[Missie] Spider Hunting.

“Hoe heet hij? Je hond?” vroeg Aaron die zijn woorden leek te negeren hierdoor wierp Tyson een nijdige blik richting Aaron de oudere jongen. Toch was hij zo verstandig om zijn mond te houden en zo normaal mogelijk te doen. De jongen wierp een blik op Sparkle die vrolijk blafte toen ze was aangehaald door Aaron en zoals altijd bleef zij wel vriendelijk naar vreemden toe. “Sparky,” antwoordde Tyson kortaf waarna hij zijn kaart tevoorschijn haalde, die hij open vouwde. Het hondje keek over zijn schouder mee terwijl ze haar oren alert spitste blijkbaar klaar om op avontuur te gaan.. alleen zou dát nog beperkt blijven. Het maakte niet uit met z’n twee stond je meestal sterk in je schoenen. “Hoe dan ook, je hebt gelijk. Laten we gaan. Leid de weg maar, ik volg wel,” hoorde de jongen Aaron toen waardoor Tyson geïrriteerd snoof toen Aaron eindelijk besloot hem te volgen. De jongen knikte als antwoord en liep vervolgens langs hem af, richting Dalerion Waterfall die hen naar het bos moest leiden.

Toen Tyson het dorp eenmaal verlaten had en het gekletter van water hoorbaar was, wat betekende dat ze Dalerion Waterfall passeerde, begon de zon al langzaam op te komen. De jongen liep blindelings over de paden en lette niet op zijn omgeving, alsof hij de route helemaal uit zijn hoofd kende ondanks dat hij nog nooit verder dan het zwemvijvertje was gekomen, dat net naast het dorp lag. De trip duurde aardig lang pas toen ze Aquaia River passeerde, besefte de jongen dat hij er goed aangedaan had om zo vroeg mogelijk te vertrekken want op zijn kaart zag het er minder ingewikkeld uit dan in het echt, omdat alles zo dichtbij elkaar stond en dat besef was nogal moeilijk om te accepteren. Tyson snoof lichtelijk geïrriteerd want Aaron had gelijk maar dat ging hij toch echt niet hardop zeggen waar Aaron bij was, dat ging hij toch echt niet toegeven. Daarbij deden zijn voeten pijn van het lopen en zwoor hij een aantal blaren te voelen op zijn voeten. Tyson stopte abrupt met lopen toen waarbij hij volongeloof staarde hij naar de ingang van Estar Forest.. nu moesten ze alleen nog de handelsroute weten te vinden voordat spinnennest. Alleen er was één probleem… dit bos stond bekend vanwege de dikke mist en het gerucht dat iedereen in het dorp had verspreid over dit bos. Hij voelde een lichte rilling over zijn rug heen glijden maar balde zijn handen tot vuisten om aan te geven dat hij niet van plan was om op te geven.

“Goed,” begon Tyson langzaam waar hij de missie beschrijving tevoorschijn haalde, die hij openrolde. Hij las het nog een keer door voor de zekerheid, voor het geval hij iets over het hoofd heeft gezien. “We zijn er.. “voegde hij er trillend van de zenuwen aan toe. De jongen haalde Sparkle uit zijn tas zodat ze even haar pootjes kon strekken, zette het beestje op de grond neer die meteen nieuwsgierig rond begon te snuffelen, legde zijn tas op de grond waarna hij zich richtte tot Aaron. Tyson slaakte een diepe zucht en sloot zijn ogen voor een moment om zichzelf wat te kalmeren. Als het dan toch moest dan kon hij beter even met Aaron overleggen. Sparkle zat vlak naast hem, vrolijk te kwispelen. “Enig idee hoe we dit moeten aanpakken?” vroeg Tyson terwijl hij voor de zoveelste keer naar zijn kaart tuurde. Hij wist bij god niet waar hij moest beginnen maar waarschijnlijk kwam het omdat dit de eerste keer was dat hij alléén uit het dorp was en dít zijn allereerste missie was. “Ik heb geen flauw idee hoe een handelsroute eruit ziet,” sprak Tyson weer en keek hierbij Sparkle aan die niet-wetend terug staarde. Alsof een hond antwoord wist op zijn vraag en überhaupt antwoord terug zou geven dat leek hem best vreemd. Een hond die terugpraatte. Tyson grinnikte om zijn eigen gedachte en wachtte geduldig totdat Aaron zou reageren.

OOC: En Aaron.

Ietwat verveeld liet de jongen zijn blik rond glijden. Hij was hier nog nooit geweest. Nou ja, hij had deze route in ieder geval nog nooit genomen. Hij was wel eens in het Estar Forest geweest, maar in die gevallen was hij altijd begeleid geweest door anderen. Mensen die het gebied vele malen beter kenden dan hij zelf. Hij hoopte daarom dan ook dat de jongen het gebied wél kende. Want de kans dat ze zouden verdwalen was behoorlijk hoog als dit niet het geval was. Terwijl hij goed in staat was om details te onthouden, was hij vreselijk slecht in het onthouden van herkenningspunten. Wat natuurlijk weer verklaarde waarom hij snel verdwaalde. Nee, als hij al de weg ergens naar zocht, dan volgde hij meestal zijn neus. Als hij ergens eten rook, dan wist hij dat hij in de buurt van een dorp moest zijn. Of dat er op zijn minst andere mensen in de buurt waren. Maar dat gold natuurlijk alleen als hij zich niet al te ver van de beschaving af bevond. En aangezien hij vermoedde dat het spinnennest behoorlijk diep in het bos zat, gokte hij dat het vrijwel onmogelijk zou zijn om ook maar iets te ruiken dat niet in het bos thuis hoorde. Al helemaal als je naging dat het nog zo vroeg was. De meeste mensen begonnen namelijk nog niet met het klaarmaken van het avond eten rond een uur of 7 ’s ochtends. Nee, bij ochtend hoorde brood. Koud eten. Desnoods iets als soep. Maar geen volledige warme maaltijd. Ach ja, als ze geluk hadden, dan liep er misschien wel een of ander pad in de buurt van het spinnennest. Dan zouden ze tenminste dat pad kunnen volgen als ze de weg terug niet meer wisten.

“Goed,” zei de jongen na een tijdje, waarna een rolletje perkament tevoorschijn haalde. Ah, dat was waar de missie op stond beschreven, of niet soms? “We zijn er.. “ zei Tyson. Zijn stem trilde. Was het van opwinding? Of was het van angst? Want eerlijk gezegd voelde hij zich zelf ook niet bepaald comfortabel. Waarschijnlijk kwam het door de sfeer van het bos. Terwijl het niet zo mistig was als hij had verwacht, en er enkel een kleine mist sluier in de verte zichtbaar was, had hij het gevoel alsof hij nauwelijks een hand voor ogen kon zien. Alsof er iets was dat zijn zicht belemmerde. En dat irriteerde hem. Het voelde zelfs claustrofobisch. Wat eigenlijk best raar was als je naging dat het bos juist een open gebied was. “Enig idee hoe we dit moeten aanpakken?” vroeg Tyson vervolgens. Aaron trok zijn wenkbrauwen op. De jongen vroeg aan hém hoe ze het aan moesten pakken? Terwijl het daarstraks nog oh zo duidelijk was geweest dat hij hem niet mee had gewild? Was dit soms een grap? “Ik heb geen flauw idee hoe een handelsroute eruit ziet,” zei Tyson, om hierna zijn hond aan te kijken, en daarbij zachtjes te grinniken. Vond hij dit grappig? Zoals het er nu uit zag had de jongen zomaar een missie aangenomen, zonder van tevoren ook maar een beetje research te hebben gedaan. Hij was, op zijn zachts gezegd, een verschrikkelijke magiër.

Ietwat geïrriteerd masseerde Aaron de brug van zijn neus. “… Je hebt geen idee waar je aan begonnen bent, of wel soms?” Hij haalde diep adem, in een poging zijn irritaties weg te krijgen. “Whatever. Er valt nu toch niets meer aan te veranderen,” zei hij, om hierna even met zijn hoofd te schudden. “We zoeken een handelsroute, zei je? Wel, daarvoor hadden we beter het officiële pad vanuit de stad kunnen volgen, in plaats via deze route te gaan. Dan hadden we het waarschijnlijk direct gevonden. Maar dat geeft niet. We zullen het wel vinden,” zei Aaron, om vervolgens te fronsen. Hoe konden ze zo snel mogelijk de handelsroute vinden…? “Heb je op zijn minst iets van een kaart meegenomen? Of iets anders waarmee we onze positie kunnen bepalen?” vroeg Aaron, om de jongen vervolgens aan te kijken. Als ze wisten waar ze waren, dan zouden ze met gemak de handelsroute vinden. Alhoewel… Er gingen meerdere handelsroutes door het bos, of niet soms? Wisten ze eigenlijk wel wélke handelsroute ze moesten vinden? Dit zou nog wel eens lastiger kunnen worden dan hij oorspronkelijk had gedacht. Nee, zo zouden ze bij lange na niet voor de lunch klaar kunnen zijn.

“… Je hebt geen idee waar je aan begonnen bent, of wel soms?” antwoordde Aaron geïrriteerd waarbij de grijns van de Rozeharige jongen verdween en Aaron nijdig aanstaarde maar nam die woorden in zich op. Als het hem zo irriteerde waarom wilde hij dan zo nodig met hem mee? Oké, toegegeven.. misschien had Tyson erbij moeten zeggen dat dit nieuw was voor hem en dat hij nog nóóit buiten het dorp was geweest. Zelfs nu hij pas veertien was. Zijn blik gleed naar de jongen tegenover hem die zijn humeur nog meer verpestte, “Whatever. Er valt nu toch niets meer aan te veranderen,” zei Aaron maar Tyson was niet van plan om zich te laten beledigen. Het was net alsof Kevin hier voor zijn neus stond. “Ho eens even, dit is nieuw voor me of had je soms verwacht dat het meteen goed zou gaan,” reageerde Tyson geïrriteerd en draaide zich om. Pff, alsof het iets uitmaakte.. blijkbaar hadden zelfs mensen die hem niet eens kenden een hekel aan hem. Tyson sloeg gefrustreerd met zijn vuist tegen een boom waardoor er bladeren naar beneden dwarrelde, het interesseerde hem weinig of zijn vuist nu onder het bloed zat of niet want niemand scheen het toch erg te vinden. “We zoeken een handelsroute, zei je? Wel, daarvoor hadden we beter het officiële pad vanuit de stad kunnen volgen, in plaats via deze route te gaan. Dan hadden we het waarschijnlijk direct gevonden. Maar dat geeft niet. We zullen het wel vinden,” zei Aaron waarbij Tyson dit keer de woorden in zich op nam. Hij herinnerde zich dat hij die route gemarkeerd had met blauw en dat het dagen gekost om te ontcijferen waar alle routes lagen. Het had hem dagen geduurd voordat hij wist welke route hij moest nemen. Tyson beet op zijn onderlip maar zijn aandacht gleed richting de jongen voor hem. Snel ontvouwde hij zijn kaart weer en tuurde naar de kleuren op de routes maar die stonden er wel op maar allemaal met zwart inkt, deze kaart had hij niet gemaakt. “Heb je op zijn minst iets van een kaart meegenomen? Of iets anders waarmee we onze positie kunnen bepalen?” vroeg Aaron. Tyson keek Aaron benauwd aan en reikte hem de valse kaart.. hij had er niet echt aan gedacht om een kompas mee te nemen omdat die hier in het bos op hol sloegen en hij er geen geld voor had. “We hebben er niet veel aan,” begon Tyson trillend van woede waarbij hij in zijn vuisten kneep die allebei ontvlamde omdat hij wist dat Kevin hierachter zat. “Hij is vals..” Tyson gromde gefrustreerd. Al het werk voor niets gedaan en die aap kwam nog weg met zijn streken ook.. het was niet eerlijk. “En ik heb ook geen kompas bij me omdat ik die niet kon betalen,” reageerde Tyson op Aaron. Wat moesten ze nu doen?