteerd werd, was ze voorzichtig. En voorzichtig zou ze blijven.
Niro zei gedag tegen zijn vlammen en steeg op, eerder dan Les had gewild. Van haar had hij dit keer nog wel een verhaaltje aan het vuur mogen vertellen, zolang het maar niet over cyclopenpoep ging. Maar nee, de ene keer dat ze een beetje geduld had was Niro ineens erop gebrand – haha, gebrand – om te vertrekken. Ze zuchtte zacht, geïrriteerd door de gebeurtenissen en trok wat aan Jumper’s teugels. Ze stond wat van de twee af, haar irritatie en domme woede uitend op een passieve manier. Toch dreef ze haar ruin wat dichter naar haar wit- en roodharige vrienden toe toen Alejandro de weg zou gaan bepalen. Ze mocht deze missie niet leuk vinden, maar dat was nog geen reden om ook nog eens te verdwalen. Haar groene ogen konden echter niet zien wat er op Al’s kompas gebeurde, dus zou ze zijn woorden maar moeten geloven. Hij concludeerde dat ze naar het oosten moesten, zette daarna meteen de vaart erin. Met wat moeite volgde ze op Jumper, die duidelijk ook meer van het stilstaan had genoten dan van het lopen. Zwijgend reed ze links achter Alejandro, af en toe tikkend met haar zweep als haar paard het tempo niet kon bijhouden. Er was weinig tot geen pad te volgen en het terrein waar ze over reden was ruig, maar Les had wel het gevoel dat het aardig ging.
Het was haar magie die ervoor zorgde dat ze het opmerkte. Haar gehoor was verder ontwikkeld dan dat van de meesten en haar oren pikten krakende geluiden op, soms gehijg. Abrupt trok ze aan haar teugels, liet ze Jumper stoppen. Ze focuste op het geluid, wat van haar rechterkant kwam. ‘Jongens,’ verbrak ze haar koppige stilte zacht en dringend, ‘Hoe vers moet die poep zijn? Volgens mij zit er namelijk een van die beesten naast ons.’ Ze gebaarde naar rechts. ‘Een stuk die kant op.’
